Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ασχολήθηκε με την εφαρμογή της απόλυτης αναγκαίας σύνθεσης μέσω της αρχιτεκτονικής με σκοπό την ορθή λειτουργικότητα, σε συνδυασμό πάντοτε με τις ιδιαιτερότητες της ανθρώπινης φύσης. Η μελέτη και η εμπειρία της στον υλικό χώρο αντικατεστάθη από τον άυλο χώρο της ανθρώπινης ύπαρξης και η εκδήλωση όχι μόνον του μέτρου, της αρμονίας, της ισορροπίας και του κάλλους, αλλά του βαθύτερου αιτίου της αληθούς ζωής αναζήτησαν το τέλειο της έκφρασής τους. Είναι συγγραφέας τεσσάρων βιβλίων, πολλών δοκιμιών με κύριο θέμα την ανθρώπινη ύπαρξη και τον προορισμό της και εμπνευστής του εν λόγω κέντρου. Η ελευθερία των ιδεών στη δημιουργική δύναμη της πηγαίας έμπνευσης του ανθρώπου υπήρξε η καθοδήγησή της.

Ιανουάριος

Περνούν οι ημέρες, κυλούν και στη μέση ο «Μεσοχείμωνας», στέκει ορθός, δυνατός ο «Ιανός», ο δίμορφος θεός, ο «Αιωνάριος» και η μία του μορφή με κλειδιά και η άλλη, ανοίγει τα χέρια του και τρομερά φαντάζουν οι τριακόσιοι ψήφοι στο δεξί του και οι εξήντα πέντε στο αριστερό του, υμνούμενος από τους 12 πρυτάνεις στον ναό του!

Ο «Μεγαλομηνάς», που συνοδεύεται από τις «Αλκυονίδες Ημέρες», και αυτές τον λένε «Γελαστό»! Και γιορτάζουν οι Άγιοι, οι σημαίνοντες την θύμιση και η χαρά των εορταζόντων απλώνεται… Μα είναι ο χρόνος ολάκερος η μιά στιγμή μονάχα;

Και εμείς, στο 15ο εικοσιτετράωρο, λάμπουμε με «του Γενάρη το φεγγάρι παρά ώρα μέρα μοιάζει», σκεπασμένοι όμορφα, διαφορετικά με την κατάλευκη μπέρτα του «Κρυαρίτη» και κρυουλιάζουμε μαζί με τα κοπάδια που γεννούν, τον «Γενολοήτη», τον «Γενάρη»…

Πέρασαν οι ημέρες, κύλισαν και έφτιασαν μήνες και αυτοί τους χρόνους που ψάλλουν το άσμα της ελπίδας…!

Επιστροφή στην αρχή

Φεβρουάριος

Φεβρουάλια…! Ανοίξανε από τις βροχές οι υπόγειες «φλέβες», οι υδάτινες και άρχισαν ν’ αναβλύζουν την μεταλλαγή τους και χαρίζονται μες στην ομορφιά των κάτασπρων ανθισμένων δένδρων! Χαρίζονται και προπομποί της άνοιξης μοσχομυρίζουν καλοκαίρι! Κούτσουρος, ο Τρυγητής!

Και ξεκινάει ο χορός αγκαλιά με την οργιάζουσα φύση, ξυπνά η γονιμότητα… Ο Γαμηλιών, ο Ανθεστηριών! Αντάμα τα παλιά με τα πολύ παλιά, τα αρχαία! Και τα Ανθεστήρια την ημέρα των Ψυχών, οι Χύτροι, με συνοδό τους τον χθόνιο Ερμή, γεμάτοι προσφορές πανσπέρνουν τις υδάτινες σπονδές τους, χάρισμα ζωής στις νεκρές ψυχές! Και ξεκινούν την νέα ζωή από τα βλαστάρια και σιγοτραγουδούν…, και το μουρμούρισμα των ψυχών, το ψυχοθρόϊσμά τους, ανανεωτικό, γονιμικό, χαϊδεύει τα φύλλα των δένδρων απαλά, για να ανταποκρυθούν στο κάλεσμά τους. Φλεβίζουν και ενδύονται κόλλυβα την πανσπερμία και αυτή χαρίζει την ζωή της ψυχής στον πάνω κόσμο!

…Ήρθαν τα αποκαθαρκτικά Συμόγιορτα, για εσάς, για εμάς, για όποιον…, για τον εξαγνισμό και κουβαλούν την θεϊκή επίπνευση… Στις πλάτες του Τρυγητή, του φύλακα των αμπελιών, των αγρών, ο προστάτης της βλάστησης ο «Άγιος Τρύφωνας» ήρθε, ο καλλιεργητής. Μετά ο Συμεών συνάντησε τον Ιησού και η «Αποπαντή» η άγια, που ακούει, η «Πακουή» αναμνήσκεται την «Υπαπαντή»…! Μετά ο ονομαστής των πρώτων ημερών, ο άγιος «Συμεών σημείωσε», έκανε «σημάδι» τα χρόνια τα παλιά, και οι γυναίκες πρόσεχαν πολύ, καλά να γεννηθούνε… Αυτές οι τρείς πρώτες μέρες του Ληψομηνά, του Κουτσού, του Κούτσουλου, του Κουτσοφλέβαρου σημαίνουν την αλλαγή του χρόνου, το κουτσοπερπάτημα και ο Φλεβάρης, ο Κλαδευτής, φαντάζει η παρουσία του στις ιστορίες των ημερών του όταν ο Μεθυσμένος, ο λειψός Κούντουρος από τον άστατο καιρό του, ο Κύπριος Μικρός, ο Γκουζούκης, έχει μιά μέρα εμβόλιμη και κάθε τέσσαρες χρονιές έρχεται η «δίσεκτη» και πάλι αλλάζει τα ορισμένα… Και έτσι ο Φλιάρης χάρισε στον επόμενο μήνα τις τελευταίες χειμωνιάτικες μέρες του και χαμογελαστός φλεβίζει, είτε βρέχει είτε χιονίζει πάλι την άνοιξη ανθίζει!

Επιστροφή στην αρχή

Μάρτιος

Ο χρόνος κυλά, γρηγορεύει και αφήνει πίσω τον χειμώνα… και νά!, πρώτη η αμυγδαλιά! την ζωή στην παγωμένη γη έχει ήδη αφυπνίσει, γρήγορα βιαστικά. Την παρθενία υπενθυμίζει, την ομορφιά! το μαρτυρούν τ΄ άνθη τα λευκά. Δένδρο της γης και τ΄ ουρανού την είπαν. Και οι παρθένες στέφανο με τ΄ άνθη της φορούν στην κεφαλή, την θεία εύνοια σημαίνουν, την αγιότητα. Και ο Μωυσής, ο Ααρών, απ΄ τα βάθη των αιώνων τις ράβδους απ΄το ξύλο της υψώνουν, κτυπούν, καλούν τον θείο νόμο…

Άνοιξη, η γοργή…! λούζεται στον ήλιο, όμορφη, φαντάζει με τις διάφορες φορεσιές της… Απειρόκαλλη εμάς αγγίζει και χαρίζεται… Τρέχει ο χρόνος, αλλλάζουν οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες αλλιωτεύουν… και να! ήλθε «ο Μάρτης, πενταδείλινος και μεταπεινασμένος.»

Η Πρωτομαρτιά, δανείζεται την παλιά, την αρχαία Πρωτοχρονιά και ζητά να τιμηθεί και χαμογελαστή τον κούκο χρησιμοποιεί. Και αυτός προαναγγέλει χαρούμενα την ζεστασιά του ήλιου υπόσχεται. Μα πρέπει να είμαστε καλοφαγωμένοι, να αντέξουμε, γιατί ο κούκος χαρμόσυνα κελαηδά όταν εμείς λέμε: «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.»

Φαντάζει στητός, μεγάλος, ο αρχαίος Ελαφιβολιόνας, ο κρητικός Πεντάγνωμος, ο απότομος, ο ασταθής Μάρτης, άβροχος, ο κλαψόγελος, δίμουρος με τις μεταβολές του. …και παύουν οι όμορφες, οι νιές του ήλιου ακτίνες να χαϊδεύουν τις ημέρες που έρχονται να χαρισθούν! Αλλάζει η ασχημάτιστη μορφή και σαν πολεμοχαρής Θεός φυσά ο Μάρτιους τους αέρηδες και μπουμπουνίζει δυνατά καλώντας τις βροχές μέσα από τα σύννεφα την ιδιοτροπία του αποδεκτή να γίνει, και ακούγονται οι φωνές από παντού: Αχ, ο Μάρτης, Γδάρτης ο κακός Παλουκοκαύτης. Και η συμβουλή χαρίζεται: «Μη σε γελάσει ο Μάρτης το πρωί και χάσεις την ημέρα». Μα ο Ανθεστηριώνας κυλά, και οι ημέρες περνούν μαζί του, γελώντας ο Ανοιξιάτης από την μιά και τάχα μου κλαίγοντας ο Κλάψας, Κλαψομάρτης από την άλλη και αλλάζει την μορφή του ξαστερών ο Μαρτούλης και γίνεται πλανευτής και πλανεμένος.

Παρ΄ όλα τα άλλα είναι ο Φυτευτής που ορίζει το όργωμα, το σβάρνισμα και την σπορά, το φύτεμα, τον ψεκασμό και θειάφισμα των δένδρων. Και οι θεριστές εχαίρονταν, τραγούδαγαν, γιατί «ο Μάρτης εδιαλάλησε, μικρά μεγάλα πάνω». Τα Μερομήνια ακολουθούν και φανερώθηκε προγνωστικός, «ακόμη και στις δεκαοχτώ έχει το μάτι του ανοιχτό».

Μα «λείπει ο Μάρτης απ΄την Σαρακοστή;» Έρχεται ο Μάρτης θαλερός και γόνιμος προσφέρεται με την Σαρακοστή, τότε «ο Λαζανάς ψυχομαχεί / κι ο Μακαρούνης κλαίει / κι ο Κρόμμυδος / σουσουραδεί / απάνω στο τραπέζι». Και την θεογνωσία ξεκινά να την σφραγίζει με τα σταυρωμένα χέρια της, η χωρίς στόμα, ξερακιανή κυρά-Σαρακοστή με τα επτά της πόδια, καλώντας όλους σε προετοιμασία για την έλευση της Ανάστασης. Χαρίζεται ο αγνός, ο Βαγγελιώτης να τιμά στις 25 του μηνός ηρωικά τα παλληκάρια, θρησκευτικά και εθνικά πάλι μας ενώνει. Τότε ξυπνούν οι θύμισες, Βυζαντινά ντυμένες και σκορπίζουν τα σύμβολά τους, την δίχρωμη κλωστή, την ασπρο-κόκκινη Μαρτιά, την αρχαία Κρόκη, ως διώχτη των κακών και ως προστάτη των ασθενειών. Όταν τα χελιδονίσματα προϋπαντούν την ζωή, την ευμορφία της φύσης που Μαρτολουλουδιάζει, τα πετούμενα παίρνουν τους μάρτηδες και ο Μάρτης παρουσιάζεται ως δυνατός και φαντάζει δίγνωμα να ενώνει τα αντίθετα και να ρωτά: εγώ είμαι αυτός ή εσείς;

Η πολυποίκιλη εναλλαγή του Μάρτη μας χαρίζεται και η ζωή σοφά λέει «πότε γελάει και ξαστερών και πότε ανταριάζει».

Επιστροφή στην αρχή

Απρίλιος

Προβάλλει ο πρωτοφυής Απρίλιος, η έκφρασή του, αναφύεται η ανθοβόλησή του μεσούσης της Απριλινής άνοιξης και συνενώνει τις ιδιότητες του Μαρταπρίλη και του Απριλομάη, γιατί “όσα ξερ΄ο Απρίλης δεν τα ξέρει ούτε ο Μάρτης, ούτε ο Μάης”. Ηχούν οι ρήσεις του λαού εξατομικεύοντας την ζωή μέσα σ΄αυτόν, τον λαμπερό Απρίλη, μέσα στην εαρινή του ομορφάδα, στον συμβολισμό του και ως κατακλύζουσα ροή διατρέχει τις θύμησες του παρελθόντος χρόνου και κοσμεί με τις ιδιαιτερότητες της φύσης του.

Αναφαίνεται ο εύγειος Ανθομήνας και γοργά απλώνει τον χλοερό τάπητα της εαρινής του φύσης. Η ποικιλομορφία του μέσα στα άνθη φαντάζει και η άγρια, κατάρχαιος φύση του πληρεί τις μυθικές νύμφες, τις θεότητες και παρουσιάζεται όταν τους μύθους ζωντανεύει. Διαπλέει τα ποτάμια, τις πηγές, τις κρήνες συνοδευόμενος από τις Ναϊάδες και ανασηκώνεται ψηλά με τις Ορεστιάδες στα βουνά και ζωγραφίζει με τις Αμαδρυάδες τα δέντρα και υγραίνει δροσερά με τις Νηριήδες τις θάλασσες… και ο χορός καλά κρατεί!

Κυριαρχεί ο μεσιανός Απρίλης της εαρινής συμφωνίας, αιθέριος! Ενεργοποιεί τα βιώματα και εκεί εντυπωμένος αναπτύσσει τα χαρακτηριστικά του “έαρος πολυανθέος εν πετάλοισι” λουλουδιαστός, μοσχομυρωμένος, χαρούμενος, πολυχρωματισμένος, χαρίζεται!

