Σπυρίδων Κ. Σούλης |Ερμής Σούλης Σκιαδόπουλος | Πέτρος Σ. Ανώνυμος | Αγγελική Σκιαδοπούλου |Γρηγόρης Παναγάκος

Θεοφάνεια

Ούτος έστιν ο Υιός Μου ο αγαπητός…Και η νέα εξελικτική διαδικασία είναι γεγονός. Το όλον
παρουσιάσθηκε. Η τρισυπόστατη παρουσία φανερώθηκε. Το άπειρο, το άχρονο, το άναρχο
εμβαπτίστηκε στην ύλη και εκείνη με τη σειρά της μετουσιώθηκε σε άπειρη, άχρονη, άναρχη. Η
δημιουργική πνοή, η σπινθηροβόλα ενέργεια του Λόγου διαχύθηκε, διείσδυσε στη συνείδηση του
ανθρώπου. Ο μόνος δρόμος η επιστροφή, η μόνη οδός η εκδήλωση της ένωσης με τη μία Αρχή, η μόνη
ουσία Αγάπη να καταστεί. Η θύμηση της φανέρωσης της Μίας Αρχής ως όλον είναι καθημερινή. Η
μετάνοια ως το πρώτο βήμα. Η κάθαρσις, η εξιλέωση. Η αναγνώριση της λάθος πορείας. Η διάνοια ως
πλάνη. Ένας αγώνας συνεχής και δύσκολος. Μα ο στόχος αγαπημένε Μου είναι Εσύ να καταστώ, Εσέ
να εκδηλώσω, να θυμηθώ ποιος είμαι, από που προέρχομαι, που στέκομαι, ποια είναι η ευθύνη μου.
Και εγχύθηκε εντός μας η δύναμη του Λόγου. Εκεί στον ποταμό.
Αγαπημένε Μου, το ύδωρ εντός μου αγωνιώ να ταράξω, με τη δύναμη του Λόγου αγάπη να καταστεί,
δημιουργία να εκδηλώσει, Θεό να φανερώσει. Αγαπημένε μου, Αγάπη να καταστώ. Αγάπη ως βλέμμα,
Αγάπη ως άκουσμα, Αγάπη ως νεύμα, Αγάπη ως κίνηση, Αγάπη ως Λόγος, Αγάπη ως Πράξη. Αγάπη να
ταράξει το ύδωρ της ύπαρξής μου ζητώ, να μετουσιώσει τον όποιον διαχωρισμό από Εσέ, τα όποια
στοιχεία διττότητας, την όποια πλάνη. Να ακούσω Εσέ, τους ήχους της απειρότητας, το Όλον εντός μου
να παρουσιάσω και να εκφράσω. Αγαπημένε Μου, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ με κάθε σπιθαμή της ύπαρξής
μου. Σ’ αγαπώ. Και Εσύ αναμένεις στωικά τη δική μου εκδήλωση, φανέρωση. Αγαπημένε Μου. Σε
βλέπω, σε νιώθω, σε ακούω, σε βιώνω. Σε Εσέ θα επιστρέψω. Σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ!.
Σήμερα τα φώτα και ο φωτισμός, τι χαρά μεγάλη και ο αγιασμός.

  Επιστροφή στην αρχή

200 χρόνια…

Ήγγικεν το πλήρωμα του χρόνου. Η στιγμή τής αυτοσυνειδησίας, 200 χρόνια μετά. Δύο αιώνες πριν, 400 χρόνια υπό τον Οθωμανικό ζυγό. Απόπειρες απελευθέρωσης πολλές, 124 για την ακρίβεια από το 1481 έως το 1821. Η μανική επιθυμία κάποιων λίγων για ελευθερία, η ‘’τρέλα’’ τους για το αδύνατον, η ροπή τους προς το ακατόρθωτο, το μη έχον λογική κλόνισαν συθέμελα το δόγμα της εποχής. Άραγε ποιος σώφρων, λογικός, σύγχρονος άνθρωπος θα έπραττε όσα εκείνοι έπραξαν; Ποιος θα αντιστεκόταν στην καθεστηκυία τάξη πραγμάτων τής Ιεράς Συμμαχίας και των εγχώριων κοτζαμπάσηδων; Ποιος θα στεκόταν σήμερα αγέρωχος, ορμώμενος από την εκ των έσω ώθηση έναντι σε κάθε λογής νοητική διεργασία;

Διακόσια χρόνια μετά! Νίκες, ήττες, επιτυχίες και αποτυχίες. Μεγαλώσαμε, όχι όσο επιθυμούσαμε. Απωλέσαμε πατρογονικές εστίες μας, αλλά μπολιαστήκαμε όλοι μαζί. Ενταχθήκαμε επιτυχώς σε συλλογικότητες, λησμονήσαμε όμως την ετερότητά μας. Λησμονήσαμε τον πυρήνα τού υπαρξιακού μας προσανατολισμού και προτρέξαμε να καταστούμε άλλοι. Επερχόμενη η πραγματικότητα τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα τής φαντασιακής μας ευμάρειας και οκνηρίας.

Οφείλουμε να αφουγκραστούμε το βάρος της ιστορικότητας τής στιγμής. Διακόσια χρόνια μετά καλούμαστε να αντέξουμε και να προτάξουμε το νέο. Ειδάλλως θα χαθούμε αργόσυρτα στις συμπληγάδες του χρόνου, των κινδύνων και της λήθης. Η συστράτευση όλων των υγιών δυνάμεων τού έθνους είναι μονόδρομος. Ένα αρραγές μέτωπο αρειμάνιας ελευθεροφροσύνης, ευθυτενούς αποφασιστικότητας, ανθεκτικότητας και ευρηματικότητας απαιτείται για τη συνέχεια. Η νοηματοδότηση τής παρουσίας μας στο σύγχρονο κόσμο δε θα πραγματοποιηθεί ανέμελα και άνευ τιμήματος. Η θυσιαστική προθυμία εκάστου θα κρίνει και το μέλλον. Ουδείς περισσεύει.

Διακόσια χρόνια μετά. Η μαχόμενη ελευθερία αναζητά γνήσιους και ακέραιους εκφραστές. Η επανάσταση του 1821 αποτελεί ιστορικό ορόσημο στο παρελθόν, αλλά με ενεργό το αποτύπωμά της στο παρόν και το μέλλον. Ο εορτασμός των 200 χρόνων είναι ευκαιρία αυτογνωσίας για τη συνέχεια. Η μαχόμενη ελευθερία εις το διηνεκές ως στοχοπροσήλωση απαιτεί ιώβεια υπομονή και τόλμη. Δίχως την πυξίδα του παρελθόντος στάσιμοι, έωλοι και ανήμποροι καθιστάμεθα.

Τιμούμε τα 200 χρόνια θυσιών για την ελευθερία. Τιμούμε τον δύσβατο δρόμο της. Υπάρχω σημαίνει θυμάμαι. Η άδολη αγάπη για την πατρίδα είθε εφαλτήριο να καταστεί, ενάντια στη δολερή πατριδοκαπηλία, στην άρνηση της α-ληθείας. Ουδείς θα προτρέξει για την επιβίωσή μας. Αυτή εναπόκειται αποκλειστικά στη δική μας απόφαση και ανάληψη τής ευθύνης.

