Η διαδοχή των γενεών

Παρακολουθώ την διαδοχή των γενεών…
Αλλάζουν τα σχήματα, οι μορφές, οι όψεις, τα σώματα.
Η υπόσταση οδεύει.
Μέσα στον χρόνο, στο άχρονο, κινείται, επιλέγει, ζυμώνεται, εξελίσσεται, όταν
αναγνωρίζει και αποδέχεται ως Κύριο της Ύπαρξης τον αναστάντα Λόγο
Χριστό μετά της Πανάγιας Μητρός. Και την μία βουλή, το ένα θέλημα. Την
βουλή του Πατρός.
Ακατάλυτη η ισχύς της εντολής «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της
ψυχής σου και εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ισχύος …και τον
πλησίον σου ως εαυτόν».
Γεγονός η ένωση! Άρχει πάντων.
Σαστισμένος ο άνθρωπος κοιτά εν μέσω των συγκρούσεων, στη δίνη των
γεγονότων που γεννά η παλαιά του κίνηση, ο διαχωρισμός.
Στάσεις και αντιστάσεις ορίζουν το μέγεθος της σύγκρουσης. Συγκρούεται ο
άνθρωπος δημιουργός με το δημιούργημά του! Πληθώρα συστημάτων
ανακυκλώνουν την έλλειψη, το ατελές, για να στοχεύει Εσέ, το τέλειον.
Και συνεχίζει, οδεύει, δημιουργεί.
Και η Κρίσις ηχεί!
Ο παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας, Συ αγαπημένε Διδάσκαλε, ελέγχεις,
κρίνεις, ελεείς.
Και η διαδοχή των γενεών οδεύει μέχρι τέλους…
Δόξα σε Εσέ Κύριε Χριστέ ο Θεός. Δόξα σε Εσέ Πανάγια Μητέρα.
Τα τέκνα ανυμνούν.

Επιστροφή στην αρχή

Ταξίδι Επιστροφής

12η Δεκεμβρίου 2019, σήμανε η έναρξη συνεργασίας της ΑΕΊΡΟΥΣ με τον διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό Poets-Radio που εξέπεμπε από την Κωνσταντινούπολη και η εκπομπή Ταξίδι Επιστροφής ήχησε. Αλληλένδετες εκπομπές – σταθμοί μαρτυρούν την συνέχεια. Σύμφωνα με το σημείωμα παρουσίασης της εκπομπής Ταξίδι Επιστροφής αναφέρω:

Το «ΤΑΞΙΔΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ» αρχίζει…

Αφετηρία, η τάξις των πραγμάτων, διασαλευθείσα εκ της επιλογής, όρισε την έναρξη, την πρώτη κίνηση, την εμπειρία. Και η εμπειρία γέννησε… εκ νέου,  πολλαπλασίασε, δημιούργησε την διαδρομή με συνοδό την εναλλαγή των αντιθέτων.

Λησμονήσαμε… Και η μνήμη ως αναγκαιότητα δημιουργίας εκδηλώθηκε!

Λόγος, ήχος, απεικόνιση, μουσική, γραφή, τέχνη,  πολιτισμός,, ιδέες  και άλλα πολλά δρώμενα σταχυολογούνται… με διάκριση! Και προσφέρονται ως έργο στον δήμο.

Ακούετε…
(Ακολουθούν οι εκπομπές με τη σειρά που ακούστηκαν)
Αφιέρωμα Αικ. Σιδέρη|τα Θεοφάνεια|Μακεδονία|Από την Μακεδονία ως τον Πόντο|Από τον Πόντο ως την Κρήτη|Πυρρίχιος|Απόκρεω|Σύνοψις, στάσης και αντίστασης|Η Κιβωτός|Ο Φράκτης Α’ μέρος|Ο Φράκτης Β’ μέρος|«Εγώ ειμ’ Άλφα, Ωμέγα εγώ»|Ρήγμα|Κοινωνίαν Εύθυνα|Ανατέλλων Ήλιος |Διαπασών|«Οι Απροσκύνητοι»

Το Ταξίδι Επιστροφής εκκινεί τη διαδρομή του όπως και τότε, με το πρώτο μέρος της τριλογία/αφιέρωμα στην δημιουργό
Αικατερίνη Σιδέρη και στο αφανές έργο της.