Ο Απρίλιος ο ισοζυγιστής δεσπόζει στο κέντρο και παρουσιάζεται ανασταλτικά, για να εμποδίζει τις ψευδολογίες της Πρωταπριλιάς που ξεγελούν αρνητικά την άνοιξη να φθάσει, να μην φανεί η αναγέννηση της φύσης, h εαρινή ισημερία  που καλοσυνεύει τις καιρικές πρωτιές.

Αγκαλιά με την Αφροδίτη των αρχαίων προγόνων μας σημαίνει την λευκή διαδρομή του, την πολυάνθιστη και μοσχομυρωδάτη ο Απριλιανός και δέχεται τα Μαρτάπριλα  όταν “ο Μάρτης ρίχνει τη δροσιά, κι ο Απρίλης τα λουλούδια”, γιατί καταμεσής της εαρινής αγκάλης απολαμβάνει τα πρωτεία της ευχαριστίας της, αυτός ως σύμβολο της ελευθερίας των φυτών από την γη. Γιατί  “ο Μάης έχεις το όνομα κι ο Απρίλης τη χάρη”. Και συνεχίζει ο Απριλομάης μέσα στο αρχονταρίκι του χαρίζει την γόνιμες και δροσερές βροχές του για να ραίνουν οι στίχοι, “Απρίλης βρεγμένος και ο άρχοντας κορδωμένος”, έτσι αποδεκτή κάνει και την ευχαριστία, “του Απρίλη η βροχή, κάθε στάλα και φλουρί”.

Ο Απρίλες φουντώνει αν σταματήσουν τα γέλια και οι χοροί και όταν μεμψιμοιρούν οι άμυαλοι, οι αγνώμονες που δεν τον προσκυνούν και ακούγονται οι γκρινιάρηδες, αχ, Γρίλλη μου πως μας τα ‘κανες όλα αυτά; και οι άλλοι ανέντιμοι, μικροί όταν τέλειωναν οι φτωχές συγκομιδές τον προσφωνούν ο Ξεροκοφινάς…, σταματήστε και στην αναμονή ελάτε λέγαν οι άλλοι, οι συμπαθούντες και Τιναχτοκοφινίτη τον ονόμαζαν καθώς καθάριζαν τα κοφίνια τους.

Ο πόντιος Απρίλτς έδειχνε χαμογελαστά τις καιρικές μεταβολές και εμψυχούσε πάντα όλους να καλοδέχονται τον ήλιο τον ζεστό που χορτάριαζε την γη τους και ετοίμαζε τις αίθριες ημέρες του να ανθοβολήσουν και να χαρίσουν την όμορφη λουλουδιασμένη τους πνοή στον Αεργίτα για να μνημονεύουν τους άθλους του Αγίου Γεωργίου και να λεν, “Αεργίτα-Νοέμβριο στρώσον,  Απριλί σκώσον”.

Και αρχίζει ο σεβασμός και κινεί την πρόδηλη αγιότητα όταν τα ήθη κι έθιμα προετοιμάζουν τον Αηγιωργίτη όλοι σκυφτοί την δέηση να προσφέρουν και αιτούν την διδαχή και την παράδοση να μην ξεχάσουν, γιατί ο Τριανταφυλλάς  σκορπά άφθονα το δροσερό του αεράκι και οι ανθισμένες πασχαλιές, οι όμορφες τριανταφυλλιές, οι μυρωδάτες νερατζιές ανάκατα υμνούν την μνήμες και ευλαβικά συνοδεύουν τις σύντομες ημέρες που κυλούν όταν αυτές, παρελθούσες και παρούσες ενώνονται.

Και μακραίνει η ιστορία, χάνονται οι εικόνες, οι μορφές και ο μοναπλός Λαμπριάτης, ο Απριλινός,  ακολουθεί… Φέγγει η ανοιξιάτικη πρώτη πανσέληνος, Πάσχα έρχεται…, προπομπός η ελεήμων παρουσία, η χαρισάμενη, διανοίγει την καρδιά όλων, και ακούγονται σιγανά φωνές, ικεσίες, ανάκατα με τους ύμνους γιατί “ηγέρθη ο Κύριος όντως” και η αγάπη αναβλύζει…

Τα έθιμα της Λαμπρής ακολουθούν, τα “κόκκινα” σύμβολα γονιμότητας, αναγέννησης και της “κούνιας” τα σύμβολα υγείας, ευεξίας, προϊωνίζουν την Βαϊφόρο Κυριακή με την “νεκραναστάσιμη” γιορτή του Λαζάρου που “προτυπώνει την Ανάσταση Του Χριστού, αναδεικνύει την βεβαιότητα της ανάστασης όλων των κεκοιμημένων” και πρώτη το βίωμα ενεργοποιεί…  Και ακολουθεί το “Ασπροβδόμαδο” και οι πάτριες συνήθειες της παράδοσης, σαν γιορτινό θυμίαμα μυρώνουν την ζωή του παρελθόντος καθώς σκορπούν στο παρόν τη συνείδηση της παρουσίας, και αυτή ενωποιεί,  χρόνους, ημέρες, τόπους…!

“Απρίλης έχει ακοές κι ο Μάης έχει μέρες”, έτσι ενδυναμούμενος προσφέρει τα “Λαμπρόσκολα”,  αυτός, ο Λαμπριάτης, ο Απριλιάτικος, ο αλληλένδετος γιορτινός, αρχινά τις ημέρες του “Αντιπάσχα” και μοσχοβολημένος, ο εαρινός κυρίαρχος, ο κοινωνός, ξανασμίγει όλους μαζί να ξεκινήσουν την “Νιά” ζωή!

Επιστροφή στην αρχή

Νοέμβριος

Μα τι όμορφα που ήλθε ο Βροχάρης, ο νέος μήνας! Με τις καλύτερες ευχές μας, εσέ καλωσορίζουμε Νοέμβρη, εσέ που μας έρχεσαι πιό χειμωνιάτικος και μας προετοιμάζεις με την ουράνια Πούλια σου, με το πανέμορφο ανοιχτό αστρικό σμήνος των Πλειάδων. Εσέ, μαζί με τους Πόντιους καλωσορίζουμε, Αεργίτη!

Κοίτα…, κι άλλοι, πολλοί μαζεύονται και έρχονται…, μα δεν τους διακρίνω καθαρά. Μήπως οι παλιοί καλύπτονται στην λησμονιά μας και δεν αναγνωρίζουμε τους ονομαστούς συνέλληνές μας, τους Σαρακατσαναίους; Έρχονται και αυτοί με τις σοφές ευχές τους για τον Χαμένο μας νέο μήνα!

Μα πώς οι σκέψεις μας, οι θύμισες οι παλιές μέσα στην αγκάλη μας καλωσορίζουν εσέ τον Ανακατωμένο, εσέ που εκπροσωπείς την βολεψή μας! Μήπως πίσω από εσέ Σκιγιάτη, καθησυχάζουμε την άδεια μας ζωή; Μα πάλι θαμπά οι θύμισες, εσέ Σποριά μου, Σπορίτη μου, εσέ Νιαστή μου έρχονται δυνατά με τις ευχές τους να αναθεωρήσουν την στάσιμη παρουσία μας. Αυτήν, που εμείς σήμερα πάλι μαζί με εσέ Κρασομηνά, γαληνιάζουμε και τάχα μου προσκαλούμε, να ανταλλάξουμε τις ευχές μας μαζί σου Μεθυστή μου. Μαζί με εσέ Τρυγομηνά μου σπεύδουν οι παλιοί για τα λιομαζώματα, και εμείς όπου αργούμε με ό,τι μαζώματα τολμήσουμε…

Εσέ καλούν αυτοί οι παλιοί, εσέ Μεσοσπορίτη μου με τις ευχές τους, να επιταχύνουμε την σπορά μας, να πληρωθεί η κενή ζωή μας, να μεταλλαγεί σωστά και να απολαύσουμε Παχνιστή μου την μελαγχολική ομορφιά σου, που λαμπρύνει τις μεγάλες νύχτες μας και μας καλεί στην αισιοδοξία που χειμωνιάζει…

Γιαυτό και εμείς, παλιοί και νέοι, γιορτάζουμε τον ερχομό σου μαζί με τον Αι-Στράτηγο και τον Αι-Ταξιάρχη, τον Αρχαγγελιάτη, τον Αι-Φίλιππα, τον Φιλιππιάτη, τον πρωτόκλητο Αγι-Αντριά, τον Αι-Στυλιανό, τους Αγίους Κοσμά και Δαμιανό.

Γιορτάζουμε… Και κλίνουμε σεμνά την κεφαλή μας, όπως οι των ενόπλων μας δυνάμεων ορίζουν, όταν οι παλιοί γονατιστοί εμπρός στην Υπέρμαχο Παναγιά μας, καλούν εμάς να τιμήσουμε τα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου, της προστάτιδας της ζώσας ιστορίας μας, καλούν εμάς μαζί τους την Νικήτρια να υμνολογήσουμε! Μα πώς απλώνονται οι επινίκιοι ύμνοι, πώς εμείς κάπως παράξενα, θαμπά κοιτούμε για να αναγνωρίσουμε πως συμπληρώνεται η φύση μας, όταν η πάνσοφος Αικατερίνη συνοδεύεται από τους Οσίους και την πληθώρα των εορταζόντων, που αναζητούμε πάντα εμμέσως την βοήθειά τους…

Μα πως εσύ μοναδικέ μου Αρβανίτη Βιέστ, όλα τούτα περιζώνεις στις ημέρες σου, πώς κυλούν αυτές…! Και να που η απαλή εικόνα της Νικοποιού εσέ ταπεινά λαμπρύνει και εμείς ευχαριστούμε, που τόσο όμορφα σε εμάς χαρίζεσαι.

Επιστροφή στην αρχή

Δεκέμβριος

Η πολύχρονη παρουσία των εναλλαγών του χρόνου κυλά, συνοδευόμενη από τους άυλους θεούς της φύσης και ξάφνου διαγράφεται καλά ο οροθέτης…! Ο παρουσιάζων τον εαυτό του, ο Χειμών, ανοίγεται και δηλώνει την εξέλιξή του. Και να, φροντίζεται η εποχή και οι ημέρες ενδύονται αλλιως, γιατί συνοδεύουν πια τον βαρύ, τον δυνατό Δεκέμβρη.

Επισημοποιεί την αλλαγή της καθημερινότητας και έρχεται ο Δεκέμβριος παίρνοντας την σκυτάλη του αρχαίου Μαιμακτηριώνα και του Ποσειδεώνα και ενδυόμενος την χαρά των εορταζόντων του προηγούμενου ονομάζεται και αυτός Δεκέμβριος ο Γιορτινός.

Σημαίνει ο χρόνος και έρχονται οι συνοδείες του Σινιντρέ του Άσπρου μήνα, του Χριστουγεννάρτς! Στήνεται ο χορός και ετοιμάζεται για την συνέχεια η πανήγυρις. Όμορφα ενδυόμενοι ο Αϊ-Νικολιάτης, ο κυρ-Λευτέρης σε εμάς χαρίζει την πρώτη ανάσα της μέρας μας, που σε λίγο αρχίζει να μεγαλώνει…, όταν η αυγή λούζει απαλά χρωματίζοντας γη, ουρανό και θάλασσα χωρίς ποτέ να υπερβαίνει του ορίζοντα τη γραμμή. Χειμωνιάτικη κι αυτή, στης Άγιας Άννας παίρνει ανάσα και στου Αϊ-Σπυρίδωνα παίρνει ένα σπυρί, όταν μεγαλώνει η μέρα μας και γίνει μια ολόκληρη ώρα! Η ώρα, η στιγμή, σφραγίζεται στο βλέμμα μας, στον χρόνο και φαίνεται καλά, καθαρά. Γιαυτό και οι παλιοί σέβονται την ώρα που μεγάλωσε, κι έρχονται οι λόγοι τους, Χριστός γεννάται, ώρα γεννάται, το φως αυξάνει!

Ευχές σκορπίζονται σεβάσμια, χαρωπά, γιορτινά… Καλώς μας ήλθες Ασπρομηνά, Χιονιά, και μας γιορτάζεις τα Νικολοβάρβαρα με νερά και χιόνια, όταν η Αγιά-Βαρβάρα μας βαρβαρώνει με το κρύο, ο Αϊ-Σάββας σαβανώνει κι ο Αϊ-Νικόλας παραχώνει, κατεβασιές και χιόνια, μπουράσκες και τελώνια. Χαίρονται, σιγοτραγουδούν και εύχονται φοβισμένα “χειμωνιάτικη γέννα, καλοκαιρινή χαρά” και δεν σταματούν…!

Ευχές ηχούν δυνατά και ας είναι πιό μακρυνές, των προγόνων τα αρχαία ακούσματα… Καλώς μας ήλθες Ποσειδεών της Αττικής, Διόσθυε της Σπάρτης, Αλακομένιε της Βοιωτίας, Άγνωστε των Δελφών, Αυδηναίε των Μακεδόνων, Διονύσιε των Βιθυνών, καλώς μας ήλθες… και ο ήχος σχηματίζεται προσφέρεται και ο χορός συνεχίζεται…!