Διακόσια χρόνια μετά. Το μήνυμα και η ουσία τής επανάστασης πιο καίρια από ποτέ. Το σταυροδρόμι εκείνο, της πορείας των εθνών, καλεί όλους εμάς να επιλέξουμε τη συνέχεια. Παραφράζοντας μία φράση από ένα αγαπημένο βιβλίο[1]: «Ή θα τα βάλουμε με τα θεριά, δικά μας και αλλότρια ή θα ψευτοζήσουμε με σκυμμένα κεφάλια, δίχως όμως να αμαυρώνουμε τα ιερά συνώνυμα ούτε των Ελλήνων, ούτε της ελευθερίας». Διακόσια χρόνια μετά. Η Ελλάδα χρειάζεται καθημερινές μικρές επαναστάσεις. Η ψυχή να εκφραστεί αναζητεί. Η συνείδησή απαιτεί. Οι καιροί επιτάσσουν. Ο επιθανάτιος ρόγχος παραμονεύει ή μήπως ήδη επισυμβαίνει; Μόνοι μας θα καθορίσουμε τη μοίρα μας. Η Ναυμαχία του Ναβαρίνο δεν θα καταγραφόταν στο καλεντάρι της ιστορίας εάν δεν προϋπήρχε η εθνεγερσία και η θυσιαστικά μαχόμενη ελευθερία. Ο εθνικός μας ύμνος περιγράφει θεσπέσια τον μοναχικό δρόμο της επιβίωσής.

«Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή·

δεν είν’ εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλεί.

‘Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, αλλ’ ανάσαση καμμιά·

άλλος σου έταξε βοήθεια και σε γέλασε φρικτά»

Άραγε θα επικρατήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης έναντι της δουλοπρεπούς φοβίας; Θα συνεχίσουμε να απαρνιόμαστε την ίδια μας τη φύση; Θα εναντιωθούμε στο κάλεσμά της; Θα καταστούμε ασπόνδυλα όντα με δουλική συνείδηση χάριν υλικών ανταλλαγμάτων; Ή θα σπάσουμε τα δεσμά της ανελευθερίας, της μιζέριας και της παρακμής; Θα επιλέξουμε να καταστούμε Προμηθείς ή λαός των Καρυών;

Όπως πολύ εύστοχα διάβασα: «Η πατρίδα έχει δύο μέρη. Έναν τόπο γης και έναν τόπο συνείδησης. Ο δεύτερος ζωοποιεί τον πρώτο. Η υπεράσπιση τής πατρίδας είναι η υπεράσπιση τής συνείδησης[2].»

200 χρόνια υπεράσπισης! Έπεται συνέχεια…

[1]Βιβλίο «Μπα έχει και μπάρμπα το παιδί, ΟΛΙΓΑ ΤΙΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ», ΠΑΝΤΟΥΛΑΣ Ε. ΘΕΟΔΩΡΟΣ, εκδόσεις Μανιφέστο

[2]Λευτέρης Κουσούλης

  Επιστροφή στην αρχή

Η Σάμος άντεξε… Εμείς;

30 Οκτωβρίου 2020! Το ρολόι δείχνει 13:51…

Το νησί κινείται στους ρυθμούς του. Το ίδιο και ο γράφων. Σε καθεστώς τηλεργασίας, “μαγειρεύοντας” και όντας ανέμελος στη ροή του χρόνου και των αυτοματοποιημένων κινήσεων της ρουτίνας, απολαμβάνω την ψευδαίσθηση του ελέγχου της ζωής μου.

…Αίφνης, ο χρόνος παγώνει και επιταχύνεται την ίδια στιγμή. Η αρχική συνομιλία με τον εαυτό μου με οδηγεί στο συμπέρασμα της πολλαπλούς βίαιης εισβολής στο σπίτι. Δειλά – δειλά κατευθύνομαι προς το σαλόνι. Η βοή δυναμώνει, ο ήχος εντείνεται, η κίνηση του σπιτιού προσομοιάζει σε αυτή ενός εκκρεμούς. Οι σκέψεις παύουν και το ορμέμφυτο ένστικτο της επιβίωσης αναλαμβάνει τα ηνία της ζωής. Ευρισκόμενος σε μονοκατοικία, πετάγομαι κυριολεκτικά εκτός, τάχιστα! Το βλέμμα μου μαγνητίζεται από ένα σύννεφο σκόνης. Παράλληλα η γη σείεται. Διαφαίνεται κόσμος να τρέχει στο Βαθύ. Σπίτια έχουν καταρρεύσει. Εγκέλαδος!

Η ιερουργία της σιωπής κατά τη συνειδητοποίηση της σοβαρότητας της κατάστασης διήρκησε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Και εκεί που νιώθεις τους παλμούς να κατασταλάζουν, τα μάτια σου έλκονται από το “φούσκωμα” της θάλασσας. Το πρώτο τσουνάμι “αλά γκρέκα” είναι γεγονός. Πρωτόγνωρες καταστάσεις. Τα νέα διαχέονται… Οι πρώτες πληροφορίες αναφέρονται σε 6,7 ρίχτερ. Οι επόμενες κινήσεις ήταν ενταγμένες στην ταχύτητα των εξελίξεων. Η αίσθηση του χρόνου όπως ορίζεται στον υλικό κόσμο δεν υφίσταται. Εντός ολίγων λεπτών κατηφόρισα στο κέντρο της πόλης. Η ατμόσφαιρα βρίθει από ταραχή και ανησυχία. Το νερό έχει κυριολεκτικά εισχωρήσει στην πόλη. Καταστηματάρχες στην προσπάθειά τους να συνέλθουν συλλέγουν τα τραπεζο-καθίσματα  μέσα από τη θάλασσα. Οδηγοί αναζητούν εναγωνίως τα αυτοκίνητά τους. Πλήθος αιτούντων διεθνούς προστασίας έχουν συρρεύσει με τη σειρά τους. Ο φόβος, προκληθείς από το έκτακτο φυσικό φαινόμενο αγγίζει του πάντες. Αρκετοί εξ αυτών σπεύδουν να προσφέρουν χείρα βοηθείας στα πληγέντα παραλιακά καταστήματα. Όμως σε αυτές τις στιγμές καταστροφής και σύγχυσης ορισμένοι καθοδηγούμενοι εκ των κατωτέρων ενστίκτων τους και κυριευμένοι από αγελαία νοοτροπία επιδίδονται σε πλιάτσικο. Οι φωνές αρχικά των ιδιοκτητών, εν συνεχεία των υπολοίπων και τέλος η έγκαιρη εμφάνιση της αστυνομίας δημιούργησαν ένα σκηνικό χαοτικό. Ταυτόχρονα το 112 έχει ήδη ενημερώσει για την πιθανότητα εκδήλωσης ενός δεύτερου τσουνάμι. Η θάλασσα προετοιμάζεται για τη δεύτερη επέλασή της. Κόσμος τρέχει μακριά από το υδάτινο  στοιχείο, αστυνομικοί προσπαθούν να εκδιώξουν τους παρανομούντες και οι σειρήνες να επιτείνουν ένα κλίμα απόλυτης αναστάτωσης.

