Ελεύθερος

Ελεύθερος γεννήθηκα στο σκίσιμο της πέτρας,
αντάρα και φοβέρα η ψυχή μου δεν γνωρίζει.
Στου χαμού το συναπάντημα το ζοφερό,
άσβεστη η φλόγα, πηγή αντίστασης αιώνια του σκοτεινού σχεδίου,
ξεθηκαρώνει η θέληση το κοφτερό μαχαίρι,
και σαν πυρφόρος ουρανός στου Ήλιου το λαμπαδεμα,
τρυπάει κι αντιφεγγίζει.
Κι είναι το φως, Φως Λευτεριάς,
Φως απ’ της καρδιάς τα τρίσβαθα,
Που μόνο κει γρικά η Αρχόντισσα η Μάνα,
Η Μάνα της Φυλής μου.
Έλα λοιπόν, μην καρτεράς Θεά τρανή,
του σύμπαντος αφέντρα,
και βγάλε ήχο φοβερό,
μάχης ανήλεης σίγουρο προσκλητήριο,
Και πύρωσέ το ανεξίτηλα σε κάθε κομμάτι Ελλάδας.
Να μην μπορεί ποτέ ξανά ο Έλλην να κάνει πίσω,
Και να ‘ν’ ο στόχος πιο ψηλά, μέρα με την ημέρα,
Να ‘ν’ κι η ψυχή πιο δυνατή, να σκίζει τον αγέρα.
Και μες τον τρόμο των εχθρών,
τυράννων αδικίας πληρωμένων των ψυχών τους,
φάλαγγες φωτός σαν κεραυνοί να πέσουν,
ν’αποτινάξουν το ζυγό, να λυτρωθεί το Γένος,
της λησμονιάς οι σπόροι πια,
να μην ξαναφυτρώσουν.
Κι η Νίκη Ολόλαμπρη κι αυτή να σου φορέσει Στέμμα,
Μάνα Ελλάδα,
Μάνα αγαπημένη.
Στέμμα αξίας απαράμιλλο, τι ‘ναι τριών μετάλλων κράμα:
των μυριαδόξαστων νεκρών σου τ’ αθάνατο το Αίμα,
των λατρευτών Πατέρων μας, το τιμημένο Πνεύμα,
και τρίτο, πιο πολύτιμο, τ’ αστέρι της ψυχής Σου,
Που ακόμα κι όλα να χαθούν, εκέινη πάντα καίει.
Και να ναι και το φως του, τριών ακτίνων χρώμα,
Του Χθες, που κάποιοι το ΄παν Ιστορία,
Του Τώρα, που ‘ναι φορτίο βαρύ μα και θυσία,
Του Αύριο, που απάνω του όλες μας οι ελπίδες,
Οι μόχθοι, που σένα όλοι υμνούν, μέχρι το τέλος όλων.
Γρηγόρης Παναγάκος

Επιστροφή στην αρχή