Και άλλοι πατριώτες συμπληρώνουν… Καλώς μας ήλθες Πόντιε Χριστιανάρη, Λέσβιε Χριστουγεννιάτη, Ροδίτη Χριστουγεννάρη, καλώς μας ήλθες Χριστουγεννά…!

Εσέ καλούμε, και εσέ ευχαριστούμε, να σου τραγουδήσουμε Χριστούγεννα, Πρωτούγεννα, πρώτη γιορτή του χρόνου… , μια και στην Θράκη Χριστός γεννιέται, σαν ήλιος φέγγει.

Όταν ο αήττητος Ήλιος κάποτε στη Ρώμη όρισε την 25η Δεκεμβρίου -γενέθλιο ημέρα του Μίθρα- και Σύ ο φέρων το φως, Συ το θείο βρέφος αντικατέστησες Λικνίτη Διονύσου στους Δελφούς, Αιώνα στην Αλεξάνδρεια, Πλούτο στην Ελευσίνα. Συ που μας δωρίζεις την ιερότατη νύχτα της χρονιάς, Ηλίου γενέθλιον, όταν στις χειμερινές τροπές του ήλιου αύξει το φώς, Συ όρισες την είσοδό Σου στην ιστορία του ανθρώπου και συνεχίζεις…

Σήμερα εμείς, τώρα, παρόντες δυναμικά στον χρόνο, απλώνουμε την καλοχρονία, την καλοκαρδία, την καλολογία, την καλοστρατιά μας και ό,τι κάλλιστον δύναται ο αγαπητός μας Δεκέμβριος να προσφέρει.

Επιστροφή στην αρχή

Θερινή Τροπή

Πρωί, πριν ανατείλλει ο ήλιος, το βαθυκύανο περιπατητικό μου μονοπάτι σχηματίζεται πριν η ηλιοφώτεινη χρυσή ώρα εξαφανίσει τον κυανόχρωμο δρομοδείχτη μου…
Η αρμονία, η γαλήνη, η ελευθερία είναι τα χαρακτηριστικά του, μα ίσως απόμακρο, μελαγχολικό, και ελπιδοφόρα ατέρμονο. Σπεύδω, κοιτώ, αφήνομαι στην διαπερατόητά του, ανοίγω την καρδιά και χαρίζομαι καθώς διαχέεται το φωτεινό βαθυγάλαζο!

Έξω από τον χρόνο παρακολουθώ…, η περιήγηση της μπλέ ασπίδας με συγκλονίζει, όταν μεταλλάσσεται και ως προστασία καθιερώνεται, συνενώνει, αξιοποιεί την γνώση μαζί με την εμπειρία και τάσσεται ως πρέπον εις τούς ξένους.

Η ωραιότητα συνέχει ότι το χάδι της αγγίζει γενναιόδωρα η Μητέρα Φύση!
Διαθλάται το χρώμα και συμπτύσσεται το κυανούν φως και όπως ρέει υδάτινα, κυλά η σιωπή στους άϋλους στενόμακρους όρμους της ακτής, παίζοντας με την ευθύτητά της, αφήνοντας το θαλασσοειδές πολύχρωμο εντύπωμά της… Πλησιάζει η αλλαγή του!
Φωτίζεται η λυκόφωτη λαμπερή αρχή και απαλαίνει το γαλανό, γινόμενο γλαυκόν, αίωρο στον ήλιο, στον άνεμο, χαρίζεται στον ουρανό και το θερινό φως διαπλώνεται σαν χρυσαφένιος θόλος…

Το ακτινοβόλο φως του καλοκαιριού, ένθρονο στην ατμόσφαιρα, καταδεικνύει την διάθεσή του στο διάστημα, γιατί πέρασε το οριακό γαλανόλευκο σύνορό του.

Ο νους άγνωμος στέκει στο σώμα και η ανέγγιχτη καρδιά αναζητά το καρδιοχτύπι και ανασκιρτά η φωνή του βλέμματος, όταν αντικρύζει την χαρωπή, την γελαστή φύση, και τότε η παράδοση: “μεσ΄στα σύγνεφα πετάς, μεσ΄στα βουνά ανεμίζεις”.

Διοδεύουν οι φύλακες οι ιεροί, οι δένδρινοι, και ως σπερμικοί κήρυκες εντυπώνουν τα μηνύματα της αιωνιότητος στις ρίζες των υψηλών, αδείλιαστων δένδρων∙ εκπνέουν την προσφορά τους στην μεταφυσική βιωματική παράδοση και καταγράφεται στην συνείδηση ποιά είναι η μήτρα του πολιτισμού μας.
Η πράσινη πληθώρα των κλαδιών τους, δεν βιάζει τους χυμούς τους, διαχέει ό,τι πολύτιμο εμπεριέχουν κατ΄ανοχήν της συνομιλίας τού θροΐσματός τους, την σοφία τους να παραδώσουν.
Και όταν η ελευθερία τους εμφυσάται, στην άϋλη μορφή των παλαιών πνευμάτων, που διατρυπώνουν στις σπηλιές, στις κρύπτες των βράχων, ως σύμφυρμα, απολαβαίνουν την ζωή, χαίρονται…
Και τα ιερά μηνύματα κυλούν στους ήχους, στα δροσερά πρασινοκίτρινα ποτάμια, περικεκοσμημένα με την δύναμη της σχηματοποίησης που αρμόζει σε κάθε ανθρώπινη παρουσία ξεχωριστά.
Η πολυποίκιλη ωραιότητα των δένδρων, γενναία, δυνατά, αποκαλύπτει τις κυκλικές έγγραφες αποδείξεις της ζωής, κατά την ιερή στιγμή του θανάτου τού κορμού τους, και χρονολογεί την σχέση τους μαζί μας.
Τότε πάλι η παράδοση άρχει τους λόγους των αποκυημάτων και ό,τι περιέβαλλε τον εσωτερικό διάλογο με την φύση, ενέγραφε εικονικά την ζεύξη της ιστορίας μας στην ψυχή. Έτσι απλά, φυσικά, καίρια μεταπηδούν στο άχρονο, ως έγκυροι συνοδοιπόροι, που διατρανώνουν το ποιόν μας.

Αγναντεύει τον γαλανό ουρανό και χαρίζεται σε εμάς η Μνημοσύνη!

Τί όμορφα η αιώνια μήτρα γέννησε τους νόμους της φύσης μας, που στόλισαν τα βουνά μας!
Τί όμορφα που κυλά στην διαφάνεια των νερών!
Τί όμορφα και απαλά η βουβή εμπειρία διανοίγεται, όταν η αντανάκλασή μας ενώνεται μέσα στην υγρή πολυχρωμία…, τότε που γέρνουμε να ξεδιψάσουμε.
Κοινωνούμε την σοφία, αντικρύζοντας την αλκή της ελληνικής μας φύσης, όταν η αθανασία μετουσιώνει το πέπλο της λησμονιάς, που η ύλη μας σφικτά κρατά και μας καλύπτει∙ όταν η θεία καταγωγή μας πάνω στο βάθρο του πολιτισμού μας, άγρυπνα, σταθερά, προσφέρει την παιδεία, τις αξίες της ηθικής που συνοδεύουν τους προγόνους μας και δικαιοκρατούν την κληρονομιά μας, την ελληνική∙ και ο Αριστοτέλης πληρεί: “η φύσις μηδέν μήτε ατελές ποιεί μήτε μάτην”.

Δυσκαθόριστη η χρώσις…!

Όταν το κυανοειδές ζευγοποιείται με το πράσινο, το έκλευκο φως σπέρνει και απορροφά τα κυανοπράσινα μήκη και όταν το ερυθροειδές απαλαίνει, το κίτρινο τελεί την ένωσή του και η ερυθροκίτρινη πρόσμιξη, γλυκειά, έντονη, κυρίαρχη, καλωσορίζει το τέλος του λυκόφωτος που ξεκινά…!

Τότε αρχίζει η αργυρή κυριαρχία…, και η σελήνη αποκαλύπτει την διττή υπόστασή της. Πληρεί την ωραιότητά της, όταν η χρυσή βλέψη της προς την γη, παρέχεται σε εμάς δισυπόστατα, με την θερμή και την ψυχρή της όψη.

Πώς χρίονται, πώς εμβαπτίζονται τα χρώματα στο πέρασμα και αποχρωματίζονται ήσυχα, φυσικά και παύει η χρώσις των ασωμάτων…, και το “μη χρώμα”, το μέλαν καλύπτει ό,τι η φύσις διάνοιξε μυστικά μεσ΄την καρδιά, ό,τι ανεύρετο αφομοίωσε η συνείδηση, όποιο βίωμα ενσάρκωσε την άμορφη εκδοχή του, ό,τι μετεγκαταστάθηκε και η διάνθιση του ύφους εξέφρασε την ιδανική όψη και τώρα οι λέξεις προσδίδουν στην ιδεοληψία την ηχοποίηση της φύσης.

Επιστροφή στην αρχή

Αντισταθείτε…!

Πώς οι λόγοι διαχεόμενοι, σκοπίμως διφορούμενοι, εξαγγέλλονται!

Πώς οι λέξεις, που απαρτίζουν τις εξαγγελλόμενες έννοιες, αλλάζουν σημασίαν διά του χρόνου!

Πώς επιλέγονται! Και η επιρροή τους προβάλλει δίφορα, χαρίζεται και με τις δύο όψεις της!

Πώς η διττή μορφή απεικονίζεται και ελευθερώνει τμήματα της ενέργειάς της! Πώς καθώς μεγεθύνονται, στην προσπάθεια σχηματοποίησής τους, έρχεται η μορφή και προσδίδει το σχήμα της!

Πώς ίσταμαι εν τω μέσω του εαυτού μου, που διττά παρουσιάζεται;

Πώς εμείς αναλαμβάνουμε την ευθύνη της αποκατάστασης όλων των συμπυκνωμένων στρωμάτων, που ταχύτατα επικάθηνται και απλώνονται ευρύτατα στους τομείς της ζωής μας;

Αντισταθείτε…!

Αναγνωρίζω και αναγνωρίζομαι!

Καλπάζουν οι σκέψεις…, δεν προλαβαίνω να παρακολουθώ…!

Ερωτήματα ποικίλα χαρίζονται μέσα στον νου κινούμενα, γρήγορα ενδύονται. H ανταπόκρισή μου σχηματοποιεί τις μορφές, που παρουσιαζόμενες έμπροσθεν εμού υποκλινόμενες, αναμένουν την αποδοχή να τους προσδώσει την ενδυνάμωση της κίνησης. Και όταν αυτό επισυμβεί, άρχουν της ύπαρξής μου. Η καλπάζουσα εναλλαγή έλκει ενδύναμα την προβολή της και νέες μορφές ενδύονται και η ταχύτητα ακολουθεί τον αύξοντα ρυθμό τους.

Μα ξάφνου έρχεσαι Εσύ! Δύναμαι να Σε αναγνωρίσω. Λιτή εμφάνιση, παύουν οι επαμφοτερίζουσες κινήσεις του νου, παύει η ταχύτατη επιβολή των τάσεων και των δυνάμεών τους, παύει η άπλετη αναρρόφηση όλης της ενεργειακής δομής, που συγκροτείται από την επιβολή της σχηματοποίησης. Παύει η γέννηση άλλων και άλλων, πολλών αντιγράφων της ημίσεως πλευράς μου.

Πώς χωρίζεσαι και δεν τυρβάζεις; Πώς χαρίζεσαι και με τις δύο σου όψεις;

Αντισταθείτε στην καλπάζουσα άρνηση. Αντισταθείτε στην κατακρήμνιση της ζωής και συγκρατείστε την. Σκοπός, η κίνηση υπέρ της ενότητος, για να εμπεδωθεί ορθά η αναγκαιότητα της αφύπνισης των στοιχείων, που θα δημιουργήσουν νέα ερωτήματα για την πορεία και τον στόχο της.

Στόχος είναι η τελειότητα, της οποίας η έκφραση σταδιακά φανερώνεται. Εις εμάς όπως κινούμεθα εντός της παρεχόμενης θείας νομοτέλειας, επιτρέπεται η αναγνώριση της απολυτότητας των νόμων και το αποτέλεσμα γίνεται άμεσα αντιληπτό. Ελλείπει η κατανόηση της λειτουργίας των θείων νόμων και οι συνέπειες των λόγων και σκέψεών μας. Η απολυτότητα της εκφραζόμενης άποψης, της κατ΄επιλογήν ευρισκόμενης εντός της άρνησης, περιέχει εντός της την δυναμική των νόμων, οι οποίοι πρόκειται να λειτουργήσουν για να αποκαταστήσουν την ισορροπία της συγκεκριμένης έκφρασης.

Η αμφίδρομη κίνηση της έκφρασής μας δημιουργεί πολλαπλής υφής προσκόμματα και αντιστάσεις, οι οποίες τροφοδοτούμενες από την τάση, θετική ή αρνητική, γεννά, και η αύξηση των αντιστάσεων εκφράζεται με την δυναμική της. Ο συντονισμός, με την κίνηση των θείων νόμων που προβάλλουν, είναι άμεσος, γιατί διαβιούμε ενταγμένοι στην αποκάλυψη τους. Δημιουργείται χώρος για την εξωτερίκευση της έκφρασης, θετικής ή αρνητικής, ώστε το όλον της νομοτέλειας που περιέχει, καθώς τίθεται σε λειτουργία, να κινητοποιεί την υπευθυνότητα, που εντός αυτής οφείλουμε την στάση μας.