Οι ώρες και οι μέρες που ακολούθησαν διακρίνονται από ένα κοινό χαρακτηριστικό, τους μετασεισμούς. Η χορεία των μετασεισμών ακόμα και τη στιγμή καταγραφής των σκέψεων μου δεν έχει κοπάσει. Οι ειδικοί αναφέρονται σε έναν αριθμό της τάξεως άνω των 300 αισθητών μετασεισμών. Η Σάμος ανυψώθηκε 18-25 εκατοστά. Οι πρώτες δύο νύχτες ήταν εξαντλητικές. Το βίωμα ενός τόσο ισχυρού σεισμού σε κλονίζει εσωτερικά. Οι αισθήσεις σου διευρύνονται. Αλλιώς αντιλαμβάνεσαι αυτό που επισυμβαίνει. Οι παλμοδονήσεις, οι ορίζουσες την ύπαρξή μας γίνονται ένα με τη γη. Πριν από κάθε μετασεισμό, λαμβάνεις ένα σήμα από τη γη. Ένας ήχος εκπορευόμενος ωσάν από τα έγκατα της γης, ένα μακρινό αλλά στιβαρό ‘ποδοβολητό’ οριοθετεί το αρχικό στίγμα της συνέχειας. Όλοι είμαστε κομμάτια της φύσης, τα οποία σαλεύουν σε κάθε εκδήλωσή της. Πόσο ανήμπορος και μικροσκοπικός αισθάνεσαι! Πόσο τρομακτική και ταυτόχρονα σαγηνευτική είναι η ενεργειακή διασύνδεση με τη δημιουργία;

Η τρίτη νύχτα επεφύλασσε σε εμάς, στους πλησίον στο camp διαμένοντες μία επιπλέον αναταραχή. Εκρήξεις φιάλων αερίου από την προκληθείσα φωτιά στη νοτιοδυτική πλευρά του camp. Μία τσάντα με τα απαραίτητα δίπλα στην πόρτα. Ύπνος με ρούχα και υπό τη συνοδεία των απανωτών μετασεισμών. Εν αναμονή, σύμφωνα με τους ειδικούς, ενός ισχυρού μετασεισμού άνω των 5,5 ρίχτερ. Εικόνες από τα γειτονικά παράλια να καταδεικνύουν το μέγεθος της καταστροφής. Αυτή ήταν και είναι η καθημερινότητά μας, συνοδευόμενη πάντα από τον μόνιμο πια επισκέπτη, τον “κορωνιό”, όπως τον προσφωνεί η γιαγιά μου Αθηνά. Πολλοί άνθρωποι αναγκάστηκαν να εκκενώσουν τα σπίτια τους. Άλλοι έλαβαν το τελειωτικό οικονομικό χτύπημα. Το κυριότερο πλήγμα για το νησί όμως είναι ο άδικος χαμός των δύο μαθητών. Καλό ταξίδι Κλαίρη και Άρη στον τόπο των αγγέλων. Συλλυπητήρια στις οικογένειες τους για το δυσαναπλήρωτο κενό. Κρίμα πραγματικά κρίμα…

Το 2020 μας σφυρηλατεί στο αμόνι συνεχών κρίσεων. Λειτουργεί ως αναφλεκτήρας και κριτής των πάντων. Μία μετά την άλλη οι δυσκολίες μας ωθούν σε βίαιη μεταστροφή από την μέχρι τώρα κατεστημένη αφασία. Όταν αρνούμαστε πεισματικά να αλλάξουμε εκουσίως, τότε οι συνθήκες επέρχονται με τρόπο σαρωτικό να μετασχηματίσουν τις δομές του υπερτροφικού ματαιόδοξου εγώ τού σύγχρονου ανθρώπου. Η ανάληψη της ευθύνης καλεί τους πάντες μηδενός εξαιρουμένου. Οι επερχόμενες προκλήσεις πάσης φύσεως και προελεύσεως προμηνύονται δυσχερέστερες. Η πορεία προς τη συνειδητοποίηση προϋποθέτει την αποδοχή αλλαγής, την προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα και την ορθή ιεράρχηση των αναγκών με μοναδικό σκοπό αρχικά την επιβίωσή μας. Μετά το βίωμα και τον εσωτερικό κλονισμό οφείλουμε να καταδείξουμε την έμπνευση. Η Σάμος άντεξε! Εμείς; Χρέος μας να αντέξουμε, όλοι μαζί…

Όπως πολύ εύστοχα διάβασα κάπου: Πορευόμαστε με δύο νότες. Με ΡΕ και ΦΑ: Ρεαλισμό και Φαντασία!

Επιστροφή στην αρχή

Ιδού το ερώτημα που προκύπτει: Πώς θα ανασυνταχθεί μία χώρα, σε ποιούς θα στηριχθεί, όταν ένα μεγάλο ποσοστό των μορφωμένων, των ικανών να προσδώσουν προστιθέμενη αξία στην κοινωνία, της δημιουργικής μαγιάς στην οποία βασίζεται μια κοινωνία ώστε να οδεύσει προς τα εμπρός, αποχωρεί με ταχύτατους ρυθμούς; Πώς η χώρα θα αποκολληθεί από τις δέσμιες αγκυλώσεις του παρελθόντος, όταν αφενός αναγκάζει ένα μεγάλο μέρος των νέων να αναζητήσει την τύχη του στην αλλοδαπή και αφετέρου δυσχεραίνει καθημερινά τη ζωή όσων επέλεξαν να δώσουν τον αγώνα τους εντός των τειχών; Το λεγόμενο Brain drain, ελληνιστί εκροή ανθρώπινου κεφαλαίου και ταλέντου, είναι μία πραγματικότητα! Θα ήλπιζε κάποιος, να υπάρχει μια συντεταγμένη χάραξη πολιτικής, με στόχο τον επαναπατρισμό όσων το επιθυμούν, προσφέροντάς τους την ευκαιρία να μεταφέρουν την όποια τεχνογνωσία και εμπειρία αποκτούν στο εξωτερικό. Αντί αυτού, το σάπιο κατεστημένο, οι βδέλλες που λυμαίνονται τη ζωή μας τόσα χρόνια, πολεμούν με κάθε δυνατό τρόπο όσους επιθυμούν να προσφέρουν κάτι διαφορετικό, ποιοτικό, πραγματικά ωφέλιμο για την κοινωνία. Με την αντίληψη του τσιφλικά, την αστείρευτη ιδιοτέλειά τους και την απύθμενη άρνηση για όποια αλλαγή στο status quo που έχουν επιβάλει, περιφρονούν, υπονομεύουν και αυθαιρέτως εξοστρακίζουν ανθρώπους με αποδεδειγμένη αξία, ανθρώπους ήδη επιτυχημένους στο εξωτερικό.