Επόμενος σταθμός, τα Θεοφάνεια!
Το μυστήριο των Θεοφανείων ηχεί αδιάλειπτα επί 2.000 χρόνια και συνεχίζει να
ηχεί! Να κρούει τις συνειδήσεις, να σημαίνει, να δημιουργεί… Να μας καλεί να
λάβουμε το βάπτισμα εν ύδασι στην αρχή και στη συνέχεια εντός του πυρός του
θείου. Όποιος θέλει…

Το Ταξίδι συνεχίζεται με ένα αφιέρωμα στην Ελλάδα. Όπως αναφέρουμε στο περιγραφικό της εκπομπής ταξιδεύουμε από την Μακεδονία στην Γαύδο, από τις Διαπόντιες Νήσους στο Καστελόριζο και στην Κύπρο. Πρώτη στάση Μακεδονία…Α’ μέρος:
Ήχοι, χρώματα, φορεσιές, ακούσματα, γλέντι, γάμος. Λεβέντικος, Ζάικο (ώμο με
ώμο), Τρεχάτος, Μπέλα Ολυμπία και άλλοι… Τα ηχοχρώματα, οι ποιότητες, οι κραδασμοί, η κοινότητα των ανθρώπων, των Ελλήνων Μακεδόνων.

Β‘ μέρος του αφιερώματος στη Μακεδονίδα γη, διευρυμένο  μετά της Θράκης, της Ανατολικής Ρωμυλίας και του Πόντου…
«…Γλώσσα, ήθη, έθιμα, αποτυπώματα ζωντανά,
ιστορία, αποκαλύπτουν…
Καλύπτονται ξανά, όταν
η βαρβαρότητα εφορμά για να παραλάβει…
Αναμένουν … Την ανακάλυψη!
Κι έρχεται ο Ανδρόνικος από την Προύσα…»
Ακούστε…

Γ΄ μέρος αφιερώματος, από την Μακεδονία… στον Πόντο μέχρι την Κρήτη.
Αντισταθείτε… Λέξεις – σύμβολα, ζωντανά, λέξεις – μνημεία, συλημένα από κάθε λογής βάρβαρο, μα και ασύλητα μαρτυρούν… Η σπείρα γης και ουρανού, αενάως περιστρέφεται, ιλιγγιωδώς, γι’ αυτό και ομοιάζει στατική.
Εντός αυτής εμείς επιλέγουμε…

Πυρρίχιος
Με απόπλου από τον λιμένα του poetsradio, τον σταθμό των δημιουργών, του πολιτισμού, «Το Ταξίδι Επιστροφής» μέσω της ΑΕΙΡΟΥΣ παρουσιάζει το τέταρτο μέρος του αφιερώματος, με αφετηρία την Μακεδονία, και προορισμό την Κρήτη, με ενδιάμεσους σταθμούς την Θράκη και τον Πόντο, ο οποίος από Άξενος, αφιλόξενος, έγινε Εύξεινος, φιλόξενος, χάριν της δημιουργικής πνοής ελληνικών φύλων.

Απόκρεω!
Τριώδιο. Ωδές τρείς. ..
Έρχονται οι ψυχές μετά των ζώντων να εορτάσουν… την επερχόμενη
τελειότητα να υπομνήσουν… Την δεύτερη παρουσία, του Παρακλήτου. Και
από κοντά ο Πήλιο Γούσης, ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης, οι Δροσουλίτες…

Σύνοψις στάσης και αντίστασης…
Νόει τὸ πραττόμενον (ΒΙΑΣ ΤΕΥΤΑΜΙΔΗΣ ΠΡΙΗΝΕΥΣ)
Από την Αείρους το Ταξίδι επιστροφής συνεχίζει σταθερά, διασταυρώνει, σημαίνει, όπως και τα γεγονότα…
Κύκλος ζωντανός το άκουσμα… Η ταχύτητα αυξάνει. Και η πίεση… και η σύγκρουση εξελίσσεται… να λάβει τα ηνία διεκδικεί.

Η ΚΙΒΩΤΟΣ (Αφιέρωμα για 200 χρόνια)
«Με την ορμή την μέθη του ‘21
Καθήκον αρχαίο η ελευθερία, ομού μετά του σεβασμού, της ιερότητος, του Θείου, της πίστης και αγάπης στον κοινό σκοπό, της πόλης, της πατρίδος το συμφέρον πάνω απ’ όλα.»
Ευλαβικά ενθυμηθείτε…

Ο ΦΡΑΚΤΗΣ
10 Απριλίου 1826 Μεσολόγγι
«Απορίας άξιον πώς ελησμονήθη!
Αν δεν περπατήσεις, στον Κήπο των Ηρώων, των οστών το Ιερό, Ελλήνων, Φιλελλήνων αν δεν διαβείς, τη λιμνοθάλασσα δεν νοιώσεις βαθιά να σου μιλά στο κατακόκκινο της δύσης, ν’ ακούσεις, να γευθείς…
Την Κλείσοβα, το Βασιλάδι, τον Ντολμά αν δεν αφουγκραστείς, δεν θα νοήσεις…»