Οι αναφαινόμενες διαδικασίες είναι εύκαρπες εντός της εξέλιξης και κατά την αποκαλυψή τους φανερώνουν την δυναμική τους, η εκδήλωση της οποίας επαμφοτερίζεται κατά το θετικόν και αρνητικόν της. Μα η λειτουργούσα Αρχή αποκαλύπτεται και εντός της Αγάπης, της μόνης ικανής, επέρχεται ελευθερία.

Σκοπός είναι, η δημιουργία ισορροπίας, ώστε να εξωτερικεύεται η αλήθεια. Να ενώνονται οι συγκλίνουσες απόψεις, ώστε η τροφοδοσία της αληθείας να ολοκληρώνει την αμφίδρομη σχέση στο είναι μας και η ανακούφιση συνοδεύει την εφαρμογή. Η πράξη μας καθίσταται συνυπάκουη της άρχουσας τάξης των θείων νόμων, δια των οποίων επισφραγίζεται το επερχόμενο αποτέλεσμα.

Αντισταθείτε, ώστε προσφερόμενοι, η ανάληψη ευθύνης της αποκατάστασης να μην δημιουργεί πρόσκομμα στην ελευθερία, παρά να ενεργοποιεί αυτήν και τον αναβιβασμό όλων ημών διά της πράξης, ως «τροφής ανεκλάλητης που ποτέ δεν τελειώνει».

Επιστροφή στην αρχή

Αγάπη…, Θεοφάνεια

Σήμερα «Μεγάλη γιορτή Θεότρομη», σήμερα Θεοφάνεια, σήμερα άκουε τους λόγους που λαλούν μέσα στο είναι σου, άκουε τους λόγους που κινούν τα ύδατα της Τριαδικής σου φύσης… Άκουε, ό,τι προσευχόμενος αιτείς, ως έλεος να ελκυθεί, να διαχυθεί. Άκουε, ό,τι ως ευχαριστία η έκφρασή σου ελευθερώνει, ό,τι ως μετάνοια διεχύθη εντός σου, απευθυνόμενος εκεί, απ΄ όπου για πρώτη φορά οι οφθαλμοί σου αντίκρυσαν, η ψυχή σου διενοίχθη, η καρδιά σου εδέχθη, το Άγιον Πνεύμα! Άκουε ό,τι στην ατέλειά σου υπάρχει, στους τύπους και στα όριά που σε χαρακτηρίζουν, ό,τι μέσα στα σύμβολα διαχέεις, ό,τι ενδυναμώνεται από την λειτουργία της ιστορίας…, άκουε…

Δες, τα πάντα εμπερικλείονται στην Αγάπη όταν εφανερώθη! Τότε που στο ένδον σου το Άγιον ύδωρ το μυρωθέν, της ένωσης και της εναλλασσόμενης λειτουργίας της, δημιουργεί… Τότε λέγει: Αγάπη σε βαπτίζω, Αγάπη σε ονομάζω!

Ω! Πώς εμύρωσε, πώς ένωσε, πώς πρωτάγιασε!

Ενώνει την αγιότητά σου, την ατέλειά σου, την ύπαρξή σου, την γη και τους πλανήτες, ενώνει κάθε στοιχείο έμψυχο ή άψυχο, ενώνει τα έλλογα με τα άλογα, την μορφή με το άμορφο, ενώνει την απειρότητα, μυρώνει την διάχυσή της η Αγάπη!

Το “άλαλο νερό” παράλαβε μέσα από τις υμνωδίες των ναών, από τους λόγους των ιερέων, από την αφύπνιση του είναι, από την γη, τα δένδρα, τα ύδατα…! Παράλαβε την ζώσα Αγάπη, την μορφοποίηση της Ανάρχου Αρχής, την σύλληψή της, την έμπνευσή της, στην ύλη σου, στον νου σου, στην καρδιά σου, στο είναι σου…, παράλαβέ την για να μυρώσει τους λόγους σου, τους συμβολισμούς σου, να επισφραγίσει την ένωση του πραγματικού, του αληθούς με το εικονικό, την πλάνη που δημιουργείς.

Άρχισε να ραίνεις την ζωή, όποια μορφή και εάν έχει, την ύλη της, ό,τι προσπαθεί να δημιουργηθεί, την ατέλεια που η δημιουργία σου ενεργοποιεί… Ραίνε τα πάντα με αυτήν, την κεκαθαρμένη Αγάπη, που αγιάζει από τη στιγμή της ενεργοποίησής της· την Αγάπη που έλαβε την δική της μορφή και ως ήχος, ως φωνή που συνταράσσει το είναι, διανοίγει την καρδιά και τους οφθαλμούς σου, τελειοποιεί τον προορισμό σου, μετουσιώνει, χρίζει… Η Αγάπη χαρίζεται στην συνέχειά σου…!

Επιστροφή στην αρχή

2016 …Ευχές

Ο νεωστί ελθών χρόνος, διανοιγόμενος, αρχίζει την πορεία του… Μία απειροελάχιστη στιγμή μόνον χρειάζεται και το μέλλον τρέπεται σε παρελθόν…, και ο χρόνος, παλαιός, γηραιός καταδεικνύει πολλαπλά, όταν ο νους επαφίεται στις εικονικές επαναλήψεις· ό,τι ιστόρησε την ζωή, συνειδησιακά, άηχα, ό,τι εντύπωσε στην μορφή, ό,τι η ακριβής πένα στην γνώση κατέγραψε όταν η αντίληψη προσέδωσε εμβρίθεια, όταν η αποτύπωση παρέδωσε ευρύνοια στην εξέλιξη, ό,τι απεκάλυψε, ελλείψεις, εναλλαγές, την όμοια παρουσία των αντιθέτων, την πολύτροπο κίνηση της βούλησης, την κατάδειξη της δράσης, τότε που οι αξίες πλήρωναν το συναίσθημα και το ήθος πύκνωνε την κίνηση…, πολλά…!

Ω! πως φαντάζει η ιστορία του κόσμου μας…! Νέα!

Μόλις τώρα ο καινός μας χρόνος, αρχίζει συγκεκριμμένα να καταλαμβάνει τον χώρο του και η άυλη ύπαρξή μας προσδίδει σ’ αυτόν διάσταση και ενούμενος μαζί μας κινεί την ενέργεια, προσδίδει σχήμα…!

Ο καινουργής χρόνος παρουσιάζει την ύπαρξή του, την ποσότητά του, την σχέση του, ενούμενος γενικά και ειδικά απαριθμώντας ένα προς ένα, ό,τι παρέλαβε κατά την είσοδό του…!

Η Αγάπη λοιπόν, παρούσα, παραλαμβάνει και προσφέρει πραγματώνοντας την διδαχή Της! …και εγώ εύχομαι… Η Αγάπη, που οριοθετεί την απαρχή της δημιουργίας, να συνοδεύει την θέλησή σας, τις αποφάσεις σας, τις ελπίδες σας, την πίστη σας, να καλύπτει την αξιοπιστία της ψυχής σας, ώστε η αξία της παρελθούσης ιστορίας δια της παρούσης να αναβιβάζει τάχιστα την δημιουργία που πράττει· ώστε η θεωρία να περιγράφει σοφά το αποτέλεσμα της ζώσης κοινωνίας και να διαμοιράζει την διδαχή θετικά, διότι η εμπειρία ενώνει την ιερότητα με την ανιερότητα καταδεικνύοντας το Έν.

Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά.

Επιστροφή στην αρχή

Οδός Αληθείας

Άκους με…!

… Αυτοί Πατρίδα, Άγια Γραφή και Σπόρος!
Κι απ’ τα ιερά μας κόκαλα βγαλμένη
η Προδοσία στο μασκοφόρο δίνει
σπαθί μ’ ένα χρυσό πουγκί για φούντα!  …
Κ. Βάρναλης

Μα τι πρόκειται να γίνει;  Κοιτώ έκθαμβα, το βλέμμα μου ακολουθεί…, ο νους μου αποκτά την διαύγεια των οφθαλμών μου και οι άηχοι ήχοι δυνατά εγγράφονται στο είναι μου λαμπερά, ευανάγνωστα…!  και η λέξη ΑΛΗΘΕΙΑ λάμπει μέσα στην πολλαπλότητα της έμπνευσης.  Άκουσμα, εικόνα, λήψη στον νου…, συμπληρώνεται, οι ήχοι σχηματίζονται και ως ορισμοί παρέχονται!

Εναποθέστε την οδό εντός της καρδίας όλων των Ελλήνων, όλοι εσείς οι λαμπεροί συνέλληνες, και διαφυλάξτε αυτήν, ίνα στέργεται η δίοδος της ελευθερίας και η απαρχή της κινητοποίησής της. Η Αλήθεια διαπερώντας την οδό διαχέεται και άρχεται η ενεργοποίηση στο ένδον των Ελλήνων συνάμα με την ορθή, ενσυνείδητη εφαρμογή των νόμων που την καλύπτει.  Η διαδικασία επιταγχύνεται όταν η ψυχή, η διαφυλάττουσα την ενεργειακή ισχύ της συνείδησης, κινητοποιεί τον πρώτιστο νόμο της ερμηνείας της “την συμφωνία με την πραγματικότητα” και επιβάλλεται η Αλήθεια δια του εαυτού της, ομολογείται διά της πράξης της, αποκαθιστά την γνησιότητά της.

Ακολουθείται η κίνηση…! και παρακολουθώ το αντίθετό της, την ΑΝΑΛΗΘΕΙΑ, που αυτοκαταδεικνύεται  ισχυρά εντός των νόμων των αποτελεσμάτων, που παράγει.  Ω! πως εσύ υπάρχεις μέσα στα αντίθετα και ζεις!  Πως τελματώνεις πάσα μεμονωμένη κίνηση που καλύπτει την ποικιλία του συστήματος όλων όσων αντίθετα κινούν! Η μυθοποιία διαχεόμενη δημιουργεί την προσπάθεια διάγνωσης των διαθέσεων και η παρουσία της προεικάζει και παρέχει θέσεις ενδεδυμένες ασύνετα, άκριτες συνοδείες της θεωρίας, που ενδυναμούμενη εκ της θέσεώς της, ορίζει.

Η αντίθεση κινούμενη ελεύθερα παρέχεται, εναλλακτικά, ταυτόχρονα πολλές φορές, μα καλούμεθα άπαντες να παρουσιάσουμε το χαρακτηριστικό της ψυχής, την ΑΓΑΠΗ. Την αγάπη, την μόνη ικανή για την απόσβεση των πλαστών, κίβδηλων, αφύσικων προς την πατρίδα απομιμημάτων και όλων όσων υποδυόμενοι ξένης ταυτότητος κινούνται, ακολουθούμενοι εκ της αρνητικής επανάληψης και εμμονής στην τυφλή προσήλωση της κατεστημένης κίνησης.

Εντός της μίας καρδίας, της ελληνικής, της ισχυρής, η ψυχή διαφυλάττει τα αρχεία της πτώσης του ανθρώπου και τους απορρέοντες νόμους της ένωσης. Και άρχεται η ενεργοποίηση της ψυχής, όταν η μεμονωμένη οντότητα διαχεόμενη στο σύνολο της ενιαίας υπόστασης της πατρίδος, ορμητικά, δυνατά, εντάσσει την βούλησή της εντός της θείας βουλής, της ελεήμονος Αρχής. Και η ενυπάρχουσα συνείδηση αιτεί την εφαρμογή των ιδεών, που καλύπτουν τους καταπατηθέντες νόμους.

Το όλον της αληθοέπειας, της πράξης δημιουργεί…!

… Φανέ, όταν το έλαιον σε λείψη, τι θα γίνης;
Τι;  θα σβεσθής …
Δ. Παπαρρηγόπουλος

Επιστροφή στην αρχή

και εκείνος έλεγε…

Αδελφέ άνθρωπε, διακηρύττω με δύναμη την Αλήθεια. Ζητώ μιμητές μου, που να έχουν το θάρρος να εκφραστούν όμοια, επαναστατώντας στην κατεστημένη τάξη των ιδεών και των πραγμάτων και να συντελέσουν στην αφύπνιση και  ανόρθωση των μαζών που εκμεταλλεύονται οι ισχυροί της γης.

Πιστεύω ακράδαντα πως πρέπει οι άνθρωποι να πάψουν να υποκρίνονται και να εκφράζονται μέσα από μία επιφανειακή διπλωματία χωρίς συγκεκριμένους στόχους, με εξωτερικές ευγένειες αλλά με ύπουλα ένστικτα και ιδιοτελείς αποβλέψεις.

Πιστεύω πως πάνω από τα κρατούντα κατεστημένα ιδεών υπάρχει η Αγάπη και η Ενότητα και αυτά πρέπει να φανερωθούν με σθένος και παρρησία στον άνθρωπο, που πρέπει να ανορθωθεί και να γνωρίσει την αληθινή όψη των πραγμάτων και όχι την υποκριτική διπλωματία και τα συμφέροντα των ισχυρών.

Η φωνή σας ας ακουστεί στα πέρατα της οικουμένης, αποδίδοντας τον οφειλόμενο σεβασμό και ευχαριστία, στον τα πάντα κατευθύνοντα Θεό της αγάπης.