Δυστυχώς δεν λοιδορούνται μόνο όσοι επιλέγουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα, αλλά και όλοι όσοι έλαβαν την απόφαση να δώσουν τη μάχη στα πάτρια εδάφη. Μάχη με ένα κράτος εχθρικό, κράτος βασανιστή, γνήσιο απόγονο του φύλακα του Προμηθέα, που συνεχώς θέτει προσκόμματα σε οποιαδήποτε νέα προσπάθεια, ένα κράτος εμποτισμένο από την κορυφή έως τη βάση, με μία νοοτροπία εναντίωσης σε κάθε τι διαφορετικό, άξιο, δημιουργικό, στο καινόν.

Από τη γραφειοκρατία, η οποία σαδομαζοχιστικά δοκιμάζει το νευρικό σύστημα έκαστου σε υπερθετικό βαθμό, την παντελή αδιαφορία έως εχθρότητα του κρατικού υπαλλήλου σε σημείο εθισμού (πλην φωτεινών εξαιρέσεων) προς τους «άγνωστους» πολίτες και των αναγκών τους, έως τον «αυθέντη» προϊστάμενο των ιδιωτικών εταιρειών, εμφορούμενο συμπλεγματικών καταβολών και τραυματικών εμπειριών από την επίπονη άσκηση στη δουλοπρέπεια, έχουν μετατρέψει στρατιές νέων σε σύγχρονους δούλους, πειθήνια, άβουλα όντα, λειψά δημιουργικού οράματος. Όλοι αυτοί συγκροτούν τη λαμογιά, την αντικοινωνική παθογένεια και ζουν, «φυτοζωούν» για την ακρίβεια (προσβολή προς τα τόσο ωφέλιμα για όλους φυτά), παρασιτούν εις βάρος όλων των υπολοίπων και μοναδικός καημός τους είναι ο τραπεζικός τους λογαριασμός, ο άκριτος καταναλωτισμός και η αντίσταση στη δυναμική της όποιας αλλαγής. Ενσαρκώνουν με συνέπεια το φαινόμενο της αδράνειας, ενώ ο παρασιτισμός, η αδιαφορία, η ικανοποίηση της πρωτόγονης ιδιοτέλειας, συγκροτούν τα βασικά χαρακτηριστικά της πολυπληθούς ομάδος των συνασπισμένων βλακών κατά Λεμπέση, φανατικών οπαδών της παρακμής και των βουλιμικών ενστίκτων των τρωκτικών. Θεωρούν κύριο έδεσμά τους την αξία και την ποιότητα.

Πραγματικά, η απέχθειά μου προς όλο αυτόν το συμφερτό θα ήταν ικανή να περιγραφεί ποικιλοτρόπως. Παρ’ όλα αυτά, ενσυνειδήτως δεν προτίθεμαι να χαραμίσω άλλη φαιά ουσία για δαύτους. Η μόνη επιλογή όλων όσων αγωνίζονται, μάχονται για το διαφορετικό, το νέο, το υγιές είναι να συνεχίσουν να το πράττουν, υπερνικώντας όλες τις δυσκολίες, αποφεύγοντας τις δόλιες παγίδες, με πίστη στον τελικό στόχο και σε συνέργεια με τις λοιπές υγιείς δυνάμεις. Υπάρχουν εκεί έξω αν και κατακερματισμένες. Αναμένουν τη συνοχή τους και με επίγνωση οφείλουν να προετοιμάζονται για την τελική αναμέτρηση.

Δώστε φωνή και ελπίδα στους νέους, στις νέες ιδέες, τις ικανές να επιφέρουν την ουσιαστική αλλαγή, σε αγαστή συνεργασία με τους παλαιούς, οι οποίοι φέρουν την εμπειρία της ζωής και πολλοί εξ αυτών επιθυμούν διακαώς να τη μεταλαμπαδεύσουν σε εμάς τους νεότερους. Η πληγή της φυγής των νέων και μετανάστευσης του νέου, πρέπει να ανακοπεί. Τα «πτώματα» εν είδει ζόμπι σε όλες τις εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας είναι επιτακτική ανάγκη να ταφούν.

Η Ελλάδα αιμορραγεί και καλεί προς βοήθεια πάντες τους επιθυμούντες να προσφέρουν. Θα την αφήσουμε βορά των αρπακτικών;

Επιστροφή στην αρχή

Η Πόλις Εάλω!

Εάλω η Πόλις, Εάλω η Πόλις… Η ιαχή αυτή εξαπλώθηκε και το τέλος της μεγαλύτερης σε ζωή αυτοκρατορίας έλαβε χώρα. Πριν από 562 χρόνια, στις 29 Μαΐου 1453 η Κωνσταντινούπολη, η μόνη που αποκαλείται Πόλη, αλώθηκε από τους Οθωμανούς. Πριν από 562 χρόνια, έλαβε τέλος η ελληνορωμαϊκή οικουμένη με τη μορφή οργανωμένης κοινωνίας. Το πνεύμα της όμως σιγοκαίει έως σήμερα, σε κάθε γωνιά και σε κάθε ανθρώπινη υπόσταση, η οποία έχει αναγνωρίσει το μεγαλείο της χιλιετούς εξελληνισμένης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Εμβαθύνοντας στην ιδέα της α-λήθειας, ως αποκαλύπτεται ετυμολογικώς, οδηγούμεθα στην απουσία λήθης, νοούμε την αιώνια μνήμη, κιβωτό της ιστορικής διαδρομής στον χώρο και στον χρόνο και ακόμη πιο πέρα. Επομένως αβίαστα οδηγούμεθα στο συμπέρασμα ότι η μη λήθη ταυτίζεται με τη συνεχή, αέναη και αιώνια μνήμη, η οποία εμπεριέχει την πορεία των Ελλήνων και των άλλων στο χώρο και χρόνο, την πολιτισμική δημιουργία τους και τη διαδραστική σχέση μεταξύ τους. Αυτή η φλόγα οφείλουμε να διατηρείται, να καλλιεργείται, με τελικό σκοπό την άνθησή της. Αυτή η φλόγα εμπεριέχει την πεμπτουσία της υπάρξεως της Ρωμανίας.

Η ανατολική Ρωμανία κατέχει μια δεσπόζουσα θέση στην ιστορία. Είναι το μέρος όπου ο πολιτισμός αναδεικνύει το μεγαλείο του μέσα από έναν συναρπαστικό ρεαλισμό, όπως αναφέρει και ο κ. Γιανναράς «Καθώς η ύλη και το κάλλος, η τέχνη και το εμπόριο, η διπλωματία και η στρατιωτική ισχύς» λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα χωρίς όμως να αλληλοαναιρούνται, αλλά να αλληλοσυμπληρώνονται, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα που δρα και αναπτύσσεται ιδιοφυέστατα. Η εμπειρία της Αρχαίας Ελλάδας με τη σύνδεση της πόλεως, της πολιτικής με την αλήθεια και το όντως υπαρκτό σε συνδυασμό με τον χριστιανισμό και την απόλυτη ελευθερία που εκδηλώνεται μέσω της αγάπης και δια της οποίας αποκτά υπόσταση το Είναι του, είχε ως αποτέλεσμα τον ύμνο προς την κοινωνία των προσώπων, την κοινότητα και την πρακτικότητα της κρατικής επιστασίας! Και στις δύο κοινωνίες αυτές, είναι διάχυτη συνειδητά η γνώση των ορίων ανάμεσα στους υπαρκτούς στόχους και στα χρηστικά μέσα. Όπως κοινή είναι και η κοινωνιοκεντρική στόχευση τους. Εδώ διαφαίνεται και η ιστορική συνέχεια της ελληνικής καταγωγής πολιτισμού.

Η ζώσα, ενσυνείδητη διατήρηση της ουσίας της ελληνορωμαϊκής οικουμένης, προσφέρει απλόχερα την ολότητα της αδιαίρετης ελληνικής ψυχής, που τη συνθέτουν το θετικό και το αρνητικό μέσα στον ρου της ιστορίας. Συσσωρευμένη εμπειρία αιώνων μας δίδεται ακούραστα. Η υποχρέωσή προς τους προγόνους μας, είναι η τελειοποίηση του εγχειρήματός, η αποφυγή παρόμοιων λαθών και η νέα πρόταση πολιτισμού, ικανή να γονιμοποιήσει όλη την οικουμένη. Η πορεία μας απαιτεί, ιώβια υπομονή και θυσιαστική επιμονή όλων μαζί και έκαστου ξεχωριστά. Θα ματώσουμε, θα εισέλθουμε σε κατάσταση έντονης αποσύνθεσης και παρακμής, πριν από την πνευματική αναγέννησή μας. Η αποφυγή των λαθών του παρελθόντος θα μας ανυψώσει ως πνευματικά όντα. 29 Μαΐου 1453, το τέλος μιας εποχής για τον ελληνικό τρόπο και η απαρχή μιας νέας. Η ένδοξη θυσία τόσων ανθρώπων υπό την καθοδήγηση του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, αποτελεί το επιστέγασμα του μεγαλείου της εξελληνισμένης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά και το έναυσμα για τους επόμενους αγώνες.

Ήρθε η ώρα για τους δικούς μας αγώνες, για τις δικές μας θυσίες, για τη δική μας προσφορά στην ανθρωπότητα. Οι καρποί του αγώνα και της ενδεχόμενης επιτυχούς κατάληξης ζωντανεύουν την ενσυνείδητη σχέση μας με την ιστορία και δικαιώνουν τη ρήξη με την κατεστημένη υποκρισία, τα ύπουλα ένστικτα και τις επιδιώξεις και εν τέλει δικαιώνουν την ύπαρξή μας ως πνευματικά όντα. Όπλα μας η πίστη και η αγάπη προς τον άνθρωπο! Όπως είπε και ο Κολοκοτρώνης: «Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος».

«Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο»!

Επιστροφή στην αρχή

Ο Πόντος ζεί!

19η Μαΐου, η μέρα γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου! Η μέρα μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού και απόδοσης ενός ελάχιστου φόρου τιμής στις εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές, οι οποίες αναζητούν δικαίωση!

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι κάηκαν ζωντανοί, σφαγιάσθηκαν ανελέητα, διαμελίστηκαν, ρίχτηκαν ζωντανοί στους λέβητες άνθρακα των ατμόπλοιων, βιάστηκαν εξισλαμίστηκαν, ζητούν όχι εκδίκηση, αλλά έμπρακτη δικαίωση. Η σημερινή μέρα δεν αφορά αποκλειστικά τους Ποντίους, αλλά όλους τους Έλληνες. Ο Πόντος ήταν, είναι και θα είναι η ακριτική οντότητα του ελληνισμού. Αποτελεί μία έκφανση της πολλαπλότητας της ελληνικής ψυχής, η οποία παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο.

Υπάρχει ενεργό χρέος μνήμης και πίστης για δικαίωση. Οφείλει έκαστος να μην λησμονά, να ανθίσταται διαρκώς στην σκοπούμενη λήθη και εγωιστική αδιαφορία. Οφείλουμε να προασπίσουμε την τιμή της Ανθρωπότητας, διότι η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, και κάθε γενοκτονία, δεν αφορά μόνο τους Έλληνες, αλλά τον Άνθρωπο ως πνευματικό ον. Όταν ένας λαός υφίσταται τέτοια βαναυσότητα, ταυτόχρονα πλήττεται και η ανθρωπότητα. Η αναγνώριση της γενοκτονίας έχει αξία για την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση. Τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας δεν διαγράφονται, δεν παραγράφονται , δεν λησμονούνται! Η αναγνώριση εκ μέρους του θύτη αναβιβάζει την ίδια την ανθρώπινη φύση.

Η επέτειος λειτουργεί συμβολικά ως ζώσα υπενθύμιση του τελικού στόχου, της αναγκαιότητας μεταλαμπάδευσης των αξιών από γενιά σε γενιά. Η επέτειος δεν είναι απλή συγκέντρωση, αλλά η έκφραση της διαχρονικότητας των αξιών που φέρουμε ως τέκνα της Αντιγόνης, ελεύθερα από τις κάθε είδους κατεστημένες αρχές. Ο αγώνας για την αναγνώριση οφείλουμε να είναι συνεχής, οργανωμένος, ακολουθώντας το τρανταχτό παράδειγμα των Αρμενίων, οι οποίοι καίτοι μικρή χώρα σε αριθμούς, πριν ακόμα τη σύσταση της κρατικής τους οντότητας έθεσαν έναν στόχο. Στην αρχή αντιμετωπίστηκαν αδιάφορα, λοιδορήθηκαν, χαρακτηρίστηκαν μη πολιτικά ορθοί. Όμως πέτυχαν μέσα από την ομοψυχία της πίστης για δικαίωση, τον τελικό τους στόχο. Ενωμένοι με τους λαούς, που υπέστησαν γενοκτονία από τους Οθωμανούς Τούρκους, θα δικαιωθούμε και θα δικαιώσουμε τα εκατομμύρια των ψυχών που χάθηκαν. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η ρήση των κοινών εκδηλώσεων των λαών μας, με στόχο την πολιτική δύναμη της ενοποίησης των γενοκτονιών: «η ένωση φέρνει δικαίωση».

Η επιβίωση του Ποντιακού Ελληνισμού μέσα στο χρόνο, παρά τους διωγμούς και τις κακουχίες, είναι παράδειγμα προς μίμηση. Το συστατικό της επιτυχίας διαχρονικό: η διατήρηση της ταυτότητός και της υπόστασής τους. Η ζώσα πολιτιστική τους δράση εμπεριείχε τη διατήρηση της ποντιακής διαλέκτου, τη δράση των παραδοσιακών ποντιακών συλλόγων μέσω των χορών και των τραγουδιών. Οι μικροί πυρήνες ποιότητος, πολιτισμού, αλληλεγγύης και αγάπης διατηρούνται ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή ολοκληρωτισμού και προσπάθειας πολιτιστικού αφανισμού. Και τούτο διότι ο πολιτισμός είναι αυτός, ο οποίος μας εφοδιάζει με τα κατάλληλα εχέγγυα, ώστε να πορευθούμε μέσα στο ρου στης ζωής και να υπομείνουμε κάθε δυσκολία. Ο πολιτισμός αντλεί από το παρελθόν, διαμορφώνει το παρόν και καθορίζει το μέλλον.