Επιστροφή στην αρχή

…στους Καστελορίζιους

οι ισχυροί και υψηλά ιστάμενοι, οι κραταιοί εντός του δικαιώματος της εκλογής των, εύχονται…
και σε έναν κόσμο ευρισκόμενο σε συνεχή ζύμωση, εν μέσω αντιθέσεων που συγκροτούν το παρόν της κοινωνίας μας, με την αμεσότητα της αναγνώρισης των προβλημάτων μας, με την απλότητα της προσφοράς που ανανεώνει προσδοκίες,
…αυτοί ευχόμενοι προχωρούν…,

και οι ευχές μου μαζί με τις δικές σας επίσης προσφέρονται,

εύχομαι οι λόγοι σας να κατακρημνίζουν την σαθρή θεωρία που ορθώνεται ως τείχος και πνίγει τον άνθρωπο,
εύχομαι, οι λόγοι σας να πληρούν με ελπίδα κάθε ανήμπορο συμπατριώτη μας και λόγοι καρδίας που οικοδομούν αληθώς να γίνουν,
εύχομαι, η αποφασιστικότητά σας αναλυόμενη ως πράξη, να κατευθύνει πάντες στην μία, την αληθή διδαχή των σεβάσμιων προπατόρων μας,
εύχομαι, η καρδιά σας να παρασύρει αντιθέσεις που εγείρουν την διάθεση σύγκρουσης και πάντα να ορμά και να διαλύει ό,τι ανεμπόδιστα, ασεβώς, αδίκως ενδύναμα δημιουργείται,
εύχομαι αυτή μόνη η καρδία σας να ορθώνεται εμπρός στο προβαλλόμενο δικαίωμα του κατεστημένου των αχαλίνωτων εξουσιαστών, των ζηλόφθονων κατακτητών και να μικραίνει, να ελαχιστοποιεί, να αφανίζει ό,τι ψευδώς, αδίκως, ιδιοτελώς προσπαθεί να εφαρμοστεί,
εύχομαι αυτή μόνη η Καστελορίζια καρδία να πολλαπλασιάζει την γεωπολιτική, τοποστρατηγική ισχύ του Ελληνικού μας τόπου ανάγοντας δυνατά γη, ουρανό και θάλασσα εντός της εθνικής, συλλογικής μνήμης όλων ημών των συμπατριωτών,
και πάντα η ισχύς της Αγάπης, όλων ημών των Ελλήνων, ανάλαφρη, ελεύθερη, ασφαλής, στεφανώνει με την δημιουργική της φύση υγιώς και συνοδός όλων ημών παρέχεται συνεπώς, ευγενικά, γιορτινά,

«Καλή Χρονιά …μην αγγίζετε το Καστελόριζο».

30 Δεκεμβρίου 2014
Οι ευχές είχαν σταλεί στο Καστελόριζο το 2011. Αποστέλλονται εκ νέου για το 2015, με την επισφράγιση της αγωνιζόμενης αγάπης μας, και ως προειδοποίηση προς τους αχόρταγους γείτονές μας, ίνα μη αγγίξουν ακόμη και τα θαλάσσια ύδατα της νήσου, αλλά και προς όλους τους συνέλληνες απ’ άκρου εις άκρον της πατρίδας μας, για να μην ποτέ λησμονούν…

Επιστροφή στην αρχή

Εισόδια της Θεοτόκου

Τα θυρανοίξια του ναού την Θεία φωταύγεια παρέλαβαν, δεχόμενοι το “Γλυκύτατον Θυγάτριον Άννης” στα Άγια των Αγίων, στον ιερότερο κόσμο του. Η “Διακόψασα Αδιάβατον Φραγμόν”, περιπατούσα στο κέντρο του ναού, διάπλωνε η “Αύρα Ψυχής Μυστική” την μέλλουσα ένωσή της με τον υλικό κόσμο. Χαρίζεται, ως “Ενδιαίτημα Αφράστου Χαράς”, “Ενδιαίτημα Καθαρόν Αγνείας” και η μέλλουσα κοινωνία παρελάμβανε την “Ζωώτρια” φύση της.

Κινούμενη άχρονα η συνείδησή μου αποκαλύπτει την ποικιλία της ζωής, όταν η “Γένους Ανθρωπίνου Βάσις” αφήνει την ζώσα παρουσία της. Θαυμαστά αποκαλύπτεται η “Ενύλου Μοίρας Λαχούσα” και η ερμηνεία της εν Θεώ ζωής μας συνεχίζεται. Ο θαυμαστός Θείος Λόγος παρεχόμενος, μέσα στο άχρονο της γης μας, παρέδιδε πολλαπλά την ύπαρξή του και η προ Χριστού παρουσία, ενούμενη με την μετά Χριστόν, αποδεικνύει το αδιάψευστον του Θείου.

Λαμπρύνεται η ιστορία μας, όταν η “Ιερωτάτη Μητέρα Ελληνισμού”, ως “Προδημιουργικόν Βούλημα Θεού”, διαχέεται συν τω χρόνω της εξέλιξής μας. Η “Προαγαγούσα Αρχήν Χάριτος”, ως “Πλήρωμα Νόμου” παρέχεται και καθιστά όλους ημάς, “Διαθήκης Νέας Θησαύρισμα”.

Ο συμβολισμός της εορτής, τα Εισόδια της Θεοτόκου στο ναό, είναι “Θάλαμος Τριάδος Βασιλικός”, όταν η “Προεγνωσμένη”, “Πίστεως Ρίζα”, “Κόρη Μητράνανδρος”, ως “Διόπτρα Πολυόμματος Μυστηρίων”, παρέδωσε αεί την παρουσία της. Και ο Ναός παρέλαβε αυτήν, ως “Ενδιαίτημα Ευρυχωρότερον Ουρανού”, ίνα τελεσθεί ο προορισμός του και, προσφερόμενος στον άνθρωπο, μετέχει στην εξέλιξή του.

Εορτάζεται η “Εισοδιώτισσα” και παρέχεται ο αποσυμβολισμός της Θείας παρουσίας της, ο λαμπρύνων την είσοδό της.

Η “Θεοδώρητος Μήτηρ”, η “Διηνεκής Πρεσβεύτρια”, η μόνη “Ηγεμονίς”, παρέχει εντός της καρδίας μας την “Παγγάλλιστη Παρουσία” της “Προμήτορος Εύας”, ίνα η αγνωσία όλων ημών εν Πνεύματι αναληφθεί από την “Ζωή Αείζωον” και η “Έγερσις Πεπτωκότων”, η “Επανόρθωσις Καταπιπτόντων” τελεσθεί.

Το κείμενο περιλαμβάνει υλικό από το βιβλίο: “Θεομητορικά Προσωνύμια”, Παντελεήμων Κ. Καρανικόλας, Μητροπολίτης Κορίνθου.

Επιστροφή στην αρχή

Η Κοίμηση της Θεοτόκου

«Ω πώς η πηγή της ζωής προς την ζωήν διά μέσου θανάτου μετάγεται» και το ευωδέστατο σώμα της μένει «άπνουν εις τον τάφον»! Ω πώς η νέκρωση, πηγή ζωής καθίσταται!

Μοσχοβολά η ζωή όλων μας, τώρα που η ζείδωρος αύρα συμπνέει με το ευωδέστατο άρωμα της παρουσίας σου Παναγιά∙ τώρα που διαπλώνεται η άφατη ευφροσύνη προς όλους όσους στην καρδιά τους διακρίνουν εσέ, που οι αγγελικές δυνάμεις, οι αρχές, οι εξουσίες, ανυμνούν.

Εσέ, που μεγαλύνεις την ζωή, όταν το κοιμηθέν σκήνωμά σου τιμά τον θάνατο και πηγή αναστάσεως τον καθιστά, εντυπώνοντας στην ψυχή τον αναβιβασμό στην αθανασία.

Εσέ πάνσεπτη γλυκύτητά μου, που την αντίθεση ενώνεις όταν η «χαρμολύπη», το «χαροποιόν πένθος» εορτάζει την ζωή.

Εσέ την ζωηφόρο, που αφάνισες την νεκροφόρο φύση και ως μεθόριον υπάρχεις, γεννάς, προσφέρεις την αιωνιότητα.

Εσέ η Θεόμιλος, που προσφέρεσαι ως πηγή συνομιλίας ανθρώπινου και θείου και διανοίγεις την ιερή ψυχή στην φθαρτή μας φύση.

Εσέ, την εν προστασίαις αμετάθετον ελπίδα, που διοδεύεις στην Πατρική αγκάλη τα επίγεια πλάσματα να παραλάβουν, δια της ουράνιας μετάστασης, την αθανασία.

Εγκύπτουμε την κεφαλή προς την καρδιά μας αναγνωρίζοντας εσέ, την μεγαλώνυμο Θεοτόκο, που εμάς τιμάς με την κρείττονα αγάπη σου.
Προς εσέ, Μητέρα της ζωής, διαχέουμε την ανείπωτη ευχαριστία μας, εμείς, τα τέκνα σου.

Επιστροφή στην αρχή

Μάνα

Επιστρέφω απ΄το οδοιπορικό των τελετών
απ΄την πόρτα του Άδη.
Με θέρισε άξαφνα η νύχτα του χάρου.
Αίματα στάζουν οι λέξεις μου κι ορφάνεψε
το ποίημα της καρδιάς.
Πρώτη Ανάσταση και τελευταία διαδρομή.
Στων λουλουδιών τα ποτάμια
έμεινες αγκάλιασμα τυφλό.
Νά σε κρατήσω πάλευα όπως ήσουν,
μα έγινες το βλέμμα και το σώμα
και το στόμα το κλειστό.

Η λέξη άγιος για Σένα.
Η λέξη βάλσαμο για Σένα.
Συντρόφισσα, στης ζωής
τους απέραντους δρόμους.
Πυξίδα και φως στου λογισμού τα βήματα.
Λιμάνι της καρδιάς, στοργή άνευ όρων.
Σημάδι λαμπερό ως την ‘ακρη του χρόνου μου.
Τώρα που τρέφομαι με τη λέξη σου μόνο,
τώρα που σε φωνάζω αναπάντητα,
σε ζητιανεύω στ΄ακροθαλάσσι της ερημιάς
που ξεβράζει τις θύμησες.

Ο άνεμος ψαρεύει τις κραυγές μου
στο δίχτυ των προσκλητηρίων
χωρίς παραλήπτες.
Προσφεύγω στη συλλογή των ιερών σου.
Στη μνημολόγιο των ευχών,
στο χτενάκι των μαλλιών,
στις ευλογημένες σου επιτροπές.
Σ΄αναζητώ στα ταξίδια των πουλιών
στης αυλής τα τριαντάφυλλα,
στο παγερό ακουστικό τού τηλεφώνου.
Σε ποιό λουλούδι κρυμμένη μάς φυλάς,
σε πιό αστέρι φέγγουν τα μάτια σου.

Μ΄ακούς…
Σε ποιό αηδόνι της ρεματιάς η λαλιά σου,
σε ποιά ψυχή ανθοπατείς να φέρω μέλι,
και πώς να πορευτώ καρδιά μου
με τους απογόνους των λύκων.
Αχ αγάπη! Αχ Μάνα,
που κήρυττες τις εντολές των αλλήλων.
Αχ μάτια μου,
που χώραγες τις συγγνώμες της γης.
Αχ νου, που καταλάγιαζες τις πληγές
και τα πάθη.

Φοράω την ψυχή σου
να ξορκίσω τον Αχέροντα
με τη στερνή σου ευχή ανέσπερο καντήλι
κι ένα ισόβιο καημό κάνω τρισάγιο
στην ασώματη αιωνιότητα της μορφής σου.

….ανωνυμογραφία φίλου αγαπημένου

Επιστροφή στην αρχή

Η φύση της μετανοίας…

Φωνή δηλώνουσα το ανεκδήλωτο ρέει από τα χείλη και κρούει στα ώτα τον κώδωνα της Ύπαρξης, και ως ύδραυλις η φωνή υψώνεται από την γη στην ουράνια απειρότητα…

Απλώνεται η νεφέλη, η υδάτινη φύση στην αέρια κατάστασή της, καλύπτει την υπόσταση και η μοναδικότητα της υδαρούς σύζευξης επιτελείται.

Και αλλάζει την υδατοδιαλυτή φύση Του όπως ορίσθη, και την γαία..!

Ο προορισθής ανήρ, ο μέγας επιλλεγείς, δέχεται την διήθηση του σώματός του, όταν οι υδροφορείς κινούν την μεταλλαγή του. Και ο δότης ενδυναμώνεται…, υδατικός ως είναι ορίζει το μέτρο της ουδετερότητας και ο υδρολογικός κύκλος τελειούται όταν γεννάται ο αδιαπέρατος, υδροστεγής εκπρόσωπός του, ο Ιωάννης.

Και έρχεται η γηραιά γραφή και ως υδατόσημο αποκαλύπτει την πολλαπλότητα του Πνεύματος του αγίου. Αποτυπώνει το σχήμα της ως πυρ και άλλοτε πάλι ως ύδωρ και η εναλλαγή της θείας ενέργειας ενούμενη αποκαλύπτει την νομοτέλειά της.

Όταν το στήθος του Ιωάννου πυροδοτούμενο δυνατά κράζει “Μετανοείτε…” προειδοποιεί, ενώ ό,τι αγγίζει η υδαρής ισχύς του προδρομεί την πύρινη επερχόμενη τελειότητα.