Ο αγώνας για την αναγνώριση της γενοκτονίας, δεν συντελείται για λόγους ρεβανσισμού, αλλά για την ανάγκη έμπρακτης συγγνώμης εκ μέρους του θύτη και την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Ο αγώνας αυτός δεν σχετίζεται με την εξυπηρέτηση ακραίων πατριδοκάπηλων ενστίκτων, δεν λογίζεται ως ανάχωμα ενάντια στο φασισμό του εθνομηδενισμού, αλλά είναι ένας ΑΓΩΝΑΣ σεβασμού και απόδοσης τιμής στις εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές οι οποίες εξοντώθηκαν μεθοδευμένα από τους μακελάρηδες κεμαλιστές. Ο αγώνας αυτός λειτουργεί ως υπενθύμιση από εκείνους που διεσώθησαν, από τους απογόνους τους, τους σημερινούς συνεχιστές, προς τις μελλοντικές γενεές, πως δεν θα επιτρέψουμε να επαναληφθεί!
Εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσετε όλοι μαζί ως φάροι αρετής, υπενθύμισης των ριζών μας, ως φάροι πολιτισμού και αξιών, να αγωνίζεστε καθημερινά. Να είστε βέβαιοι ότι στο τέλος θα εξέλθουμε νικητές. Η τελευταία πρόταση (από το Φάρο Ποντίων Πάτρας) είναι αφιερωμένη εκ βάθους καρδίας:
«Μια Ελλάδα που πόνεσε, δάκρυσε, μάτωσε όσο καμιά άλλη. Που ταπεινώθηκε χωρίς να χάσει ποτέ την αξιοπρέπειά της, που υποτάχτηκε παραμένοντας ελεύθερη, που τούρκεψε αλλά δεν έπαψε στιγμή να είναι ελληνική»!

Ο Πόντος ζει στις καρδιές μας, στον καθημερινό έμπρακτο αγώνα, στους παλαιούς, στους νέους, στους πολιτιστικούς συλλόγους, στον πυρρίχιο και στους υπόλοιπους χορούς και στα τραγούδια, σε όλους τους Έλληνες και στην ελληνική ψυχή!

«Διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου».

Επιστροφή στην αρχή

Πρώτο βήμα: Ελευθερία

Η πολιτική ελίτ της χώρας και έκαστος οφείλουμε επιτέλους να ξεφύγουμε πέρα από τον εσφαλμένο στερεότυπο ρόλο του πιστού ακολούθου «μικρού κράτους» και συντεταγμένα όλοι μαζί, με σκληρή δουλειά και στόχο, να απεγκλωβιστούμε όσο το δυνατόν ταχύτερα από τη δυσμενή κατάσταση που βιώνουμε. Σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο, όπου η Δύση και δη οι ΗΠΑ πλησιάζουν το Ιράν και ουσιαστικώς τελειώνει το εμπάργκο κατά της Κούβας, εμείς λειτουργούμε ακόμα με σύνδρομα ψυχροπολεμικά.

Ρητορικές βασισμένες σε στενόμυαλη προπαγάνδα, σε παρωχημένες ιδεολογίες που αδυνατούν να αλλάξουν τρόπο σκέψης μιας ολόκληρης ζωής. Οι πρωτόγνωρες εποχές απαιτούν και πρωτόγνωρες αποφάσεις. Είναι αδιανόητο εν μέσω ιστορικών μετασχηματισμών παγκοσμίως, στην Ελλάδα οι σκέψεις πολλών και οι δράσεις ναι είναι ποτισμένες με τις διαχωριστικές, οπισθοδρομικές, εκφυλισμένες από τον κομματισμό ιδεολογικές προσταγές, ιδεοληψίες που προκαλούν ανελευθερία σκέψης και επαφής με την πραγματικότητα. Διαφορετικές προσεγγίσεις προς Θεού όλοι έχουμε. Αλλά όταν ο στόχος είναι συνειδητά κοινός τότε και οι κατάλληλοι συμβιβασμοί θα επέλθουν. Όταν η σκέψη μας καθορίζεται από κομματικές ιδεοληψίες και το ίδιο η δράση μας, τότε το αποτέλεσμα δεν θα έλθει , διότι θα έχει ως πηγή το κομματικό συμφέρον ή το ατομικό συμφέρον. Όλες οι ιδεολογίες όπως εκφράζονται σήμερα στην Ελλάδα είναι παρωχημένες και nomina nuda, ονόματα άδεια από πολιτικό και κοινωνικό πραγματισμό.

Είναι έννοιες που έχουν επί τούτου, ως σκοπό να αναδεικνύουν μόνο εκείνα τα οποία μας χωρίζουν και όχι όλα αυτά που μας ΕΝΩΝΟΥΝ. Έννοιες σκιές ενός σκοτεινού παρελθόντος, ξεπερασμένες και εκδικητικές και όχι ενός λαμπρού μέλλοντος.
Είναι υποχρέωση όλων μας, από οποιοδήποτε πόστο κατέχουμε, είναι καθήκον μας να έχουμε πάντα στην άκρη του μυαλού μας την προσφορά στην κοινωνία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Οι φιλοδοξίες είναι θεμιτές, όμως στο βωμό της ατομικότητας να μην λησμονούμε την προσφορά στον τόπο αυτό. Αυτή η αίσθηση της συλλογικότητας, του ανήκειν, είναι αυτή που οδηγεί σε πρόοδο τις κοινωνίες. Ο καθένας από εμάς οφείλει να προσθέσει το λιθαράκι του. Κανείς δεν περισσσεύει. Δεν είναι θέμα ιδεολογιών ή κομμάτων, είναι θέμα επιβίωσης και πορείας μέσα στο χρόνο. Λίγοι λίγοι, μικροί πυρήνες ποιότητας, συλλογικότητας, αλληλεγγύης και αγάπης. Μην ξεχνάμε πως την ποιότητα κανένας ολοκληρωτισμός δεν κατάφερε να την νικήσει. Ο στίχος: «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» δε θα συμβεί εξ’ ουρανού, όπως νομίζουν πολλοί. «Συν Aθηνά και χείρα κίνει.» Όπως έλεγε και ο Μακρυγιάννης, να κάνουμε εμείς τα ανθρώπινα και τα υπόλοιπα θα τα φροντίσει ο Θεός, είτε πιστεύετε είτε όχι.