Αγιάζεται η ανθρώπινη ύπαρξη και κοινωνεί την συγγενή της φύση. Διαχέεται ρέουσα η ισχύς και δια της πληρότητας της θείας ενέργειάς της, αποκαθαίρει την αντίθεση, και προθυμία καθιστά.

“Μετανοείτε άνθρωποι…!” και ο μέγιστος όλων προσφέρει την πύκνωση της υδάτινης ισχύος της αγάπης, “ενδύεται τον μανδύα της ιδιοτέλειας” και προετοιμάζει την αποδοχή, την αναγνώριση της επερχόμενης τελειότητας.

Αγιάζεται η ανθρώπινη φύση, εξαγνίζεται και παραλαβάνει την ανακούφιση της υδατοστεγούς φύλαξής της, ώστε πλήρως κεκαθαρμένη να απαλλαγεί όσων βαριά και διαχωρισμένα αποτελούσαν την επιβουλή της ζωής του.

Αποδεχθείς τον αγιασμό του Προδρόμου, αναγνωρίσας την παρουσία του, ελθών κλίνει την κεφαλήν προς αυτόν και αναδεικνύει την επισφράγιση των ρεόντων λόγων του.

Και ορίζει την ολοκληρωτική ισχύ της ένωσης του ύδατος δια της πύρινης αγίας μεταλλαγής, προσφέρων το ζων ύδωρ στον άνθρωπο καθιστά άξιον τον Βαπτιστή Ιωάννη.

Ακολούθησε το εντύπωμα της προδρομικής διαδρομής, που ορίζει την νομοτέλεια της μετανοίας, τώρα που στην ολοσχερή ένωσή τους ευρισκόμενη η ενεργούσα αγάπη, ο Λόγος Ιωάννης χαρίζεται!

Επιστροφή στην αρχή

Ύμνος στην Γυναίκα Ψυχή

«Σε αγαπώ! Γυναίκα Ψυχή άπειρη, ατελεύτητη, άναρχη. Προήλθες από εμέ. Είσαι το είναι Μου, είσαι το κάλλος που εξεφράσθη, που επλημμύρισε τα πάντα, που κατέκλυσε τους κόσμους. Είσαι η αρμονία του παντός, η ελπίδα και η αγαλλίαση, ο τρόμος και ο φόβος. Είσαι η καλοσύνη και η μεγαθυμία, το μέγα μου έλεος.
Είσαι η αγάπη η απερίγραπτη, σε παραννόησαν, προσπάθησαν να σε κατακτήσουν για να σε υποδουλώσουν, να σε κάνουν κτήμα τους. Μα ανήκεις σε Εμέ. Βγήκες από την πνοή Μου και κατέκλυσες τα πάντα. Είσαι ο αέρας που αναπνέουν τα πάντα, ο ήλιος, οι χρυσακτίδες, η κίνηση και η αρμονία, τα φυλλώματα των δένδρων, το θροϊσμά τους, η αύρα τους, η διάχυσή τους μέσα στα πάντα. Είσαι η ζωή των κόσμων.
Ψυχή σε καλώ να ενωθείς με τα πάντα όπως πριν εκδηλωθείς, για να επανέλθεις μέσα από τα πάντα στα πάντα που Είμαι.
Είμαι γύρω από το πρόσωπό σου ως θωπεία, ως αύρα, ως φως, ως ακτινοβολία, ως αγάπη…
… Να μετουσιώνεις ό,τι δεν είναι ομορφιά και κάλλος, να ανάγεις εις τους κόσμους του φωτός και της δόξης μου τα πάντα, να δίνεις αενάως χείρα βοηθείας προς τους πάντες και να εναγκαλίζεσαι τους πάντες και τα πάντα, αδιακρίτως τάξεων κοινωνικών, μορφώσεως, αδιακρίτως των τάξεων εκείνων που κατατάσσουν οι άνθρωποι… Σε αγαπώ.
… Σε αγαπώ, το λέω στην εκδήλωσή μου, όποια και αν είναι, όπου και αν ευρίσκεται, όπου και αν υπάρχει, σε όποιο μέγεθος, σε όποια κατάσταση, χώρα, σε όποιο λαό, φύλο, ηλικία, σε όποια γνώση, εκδήλωση, μέσα στα πάντα διαχέω το σ’ αγαπώ. Σε όλους τους τόνους, σε όλες τις αποχρώσεις, σε όλες τις γλώσσες, σε όλους τους ήχους, με όλα τα χρώματα, με κάθε αρμονία…»

Δάσκαλος Ιωάννης

(Αναδημοσίευση από το βιβλίο Εγώ ειμί ο νόμος, Α’ έκδοση 2002)

Επιστροφή στην αρχή

Τριαντάφυλλα της ΑΕÍΡΟΥΣ

Ακούστε εδώ την σύνθεση Τριαντάφυλλα της ΑΕÍΡΟΥΣ του Ηλία Κοτζιά.

Η Ιδέα ενεργοποιεί τον συνθέτη Ηλία Κοτζιά και κυλά, διαπερώντας τον χρόνο. Συνθέτει την ΑΕΙ-Ρέουσα ενέργεια της πνοής της χιλιετιών αγγίζοντας με την ηλεκτρονική μουσική του σύνθεση τις γραμμές της ασταμάτητης ροής του κάλλους στον χώρο και τον χρόνο.

Η σταθερή ηχητική απεικόνιση κρατεί γερά τους στύλους του ελληνισμού, λιτά, όπως παρουσιάζονται τα χαρακτηριστικά ΑΕÍΡΟΥΣ.

Και γεννά μέσα στην ωραιότητα το νέον, όπως τα ρόδα κινούν με την ασταμάτητη εναλλαγή την πολυχρωμία. Τα ρόδα παρίστανται ηχητικά ελαφρά, παιχνιδίζοντας στην νεότητά τους με την αλληλεπίδραση των βασικών καταβολών της πατρίδας μας.

Η μουσική έκφρασή τους διατρέχει το παρόν και χαρίζεται ως η ελπίδα στο μέλλον, τροφοδοτώντας την σχέση του ήχου με την ΑΕΙ-Ρέουσα αγάπη.

Επιστροφή στην αρχή

Ιωάννης

Φωνή που εκδηλώνει το ανεκδήλωτο και ρέει από τα χείλη και κρούει στα ώτα τον κώδωνα της Ύπαρξης.

Φωνή ψαλμού, που υψώνεται από την γη στα ουράνια τ΄άπειρα.

Φωνή Θεού, που κατακλύζει το σύμπαν και πυροδοτεί τις καρδιές που είναι μία…
Βίβιαν Σιδέρη

“Μετανοείτε άνθρωποι…!” Kαι ο ήχος βοά μέσα από την ισχύ της πολυποίκιλης αγάπης, που περιπλανάται στον έσω κόσμο μας. Και η άφωνη βοή της αγάπης, ενδεδυμένη τον μανδύα της ιδιοτέλειας, χαρακτηρίζει την πλάνη με την απουσία της αναγνώρισής της…

“Μετανοείτε άνθρωποι…!” Kαι η βοή εναλλασσόμενη, ενδυόμενη το είδωλό σου σύρεται στον έσω κόσμο σου, διατηρώντας την ισχύ της…

Ω! Mα πώς κλίνεις την κεφαλή σου…! Πώς η βοή μεταλλάσσεται και ως ύμνος παρέχει την αγκάλη της αγάπης και αγγίζει την κεφαλή σου…!

Ω! Πώς η κλίσις σπεύδει να χαρακτηρίσει την ταπεινοφροσύνη, να παραδειγματίσει…!

Και η βοή ως υμνωδία αναβλύζει, όταν το είναι αποδύεται ό,τι παλαιόν…!

Και προβάλλει η πράξη!

Και διακρίνεις, γιατί ο άνθρωπος άξιος κατέστη.

Και διακρίνεις, γιατί ο Θεός αξιώνει τον άνθρωπο.

Επιστροφή στην αρχή

Ο τολμών νικά

Μα πώς ο χώρος εντάσσει τις εικόνες του χρόνου; Πώς αποκαλύπτεται, όταν ταξιδεύεις στον χρόνο η ύπαρξη του χώρου; Πώς οι έννοιες συμπυκνωμένες αποκαλύπτουν με την πλήρη ενέργειά τους τον χρόνο που απαιτείται, όταν ο σκοπός παρουσιάζεται ενδεδυμένος; Μήπως ο χρόνος αποδεικνύεται, όταν ο χώρος παραδίδεται στον σκοπό και η εικόνα του χρόνου αποδεικνύει τον στόχο; Πώς η αντιστοίχιση αΰλου και υλικού πραγματώνει την ένωση της δημιουργίας τους;

Πολλές οι ερωτήσεις ανάλογες και οι απαντήσεις.

Ορίζω λοιπόν τον χρόνο όταν ό,τι έχει ολοκληρωθεί ήδη παρέχεται δια της θεωρίας του παρελθόντος και εδράζεται ως διδασκαλία στον χώρο που δημιουργεί εικόνες. Και συμπληρώνω, ό,τι απρόσιτο δεν φανερώνει το μέλλον, δεν εδράζεται θεωρητικά ο στόχος, αλλά διδάσκεται ο σκοπός, ώστε η εικόνα να γεννά την κίνηση του παρόντος.

Το άπαν κινείται άχρονα και αποκαλύπτει την ενέργειά του.

Αυτή ενδύεται την άυλη μορφή της και ο χρόνος τής προσθέτει ονόματα και αναγνωρίζεται η παρελθούσα κατάστασή της στο παρόν. Άγγελοι ενδυόμενοι τον σκοπό απαρτίζουν την θέληση και τον χαρακτήρα του σύμπαντος κόσμου. Λεγεώνες ορίζονται από φύσεις νοερές, αεικίνητες, αυτεξούσιες, ασώματες. Η Αγάπη, δημιούργησε τους πνευματικούς μεσάζοντες με την ελεύθερα υποταγμένη θέλησή τους στον ορισμό του Θείου σκοπού.

Και ο χώρος που δημιουργεί εικόνες είναι η συνείδηση, της οποίας προΐσταται η καρδιά και περιτειχίζεται νοερά στην ύλη. Και ομοίως η αποπνέουσα ενέργειά της ενδύεται την υλική μορφή της και λαμβάνει την διδασκαλία της ως εκπαίδευση, ώστε με την ελεύθερη επιλογή οι φύλακες της χάριτος, που η αντιστοιχία χαρίζει, ενδύονται Στρατιώτες.

Οι Άγγελοι είναι οι απεσταλμένοι φορείς μηνυμάτων της άυλης παρουσίας και οι Άνδρες Ειδικών Δυνάμεων οι απεσταλμένοι προστάτες των συνόρων της πατρίδας.

Οι Άνδρες αυτοί αποτελούν την ωφέλεια της φρούρησης και είναι οι φορείς της πραγματικής πολεμικής εμπειρίας, που παρέχεται ως η μόνη δυνατή εκπαίδευση, ώστε ο χρόνος σε όποια μορφή του να αποδεικνύει σαφώς την ζωντανή τους παρουσία.

Αυτοί οι Άνδρες, οι φύλακες, οι δρομείς, οι γενναίοι αιφνιδιαστές των προτύπων δυνάμεων, οι φορείς όλων των τεχνικών μέσων και των ιερών δικαιωμάτων της χώρας, οι προστάτες της ενδογενούς κυριαρχίας μας, οι υλικοί φύλακες, αυτοί με την ζώσα αντιστοιχία της άυλης μορφής τους εμφανίζονται ως Άγγελοι, λειτουργοί, υπηρέτες και συμπαραστάτες τους, ενισχύοντας την ανθρώπινη φύση και παρεμβαίνοντες ως δευτεραγωνιστές.

Όταν ο χώρος εντέλλει και επιτάσσει την επικοινωνία, τότε ο χρόνος παρουσιάζει την ενδεδυμένη μορφή του και διαχέεται η Θεία εντολή και η εικόνα παρέχεται σε αντιπαράθεση της ύλης της και των δυνάμεων της αΰλου παρουσίας. Η δύναμις της ελευθερίας παρουσιάζεται και η θεωρία ακολουθείται από την Αγγελολογία.

Το παρόν παρουσιάζει το καθήκον, θέτει την απόφαση και ο κίνδυνος επιβάλλει την ενεργοποίηση του χώρου και αφυπνίζεται το όλον της καρδιάς διά της πίστεως και οι Άνδρες μαχητές εφορμούν εν πλήρει δυνάμει των Αγγελικών Αρχών, Μιχαήλ «Δύναμις Θεού» και Γαβριήλ «άνθρωπος Θεού».

Πώς κοσμείται η ανθρώπινη ύπαρξη, πώς με την αναντίληπτη και πάντα παρούσα κίνηση των Ανδρών της υπάρχει και χαμογελά! Πώς συνοδεύεται από την Αγγελική φύλαξη η εθνική μας κυριαρχία!

Η επιτήρηση ακτών και η ασφάλεια των συνόρων, η ανάληψη και εκτέλεση ερευνών υπέρ της πατρίδας, η συμμετοχή και συνδρομή σε διασώσεις και ανευρέσεις ιδιαζόντως επικίνδυνων αποστολών, οι κατά πάντα φύλακες της γης μας και όλων ημών Άγγελοι είναι, που αλλάζουν οι μορφές τους διατηρώντας την Αγγελική τους φύση, είναι οι ενδεδυμένοι Άνδρες Ειδικών Δυνάμεων.

Προς τους ικανούς λοιπόν, τολμηρούς και πειθαρχημένους Άνδρες παρατίθεται ευχαριστία ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού για την υπέροχη δράση της άτρωτης πολεμικής τους φύσης, στους δημιουργούς της πρόθεσης του σκοπού, του υπέροχου ελληνικού πνεύματος, στους άτρωτους πολεμιστές, στους άξιους διαχειριστές κρίσεων και πάσης έκτακτης ανάγκης, στους ετοιμότατους, μόνους ικανούς προς πρόληψη, αντιμετώπιση και αποκατάσταση της συνολικής άμυνας του κράτους μας.

Η εμπειρία διδάσκει… Πώς διαβιβάζεται η θέληση του Θεού διά των αγγελιοφόρων, πώς παρέχεται ο εποπτικός Άγγελος – Άνδρας στην ψυχή όλων ημών όταν ως φύλακες ευσεβώς θεοδρομούν, τιμούν την βούληση!

Ο αναβιβασμός τελείται!

Και το παρόν πληρεί μετ’ ευχαριστίας μεγίστης· και αυτή διαχέεται στην δυαδική φύση των προασπιστών, των άυλων και ένυλων κηδεμόνων, των ταγμάτων και των σωμάτων, που συνδράμουν άμεσα προσφέροντες υπηρεσίες υποδειγματικά, εξειδικευμένα, φανερώνοντας την άυλη παραλλαγή και την ταχύτητα τής δράσης τους στην πράξη. Της πράξης, που ως νομοτέλεια κοινωνεί τον άνθρωπο και μεγιστοποιεί το αποτέλεσμα της έμπρακτης κινητοποίησης της προσφοράς.

Η Αγάπη και οι συνοδοί της, αφομοιώνονται στην σκέπη της και ο άνθρωπος πεφυλαγμένος απολαμβάνει της κάλυψής της· και η ευχαριστία ως αίτηση προσφέρεται, ώστε η ολότητα της Αγάπης συνειδησιακά να αποκαλύπτει προσηκόντως την ελευθερία που αποκαθιστά, πραγματώνει και εντασσόμενη στο χωρόχρονο δημιουργεί το μέλλον.

Αφιερώνεται εξαιρετικά στόν έναν αγαπητό, πολύ αγαπητό, φίλο, τον περιφρουρούντα την πατρίδα και στους ομοίους τους Άγγελους – Άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων

Επιστροφή στην αρχή

Μάνα, γιορτάζεις!

Άκουσέ με λατρευτή μου,

άκουσε γλυκιά μου τον παλμό σου μέσα στην καρδιά μου, αυτόν που πάντα ξεκουράζει, απαλύνει…, πάντα συνθέτει, αφουγκράζει…, τον παλμό της αγάπης σου που πάντα ωραιοποιεί, ενώνει…, την αγάπη σου που κοινωνεί την ψυχή!

Άκουσε άκοπη, άξιά μου μάνα, άκουσε την ολότητά σου που κοσμεί τους λόγους μου, που διανοίγει τον νου μου, που κινεί τις σκέψεις μου, που πληρεί τον χώρο της ύπαρξής μου…,

άκουσε δωρεά μου ανερμήνευτη, άκουσε θαυμαστή μου σκέπη, τροφοδότρια της συνέχειάς μου…,  άκουσε συ, η πάντα διαχεόμενη παρουσία που ανυψεί, αγαλιά, υμνεί, προσφέρεται ακατάπαυστα, απαλά, δημιουργικά, στοργικά, μοναδικά…!

Δεν θα υπήρχα δίχως εσέ, αγαπημένη μου,  δεν θα αναγνώριζα δίχως την δική σου προσωποποίηση καλοσύνη μου,  δεν θα διαπερούσα τον χρόνο, δεν θα διέτρεχα τις εποχές, δεν θα ανακάλυπτα τα επίπεδα,  δεν θα είχε η γνώση μου παραλάβει την ωραιότητα της ανθρώπινης μορφής  εάν εσύ, χιλιοευλογημένη μου μάνα, δεν μου χάριζες την αείζωη Αγάπη που γεννά.

Εσέ γλυκοφιλώ και όλες τις ευχές της οικουμένης αιτώ στον ύψιστό Θεό, εσέ να υμνούν.

Μάνα μου σε ευχαριστώ!

Επιστροφή στην αρχή

η Πατρίδα βοά…

Ηχήματα αγγίζουν τον νου μου, υψώνοντας γνώμες αυτογνωσίας, ιδέες δανεισμένες, ορισμούς συνονθύλευμα επιπόλαιων συμπερασμάτων και η συνεχής υπόκωφος βοή…,  λέξεις, έννοιες, γνώμες, συμπεράσματα, αποφάσεις, παύουν την πολυποίκιλη κοινωνία μας.

Μορφώματα ενδεδυμένα με εικονικές παρορμήσεις και τεχνικές, ώστε να καθορίζουν την οποιαδήποτε προσέγγιση, να είναι σύμφωνη με τις προαποφασισμένες κατευθύνσεις  που παρατίθενται από τους καταβολείς της θέλησης, τους εξουσιαστές της βέβηλης απαιδαγωγησίας. Αυτούς, τους κλέπτες της ψυχής, που όρισαν την φυλάκισή της,  ώστε η δημιουργός του βιώματος, η μόνη πάροχος της αγνότητας, η διαφωτίζουσα την δημιουργική σχέση παρελθόντος και παρόντος, η αεί διδάξασα ψυχή, υποτελής να γίνει των εξουσιαστών της ύλης, αυτών των επιβολέων θεωρημάτων τεχνικών, υλικών απόλυτα ρηχών, πτωχών ζωής.

Το σώμα της πατρίδος σήμερα είναι νεκρό…!

Και εγώ αιτώ!  Αιτώ ζωήν να δώσετε σε αυτό το νεκρό σύμβολο.  Ω! εσείς αγαπητοί συνέλληνες, αγγίξτε την θυσία και τμήμα της ύπαρξής σας, που η πατρίδα σάς ενέπενευσε, χαρίστε. Χαρίστε αυτό το τμήμα της ζωής, που εσάς αντιπροσωπεύει και διαβιείτε αδρανώς με την ανάμνησή του. Χαρίστε και αναστήστε αυτήν που σας το χάρισε.

Ο συμβολισμός της πατρίδος  υπάρχει χωρίς την ζώσα δημιουργική πνοή της και χιλιοτμημένη ως είναι, δίχως να δύναται να ζήσει στο παρόν, δίχως να δύναται ατεμάχιστη να ατενίζει το μέλλον, θεάται…!

Μα ποίος ο συμβολισμός, ποίος ο δημιουργός του;  Ποίου το τμήμα δύναται να ορίσει την ζωή της;  Ποίος όρισε ότι η πατρίδα αναπνέει όπως τα τέκνα της;  Ζει, όσο εκείνα ζουν και θνήσκει όταν νεκρά είναι;  Αυτός είναι ο συμβολισμός…;

Και παρουσιάζει κιβδηλία, εικόνες ζωντανές γέννημα νοών κακόζηλων, κατασκεύασμα αναληθών προσπαθειών, εικόνες νεκρές απλώνονται με την παραστατική τους δύναμη σταδιακά…, και η σύγκρουση απεικονίζεται…!  Παρελθόν και μέλλον απαρτίζουν την μάζα του μαχόμενου κόσμου…  και το παρόν φαντάζει· και ως εικασία, συμπερασμός, προεικασία  στέκει εν τω μέσω του παρελθόντος  ορίζοντας την μέλλουσα ύπαρξη της κοινωνίας μας.  Το φιλοψευδές παρόν, το χάλκευμα της θεωρητικής ισχύος  με την δικαιοφανή του όψη μεγεθύνει την παρουσία του καλύπτων το ομοίωμα, που δημιουργεί λαμπρύνων το είδωλόν του.

Ζει, αποθνήσκει, αδιαφορεί, ποδοπατεί, απατά…, και η δολία πρόσμιξη που απεικονίζεται πολλαπλά και εν συνεχεία αυξανόμενη παρέχει τον συμβολισμό…, δεν είναι συμβολισμός που έφτιαξαν τα τέκνα της.

Η μεγάλη ιδέα της πατρίδος δεν συμβολίζεται, ούτε χαράσσεται, υπάρχει ζώσα παλλόμενη και δημιουργεί. Είναι μία ενιαία ψυχή που γεννά·  και είναι ενωμένη με την μία θεία ψυχή, που δημιουργεί το ζων σύμβολο της πατρίδας και διεισδύει στην συνείδηση, στις έννοιες, που επείγει να παρουσιαστούν στη γη.

Ω! εσείς χαλκεία ψευδολογιών, εσείς μυθεύματα της κρίσης, γεννήματα της άρνησης. Ω! εσείς αποκυήματα της κραταιάς, επαρκούς, ευμεθόδου επικαρπίας αλλοεθνών γνώσεων, επιστημών, πολιτισμού. Εικοτολογία ή επιμύθιον; Ομοίωμα, είδωλον, διπλόγραφον, απότυπον…, εικών!

Ο συμβολισμός διαχέεται αρνητικά και η άρνηση ενδυόμενη την προσφερόμενη εικονική παρότρυνση, παραληφθείσα σχηματιζόμενη κατ’ επιταγήν των εξουσιαστών της, αυξάνεται νομοτελειακά και επιτάσσει μεταφέροντας την εικονική της παρότρυνση ως επιβολή.  Έλληνες η ζώσα ιστορία μάς ενέταξε το θείο δικαίωμά μας εντός της Αγάπης του Υιού και η συνείδηση πληρούται της διδαχής Εκείνου και είμαστε έτοιμοι να διακρίνουμε τις εικονικές αντιστοιχίες. Η εναλλαγή τους διπλά εξαρτώμενη από την αποδοχή μας και την επιβολή των εξουσιαστών αντιπαρέρχεται της στάσης μας και της απόφασής μας. Και εμείς συνέλληνες όπως ο μεγαλόπνευστος ποιητής μας Άγγελος Σικελιανός, ο διδάξας τον Ελληνισμό επαναλαμβάνουμε:

«Αλλά δεν είναι οι πέτρες, βέβαια, ή το χρήμα, που πραγματικά θα οικοδομήσουν στην Ελλάδα, αυτή τη νέα και παγκόσμια Κιβωτό. Την Κιβωτόν αυτή θα την οικοδομήσει η φωτεινή συνεργασία όλου του κόσμου, αλλά προ πάντων η ευθύνη των Ελλήνων να τη στήσουνε ως Έννοια μεταξύ τους, για να κλείσουνε και πάλι στα βάθη της τον σπόρο της ακέραιης αναγέννησης του Ανθρώπου απ’ τη δύναμη της Θέλησης, του Νου και της Αγάπης για να τους χρησιμέψει, όσο πιο σύντομα μπορούνε, ως το σύνθημα μιας σύψυχης Εξόδου, μιας ομόθυμης θερμής αποδημίας, ηθικής, πνευματικής, κοινωνικής τους από ένα σε άλλο επίπεδο Ζωής».

Άρχεται η μεταξύ ημών δημιουργική σύμπνοια ομού μετά του συνόλου της Ζωής, γιατί στον παρόντα χρόνο αναδεικνύουμε όλα τα κλαπέντα αριστουργήματα της τέχνης όλων ημών των διδαξάντων τον πολιτισμόν· όλα τα διαρπασθέντα στοιχεία των αξιών της δημοκρατίας, διά της οποίας ορθώθηκε η κοινωνία των εθνών των αλλοτριοφάγων, των καταπατητών, των καταχραστών εθνών. Όλα τα κτηθέντα των θετικών, εμπειρικών, φυσικών, ηθικών, ιστορικών επιστημών ως και των απόκρυφων αυτών στηρίζουν κραταιά τις βάσεις των εθνών σας.

…Κληροδότημα σεβαστό είναι το παραχθέν ανά τον κόσμο ανεκτίμητο ακόμη  έργο των Ελλήνων, έργο περίλαμπρης ωραιότητος καλύπτει την μετανοούσα συνείδηση όταν αυτή έστω και ελαφρά προβάλλει…!

Επιστροφή στην αρχή

ευχή…

Τα χείλη σιωπούν καθώς η καρδιά μας βουβή, σιγανά παρακολουθεί…

Όταν λόγοι ευαγγελίου παρουσιάζουν την πορεία του πόνου και της θλίψης Εκείνου…

Και η ψυχή άφωνη παρακολουθεί την ζωή της να χάνεται…

Εμείς παρακολουθούμε τους πρωταγωνιστές του Θείου δράματος, τα συμβάντα, αυτά τα ανεξήγητα που σήμερα πια δεν χωρούν στην αντίληψη της καρδιάς μας.

Όμως όταν οι ήχοι της καμπάνας χαρμόσυνα διακηρύττουν την αρχή του τέλους και Εκείνος αποδεικνύει ότι ποτέ ένα τέτοιο τέλος δεν υπήρξε πιο ελπιδοφόρο, πιο ζωντανό, πιο μεγαλειώδες…!