Όπως αναφέρει και ο Ι.Θ Κακριδής «Να καλλιεργήσουμε τη σκέψη μας αναλύοντας της σκέψη των παλιών, να καλλιεργήσουμε το καλλιτεχνικό μας αίσθημα, μελετώντας ότι ωραίο έπλασε το χέρι και η φαντασία του ανθρώπου με ένα στόχο και μόνο: Να μπορέσουμε να νιώσουμε τον εαυτό μας αισιόδοξο, ελεύθερο και υπεύθυνο για τη μοίρα του ανθρώπου, προπαντός να φουντώσει μέσα μας ο πόθος για την εσωτερική αλλαγή»!

Αυτή η εσωτερική αλλαγή της συνειδησιακής μας κατάστασης, αποτελεί και τον ακρογωνιαίο λίθο για την πορεία μας στο χρόνο!

Επιστροφή στην αρχή

Τα όπλα μας…

Το έναυσμα για τη συγγραφή αυτού του άρθρου, απετέλεσε η τελετή ορκωμοσίας των πτυχιούχων Νομικής Αθηνών. Δύο πολυαγαπημένα μου πρόσωπα και επίσημα πλέον«έκλεισαν» ένα κεφάλαιο της ζωής τους ή όπως συνηθίζει να λέγει μία εξ αυτών, «τσεκάρισαν ένα από τα κουτάκια» τους.

Η εν λόγω τελετή ορκωμοσίας αποτύπωσε τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει το ελληνικό πανεπιστήμιο. Σε μία ορκωμοσία αποφοίτων μίας εκ των σπουδαιότερων σχολών στην Ελλάδα αντιμετωπίσαμε τον ακατάλληλο χώρο (αμφιθέατρο φιλοσοφικής), την απουσία οργάνωσης, καθώς κλήθηκαν σε μία τελετή μόνο να λάβουν μέρος σχεδόν 100 πτυχιούχοι. Μαζί με τα συγγενικά πρόσωπα ο αριθμός εκτοξεύθηκε περίπου στα 500 άτομα! Ανεπαρκής αριθμός καθισμάτων, έλλειψη χώρου, ασφυκτικά γεμάτη η αίθουσα, φωνές, διαπληκτισμοί για ένα καλύτερο σημείο τηλεθέασης… Παρόλα τα προβλήματα, που καταδεικνύουν παρακμή, η ελπίδα ήταν παρούσα. Η διάχυτη, ειλικρινής χαρά των νέων ανθρώπων, γεμάτοι όνειρα και προσδοκίες, η καλοδεχούμενη υπερηφάνεια των αγαπημένων τους, πλημμύρισε το χώρο με ένα κύμα αισιοδοξίας και συνάμα εξουδετέρωσης όλων των προβλημάτων.

Και τότε, καθώς εκφωνείτο το ένα όνομα μετά το άλλο και ο αποδέκτης της προσφώνησης εκαλείτο να παραλάβει το πτυχίο, σύσσωμο το αμφιθέατρο τίμησε ιδιαιτέρως δύο ξεχωριστές, αξιομνημόνευτες περιπτώσεις. Η Ελληνίδα Μάνα, με τα δύο της παιδιά (ετών 3 και 6), παρελάμβανε το πτυχίο της. Εκκωφαντικό χειροκρότημα από όλους, χωρίς διακρίσεις, χωρίς δισταγμούς, χωρίς νοητικές ή ψυχικές ταλαντεύσεις, ελεύθερα. Απόδειξη αναγνώρισης και ειλικρινούς επαίνου για τον ακρογωνιαίο λίθο της ελληνικής κοινωνίας, την Ελληνίδα Μάνα. Πριν σιγάσει ο αυθόρμητος έπαινος, ακολουθεί ένα ακόμα άξιο μνείας γεγονός. Δύο νέα παιδιά κατευθύνονται να παραλάβουν ένα πτυχίο! Ο ένας με ευγένεια και στιβαρότητα συνοδεύει με αγάπη τον διπλανό του, έναν νέο επιστήμονα, που αντιμετώπιζε έντονα κινητικά προβλήματα. Σε αυτό το σημείο, ο χρόνος σταμάτησε, ένιωσα βαθιά συγκίνηση στην ψυχή μου και ένα ρίγος με διαπέρασε. Το αυτό γεγονός άγγιξε όλους τους παρευρισκόμενους. Διαφορετικοί άνθρωποι, ενωμένοι με τη δύναμη της αγάπης και της αλληλεγγύης. Ένα ολόκληρο αμφιθέατρο 500 ατόμων, κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον, όρθιοι και με ρυθμικό παρατεταμένο χειροκρότημα αποδίδει τον απαιτούμενο φόρο τιμής προς τον άξιο πτυχιούχο.

Σε αυτά τα χρονικά σημεία συνειδητοποίησα και βίωσα τη δύναμη που διακατέχει όλους και βρίσκεται εντός μας. Τη δύναμη εκείνη που μας γεμίζει ζωή!  Η ισχύς της αγάπης για τον συνάνθρωπο, η ανιδιοτελής αναγνώριση, η αλληλεγγύη, που αποτελεί, παρά τις αντίξοες συνθήκες, την κύρια έκφραση της ψυχής μας. Είναι το σημείο, όπου τα όποια προβλήματα, οι όποιες δοκιμασίες αντιμετωπίζουμε ή θα αντιμετωπίσουμε σβήνουν, αχνοφαίνονται σαν μικροσκοπικές κουκίδες χωρίς την αξία, την οποία εμείς οι ίδιοι τους προσδίδουμε.

Ίσως υστερούμε σε πολλά θέματα, στις υποδομές και πλείστα όσα, ίσως βρισκόμαστε μακράν όπισθεν τρίτων χωρών σε θέματα υλικοτεχνικής υποστήριξης και προγράμματος, όμως παρ’ όλη την απουσία οργάνωσης, προσωπικού και τόσων άλλων, αυτό που μας κρατάει ζωντανούς χιλιάδες χρόνια, αυτό που υπερτερεί σε αξία και σε ουσία των τεχνικών ελλείψεων, είναι η ελευθερία της ψυχής μας, ανεξάρτητη από «καλούπια», από συστήματα, από κατεστημένες συμπεριφορές αβαθούς σοβαροφάνειας. Άλλο καθαρή ευγένεια και άλλο τεχνητή, άλλο το να είσαι νομοταγής και εντελώς διαφορετικό ένα άκριτο, «τυφλό και κωφό» όργανο εκτέλεσης εντολών, είναι άλλο το προμελετημένο, ενταγμένο στην μεθοδολογία ενδιαφέρον και εντελώς άλλο η αυθόρμητη πράξη στήριξης, πλήρης αγάπης και αλληλεγγύης. Τέλος, άλλο η ελευθερία της ψυχής και εντελώς διαφορετικό η ελευθεριότητα.

Αυτά είναι τα όπλα μας λοιπόν. Εκεί οφείλουμε να επενδύσουμε και να καλλιεργηθούμε. Αυτός είναι ο πολυχιλιετής τρόπος μας, που υπερνικά τα ελαττώματά, τα προβλήματά μας, αλλά και τους πολυάριθμους, οργανωμένους από «τριχών κεφαλής μέχρι ονύχων ποδών» αλλότριους τρόπους βίου.