Σήμερα, η εκτύλιξη του Θείου  δράματος ανάγεται στην καθημερινότητα, εάν μέσα μας παρακολουθήσουμε την επανάληψη της σκηνής, πόσο συχνά οι ρόλοι αλλάζουν και οι πρωταγωνιστές καθηλώνουν την όποια κίνησή μας.  Ανάγεται στον έξω κόσμο μας αλλά και στον έσω και όταν τους ενώσουμε,  τότε χαρμόσυνα οι ήχοι της καρδιάς μας θα διαλαλούν…

Ναι,  κλίνω την κεφαλή μου με σεβασμό μπροστά στην αναγνώριση του αποτελέσματος που έφερε την ζωή, την ελευθερία, την ελπίδα, τόσο κοντά,  τόσο αληθινά, τόσο αδιάψευστα ώστε συνεχώς να επαναλαμβάνεται και να δημιουργεί.

Ναι,  κλίνω την κεφαλή μου, για να μπορώ να την υψώνω δυνατά μαζί με την αγάπη Εκείνου.

Κάθε ευχή, ευλογία να γίνεται μέσα από την όποια κίνησή σου. Κάθε δέηση πράξη να καθίσταται που αναβλύζει από την ευλογούμενη κίνησή σου. Κάθε κυμματισμός της ψυχής σου να είναι το κάλεσμα Εκείνου, που μεταλλάσσει την χαμένη ελπίδα, τον πόνο της ελληνικής καρδιάς σου, της δακρυσμένης σου ψυχής και γεννά την αγάπη, τον νέο σου κυμματισμό.

Και Εκείνος, η εσώτερη φωνή σου, δυνατά μα σταθερά σου ψιθυρίζει:

«Εγώ αγαπώ!  Αγαπώ ό,τι εσύ ονομάζεις καρδιά, ψυχή, ό,τι στο λαμπρό ελληνικό σου πνεύμα περιέχεται, ό,τι στην δύναμη της σχηματοποίησής σου κινείται, εκφράζεται, ό,τι στα κύτταρά σου δημιουργείται.  Αγαπώ!  Αγαπώ   εσέ, όπου και αν ευρίσκεσαι όπου και αν υπάρχεις και μαζί μ’ εσέ διαλαλώ:  Αγάπη, Αγάπη στην γέννηση της έκφρασης και της εκδήλωσής της, Αγάπη!»

Η αγάπη μου συνοδός της δικής σου, αδελφοποιητή, της υγιούς, ανάλαφρης, δημιουργικής και ελεύθερης ύπαρξής σου, της ελληνικής, υψώνει το ποτήρι της και εύχεται «Χριστός Ανέστη».

Επιστροφή στην αρχή

Η εν Απόκρεω Ελλάς

Όταν καθάρια τα νερά την βάπτιση εδέχθησαν και η «Μεγάλη γιορτή Θεότρομη» διέχυσε την ενέργειά της, η μετάνοια παρέλαβε την αναπόσπαστη λειτουργία της, παρουσιάζοντας την Θεό+Φάνεια, και την υπεροχή των νόμων της.

…Και οι άνθρωποι ενδύθηκαν την μνήμη, όταν εντός της θείας πύλης εισερχόμενοι, κεκαθαρμένοι, αυτήν απεμπολούν.

Η ελευθερία των πράξεών τους καλύπτεται με τους λόγους τους, όταν οι «Κουδουνάτοι», οι «Καμουζέλες», οι «Μούσκαροι» περιβεβλημμένοι με την μουσική λατρεία συμπληρώνουν με την χορευτική ικανότητα την οργανωμένη πομπή προσωπιδοφόρων κατά την Απόκρεω… ίνα η παράδοση, που λαμβάνει τα ηνία της αφήγησης παρουσιάζεται..! Στους λόγους της συνέχεται η εικόνα, που εναλάσσεται μεταξύ του παρελθόντος των αρχαίων προγόνων μας και συμπληρούται η διαδρομή της σήμερα από την επανάληψη όλων όσα η ζώσα ιστορία μας καταμαρτύρισε.

Καταμερισμένη η συνείδηση, όταν ενούμενη μέσα στα σύνολα των ανθρώπων που την εκπροσωπούν και την παρουσιάζουν, αναδεικνύει την πληθώρα των ανομολόγητων πράξεων, που συνοδεύουν την ζώσα ιστορία. Και αυτή εκδηλούται. Αλλάζει την ένδυσή της και μέσα από την παράδοση αρχίζει την ζώσα εξιστόρισή της.

Εναλάσσεται θετικό και αρνητικό και ο αγώνας ξεκινά, εναλασσόμενος με την μάχη χαρίζεται και η μεταμφίεση άρχει της κινούμενης αφήγησής του. Την μετάφρασή της ανέλαβαν οι ιστορικοί, αλλά οι αφηγητές πράττουν μέσα από τις μάσκες τους και εκεί η εικόνα δηλοί την συνοπτική της μορφή. Η συνέχεια της κίνησης του σώματος συμπληρούται από την μεταμφίεση και περιπατεί με τους ακόλούθους της, και όλοι όμοια ενδεδυμένοι πολλές φορές με τις μεταλλαγές τους συγκροτούν την περιεκτικότητα της ιστορίας. Παρακολουθούμε την οργανωμένη πομπή των προσωπιδοφόρων σήμερα κατά τις Απόκρεω ημέρες προσφέροντες την εναλλαγή της φύσης μας και των ιδεών, που παρίστανται απροκάλυπτα! Οι αγώνες και η εναλλαγή τους, επακόλουθη των ημερών του Ανθεστηριώνος Φεβρουαρίου, παρουσιάζουν πρώτη την «Πιθοιγία», δεύτερη τις «Χόες» και τρίτη την αφορισμένη ημέρα των «Χύτρων», που επέτρεψε, χωρίς διαφοροποιήσεις από την διάχυση της ευλογίας του Χριστιανισμού, η άνοδος από τον Άδη και η προετοιμασία κατά το «Ψυχοσάββατο» στις ψυχές την απόλαυσή τους.

Τότε η παράδοση αφηγούμενη ορθώνει την ονομασία της. Προσφέρεται ως η πανσπερμία και καταλαγιάζει την αναστάτωση της φύσης. Χαρακτηρίζει την εξέλιξη των κοινωνικών συνθηκών και τις αλλαγές τους με την πάροδο του χρόνου. Συμπληρώνει η παράδοση την αφήγησή της και οι απλοί της ήχοι όπως το «τζ τζ τζ»… χαρίσθηκαν στο ομοίωμα του θάμνου, που καιόμενος, «Τζάρος» ονομάσθηκε και απλά σήμερα καταδεικνύει την παρουσία και την εξέλιξή του, «ξορκίζοντας κάθε κακό» διά της σάτυρας, της κωμωδίας και όποιας τελετής, καθώς η ευλογούμενη γη ξυπνά από την χειμερία νάρκη της. Και η αναγέννησή της αρχίζει μετά την κάθαρσή της, την Καθαρά Δευτέρα, όταν η μάσκα και η φορεσιά των ανθρώπινων ψυχών χαρίζετο για την συνέχειά τους.

Συνεχίζει η παράδοση την αφήγησή της και πάλι, προορίζεται· καίει κάθε ομοίωμα που παριστά, παρελαύνει και διακρατεί την ζώσα ιστορία της, και καιόμενος ο «Φανός» ξορκίζει ό,τι με γλέντια και χορούς πάντοτε δεν κατάφερναν. Και όταν ανάψουν σταθερά οι «Τζαμάλες» πάλι ξεκινά ο εξαγνισμός αυτής καθ΄αυτής της ιστορίας. Μαζεύονται όλοι οι καλοί, μικροί, μεγάλοι, ξακουστοί και αρχίζουν οι «Αναστενάριδες» χορεύοντες τμήματα να κατακαίουν, ίνα ανασταίνονται οι καημοί, εξαγνισμοί να διαχέονται, επιτυχείς, ίνα η πίστη καταδείξει την αυτοτέλειά της, την θεία της καταγωγή δια της οποίας η επιστροφή τελείται. Και ορμούν οι «Κουδουνάτοι» άρχουν των «Χοιρισφαισμάτων», χοροπηδούν διαλαλώντας άσεμνα τους ήχους των λόγων που ποτέ δεν ετόλμησαν να άρχουν των ανθρώπων, ζαλισμένοι ως Βακχικοί χυδαιολόγοι θορυβούν χορεύοντας και η παράδοση φανερώνει τους λάτρεις της.

Η παράδοση επέτρεπε και δυναμοποιούσε την γιορτή, Τριώδιο την ονόμασε και πρόσφερε στον συντηρητισμό γλέντι, ανάπαυλα, τόλμη…! Και η διακωμώδηση κρατώντας τα ηνία ζωντανεύει την «Μπούλα» με τον ήχο τον «Ζαλιστό» και συνοδεύει τους «Γενίτσαρους» για να γελάσουν, να φλερτάρουν καταλειπόμενοι πάντα στην μαγεία της πρωτόγονης εορτής. Και η παράδοση πάλι, ενδεδυμένη την θαυμαστή ιστορία, συνοδεύει στον συμβολικό «Βωμό» και ο «Φανός» καίει, γιατί αιώνες ολόκληρους η εορταστική φωτιά καίει κάθε έντονη σατυρική, πειρακτική αναφορά, κάθε ξεδιάντροπη κατάκριση, στηλίτευση του μέτρου και της σύνεσης, της άρνησης του καλού, που συνοδεύεται από τους ήχους των τραγουδιών, που «ξινέντραπα» ή «μασκαραλίτκα» λέγονται για να αθωώνονται μετά την αποδοχή τους.

Εναλλάσεται θετικό με αρνητικό, όταν η μνήμη χαρίζεται και επιτρέπει τους «Κουδουνοφόρους» η παράδοση με τραγόμορφες στολές να τους ενδύσει και την αφήγηση του έρωτος της φύσης με την αγάπη να ενώσει. Και να διδάσκει εθιμοτυπικά την μετάνοια, όταν η άφεση αμαρτιών λαμπρά δίδεται από τους μεγαλύτερους στους μικρότερους, και τολμά η κατάκριση να παύση.

Η εναλλαγή συνεχίζει στο έθιμο των «Ποιητών», οι οποίοι με υπέρτερη φαντασία και διάθεση σαρκαστική παραδίδουν στιχάκια για την περιπαικτική απαγγελία από μικρούς καλόγηρους, που παιδιάστικα αναστατώνουν τις βάσεις της εν Χριστώ, κατά την εκκλησία, ζωής. Όταν στην εκκλησιά της Παναγιάς Επανοχωριανής η παράδοση πετά τον «Γιλεό» του ιερέα τον ιερό και επιτρέπει τον «Καπετάνιο» να μασκαρευτεί και να επιλέξει την «Καπετάνισσά» του και ο χορός να συνεχιστεί από τους «Γέρους» με το «λιλίρισμά» τους, που με τους κώδωνες καλούν τις «Κορέλες» και τους «Φράγκους». Επιτάσσεται η ανιστόριση της συνέχειας της διδαχθείσης ιστορίας και τα αντίθετα κοσμούν με άλλον τρόπο την ζωή, όταν χάνεται η αίσθηση του μέτρου.

Ω! τι περίλαμπρη αναστάτωση πληρεί η παράδοση!

Η ιστορία με άλλον τρόπο ζωντανεύει τα «Στοιχειά», που αφηγούνται τους θρύλους και ζωντανά επιτρέπουν στην ψυχή να επισκεφθεί τη γη της, που επιτρέπουν παράδοξα το «Όργωμα και την Σπορά» με την γαμήλια τελετή τους, όταν η κατανόηση ημών των ανθρώπων ενδύεται τετράποδα που συμβιούν μαζί μας, όταν άπαντες ακολουθούν την «Κηδεία της Αποκριάς» και η τιθάσευση της ζωής έπεται της καύσης. Όπως και η μετάλλαξη της μάχης παρέχεται ως έθιμο «αλευροπόλεμου» ίνα η παράδοση επιτρέψει την δημιουργία προτύπων και η ψυχή αναπαυθεί.

Η μεταλλαγή της παράδοσης επιτρέπει την ελεύθερη συσχέτιση, όταν η απλότητα της πράξης στην εύθυμη παρότρινσή της για ζωή αναπαριστά παλαιές ιστορίες, για να μαρτυρούν οι παλαιοί τον τρόπο της ζωής τους, όταν ανανμιγνύοντο οι προ Χριστού ενούμενοι με τους μετά Χριστόν αδελφούς. Προς τούτο παλαιά και ακόμη παλαιότερα η παράδοση τηρούσε τα γενόμενα με την ορθόδοξη τελετουργία και επέτρεπε την ελεύθερη συμμετοχή απάντων των αρνούμενων την ίδια την ζωή τους. Η παράδοση μαρτυρά την ανατροπή πάντων, την απελευθέρωση της καθημερινής τάξης των πραγμάτων, την προκλητική ανατροπή της πεπραγμένης κοινωνικής ταυτότητος και της διαπόμπευσης πάσης ορισθείσης ημιπροσωπίδας και της τάξης της.

Ο άνθρωπος καίει την αντίθεσή του κατά την παρουσία της Αγίας αδιαιρέτου Τριάδος. Καίεται δε όταν αναγνωρίσει την διττή και αντίθετο έκφρασή του. Τότε μόνον η απαρχή της κάθαρσής του επιτελείται και αναγεννάται το είναι.

Η παράδοση της ζώσης ιστορίας υποκλινόμενη αφαιρεί τα ενδύματά της και αποκαλύπτει την Εμπειρία της διδάσκουσας Ψυχής φιλώντας τα προσωπεία που ενδύεται.

Επιστροφή στην αρχή