Πρέπει να είστε ελεύθεροι, υπηρετώντας τη ρήση «ελεύθερον το εύψυχον» απανταχού της γης. Μόνον τότε δυνάμεθα, ως πρωτοπόροι να γονιμοποιήσουμε εκ νέου την οικουμένη. Μόνο μέσα από το έμπρακτο δίδαγμα της κοινωνούσας και θυόμενης αγάπης, της αλληλεγγύης, στεκόμαστε. Αλλιώς χάνουμε το λόγο ύπαρξης μας, μένουμε αρχικώς στάσιμοι και στη συνέχεια διολισθαίνουμε στον στείρο μιμητισμό, σε έναν τρόπο βίου, που μας οδηγεί στη φθορά και στην παρακμή.

Ελευθερώστε την ψυχή σας, αγαπάτε δίχως όρια και με πίστη ακλόνητη, προχωρήστε και όλα θα πάνε καλά!

ΥΓ: Ένα μεγάλο μπράβο στους διοικητικούς για την όλη προσπάθειά τους να οργανώσουν την τελετή, παρ’ όλα τα προβλήματα και την κατάσταση διαθεσιμότητας, την οποία βιώνουν πολλοί από αυτούς. Επίσης να ευχηθώ καλή σταδιοδρομία στα δύο αγαπημένα μου πρόσωπα. Δύο θήλειες παρουσίες με απίστευτη δύναμη, που μας εκπροσωπούν παντού επάξια! Καλή σταδιοδρομία και πάντα επιτυχίες. Η ζωή είναι δική σας!  Με πολλή αγάπη…

Επιστροφή στην αρχή

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια

Ένας καταιγισμός πληροφοριών, δημοσιευμάτων,αναλύσεων, απόψεων, «τιτιβισμάτων» κατακλύζουν την καθημερινότητά μας τις τελευταίες δύο ημέρες. Ανάλογα την κομματική χροιά της κάθε ιστοσελίδας παρατηρούμε και μία διαφορετική πραγματικότητα. Σημείο εκκίνησης ο νέος ΥΠΕΞ  κ. Κοτζιάς και η ανακοίνωση δυσαρέσκειας της ελληνικής πλευράς προς την ΕΕ, σχετικά με την ανακοίνωση για τη Ρωσία.

Η λογική αναζητείται διακαώς στον καθημερινό βίο μας. Από τη μία είναι πράκτορας των Ρώσων ο κ.Κοτζιάς!  Είναι Ρωσολάγνος;! Εθνομπολσεβίκος!  Και από την άλλη, επιτέλους κάποιος τους αντιστάθηκε, είπε ΟΧΙ, χάραξε ελεύθερη πολιτική! This is madness, όπως λένε αγγλιστί. Η κατάντια του δημόσιου διαλόγου αντικατοπτρίζει και την πολιτική ηλικία μας – βρέφη!!!, αλλά και την ψυχολογική μας σύγκρουση, απόρροια παλαιάς κοπής τεθνεώτων κομματικών διαχωρισμών, που πεισματικά προσπαθούμε, εν είδει βρικολάκων, να ξυπνήσουμε!!! Το πως στέκεται η χώρα ετούτη με όλο το θέατρο του παραλόγου να εξελίσσεται, ίσως να αποτελέσει case study για τις μελλοντικές γενεές, πλην όμως μετά βεβαιότητος συνιστά δείγμα θαυμαστού γεγονότος ή κατά το κοινώς γνωστό θαύματος!!!.

Τελικώς η απόφαση πάρθηκε με ομοφωνία και ιδού τα κυριότερα σημεία: παράταση των περιοριστικών μέτρων έναντι προσώπων μόνο για έξι μήνες και όχι για ένα έτος, αφαίρεση αναφοράς σε τυχόν ενίσχυση των οικονομικών κυρώσεων, αλλά μνεία σε γενικές «κατάλληλες ενέργειες», καταδίκη των ενεργειών των αυτονομιστών και όχι άμεσα της Ρωσίας, πρόσθεση ειδικής αναφοράς για την προστασία ειδικών εθνικών μειονοτήτων (π.χ. Έλληνες Μαριούπολης) και άλλα.

Η υποστήριξη των ελληνικών συμφερόντων είναι χρέος της εκάστοτε κυβέρνησης. Προσωπικά θεωρώ πως η Ελλάδα προσεκτικά δύναται να λειτουργήσει με διττή στόχευση. Να προωθεί  τα συμφέροντά της και παράλληλα να επιτελεί το ρόλο γέφυρας μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας, δράση η οποία στην τελική είναι επωφελής εκατέρωθεν. Παρόλα αυτά, την όποια αντίθεση, οφείλουμε να την εκφράζουμε διπλωματικά και κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων και όχι με τρόπο άτσαλο, ολίγον τι βερμπαλιστικό, χάριν συμβολισμών και εσωτερικής κατανάλωσης. Η όποια διάσπαση της κοινής ευρωπαϊκής θέσης είναι ορθό να εντάσσεται στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων σε συνεννόηση με τυχόν άλλες σύμφωνες για το θέμα χώρες (π.χ. με Ιταλία, Γαλλία, Κύπρο, Φιλανδία, Αυστρία) και όχι με άκομψες, ανούσιες και επιζήμιες πολλές φορές δηλώσεις.

Το κείμενο των συμπερασμάτων αποδεικνύει εν μέρει πως η Ελλάδα μπορεί και οφείλει να έχει φωνή. Στη Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της ΕΕ στις 12 Φεβρουαρίου θα τεθεί το θέμα της Ουκρανίας ξανά. Εκεί, όπως αρμόζει σε μια σοβαρή χώρα με συνέχεια, οφείλουμε να επιδείξουμε σταθερότητα, ώστε να είμαστε αξιόπιστοι.

Να υπενθυμίσω βέβαια, πως αυτό απέχει πολύ από τυχόν μη στήριξή μας σε κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσική Ομοσπονδία για το θέμα της Ουκρανίας. Η επιχειρηματολογία πάνω στην οποία βασίστηκε η Ρωσία για την εισβολή στην Κριμαία (προστασία ρωσικού πληθυσμού,αποτελούσε έδαφός της παλαιότερα, παράνομη χρήση βίας) αντίκεινται σφόδρα στα ελληνικά συμφέροντα λόγω Κύπρου και άλλων ειδικών συνθηκών… Επιπλέον λόγω της ύπαρξης έντονου ελληνικού στοιχείου στις εμπόλεμες περιοχές, η πολιτική των ίσων αποστάσεων απέναντι στην Ουκρανία και Ρωσία είναι ο μόνος οδηγός μας. Στον διεθνή στίβο τίποτα δεν είναι μαύρο ή άσπρο, ούτε καν γκρι. Έχει όλες τις αποχρώσεις και απαιτεί να είσαι έτοιμος για όλες, ανά πάσα στιγμή.

Η ισορροπία είναι λεπτή και απαιτεί λεπτούς χειρισμούς, δίχως τυμπανοκρουσίες. Οπότε πράξεις και μόνο πράξεις και όχι πολλά λόγια. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.

Επιστροφή στην αρχή