Ο ΦΡΑΚΤΗΣ (Β΄ μέρος)
Σάββατο του Λαζάρου προς Κυριακή των Βαΐων, η ανατολή έχει κάτι το υπερκόσμιο. Ένα βαθύ τριανταφυλλί χρώμα από την ανατολή παντρεύεται με την γαλήνη της λιμνοθάλασσας. Στο καθρέφτισμα της, αν αφεθείς ελεύθερος, θα δεις να ζωντανεύουνε οι μορφές του Καψάλη, του Λιακατά, του Τζαβέλα, του Ρωγών Ιωσήφ, του Ραζηκότσικα και άλλων πολλών, αθάνατων όλων στην Ιστορία. Τότε, μια μέθη ευλαβική, υπερκόσμια αρχίζει να σε κατακλύζει, το κορμί σου μουδιάζει, το βλέμμα σου φεύγει, διαπερά την ύλη… Θα δεις το χώμα που πατείς να κοκκινίζει απ’ της  θυσίας το αίμα. Μη φοβηθείς, είναι το γλυκόπιοτο κρασί του 21’ , αθάνατο ρέει στις φλέβες σου κι ετούτο εδώ το αλωνάκι ενεργοποίησε τις μνήμες…

«Εγώ ειμ’ Άλφα, Ωμέγα εγώ» (Ύμνος εις την Ελευθερία, Δ. Σολωμός,98 η στροφή)
Σήμερα κρεμάται επί ξύλου…, Ιδού ο νυμφίος έρχεται…, Ωσαννά…, άρον, άρον
σταύρωσον αυτόν…, Ω γλυκύ μου έαρ…, Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω
θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος…, Πάσχα!

ΡΗΓΜΑ
Χριστός Ανέστη! Το ρήμα διαχέει την ενέργεια στην υπόσταση, στην ύπαρξη
και το Ρήγμα διευρύνεται. Πάσχα ψυχών και πνευμάτων είναι το ρήγμα!

ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΕΥΘΥΝΑ
«…Το μυστήριο άρχεται από πολύ παλαιά.
Πριν και από την ιστορία.
Και ακόμη πιο παλαιά, πολύ πριν την Μυθολογία.
Όπου Μύθος λόγος εστί. Δηλαδή λόγος, διήγηση, περί Λόγου.
Πριν την μεγάλη έκρηξη.
Την εκδήλωση του ασχημάτιστου, του άμορφου προς σχήμα και μορφή…»

ΑΝΑΤΕΛΛΩΝ ΗΛΙΟΣ
« “ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος… Η λάμψη της δόνησης ως αστραπή φωτίζει την κλίμακα της δημιουργίας, ο Εαυτός σε όλο το μεγαλείο της δημιουργικής του εκδήλωσης, ο Διδάσκαλος Λόγος , τότε και τώρα, αίφνης τα πάντα λάμπουν στην καθαρότητα και διαύγεια, σαν να γνώριζες, αλλά από κάποια ανεξήγητη αιτία να είχε καλυφθεί η αλήθεια, να μην ήταν δυνατόν να την ανασύρεις, σαν να μην θυμόσουν ότι εντός σου ήταν…»

ΔΙΑΠΑΣΩΝ
«…Ροή Θεία, ο ηχητικός κυματισμός που δημιουργώ και αγγίζει τ’ αυτιά σου.
Ροή θεία το αίμα στις φλέβες σου, η Ροή Μου στα ρυάκια, στα ποτάμια,
στους καταρράκτες…» Βίβιαν Σιδέρη
(Αφιερώνεται εξαιρετικά και στην Απήδαλο Ναυ. Είθε ο πλους υπό τη σκέπη του
πανταχού παρόντος πηδαλιούχου…)

ΤΟ ΣΟΥΛΙ «Οι Απροσκύνητοι»
Επ’ αφορμή των εορτών στο ΣΟΥΛΙ στις 29 Μαϊου 2021, η ΑΕΪΡΟΥΣ παρουσιάζει το αφιέρωμα «ΟΙ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΙ», το οποίο δημιουργήθηκε ως προσφορά στην ιστοσελίδα «Σουλιώτες – Σώμα Απόδοσης Τιμών και Ιστορικής Αναβίωσης».
«Οι απροσκύνητοι ερχόντουσαν από πολύ παλιά. Απ’ το γένος του Αχιλλέα.
Είχαν σχεδόν χαθεί τα ίχνη της μνημοσύνης. Εκείνοι όμως, συναθροισμένοι,
εκεί ψηλά, στ’ άγρια όρη, στ’ απάτητα από πόδι Αγαρηνό, στους στύλους
Ουρανού και Γαίας, και εγνώριζαν και εθυμούντο…»

Επιστροφή στην αρχή

ΑΕÍΡΟΥΣ όπως E = mc² και ακόμη πιο πέρα…

Ο Δίδυμος, γνήσιος εκφραστής της επιστήμης, απουσίαζε στην πρώτη εμφάνιση του αναστάντος Ιησού.
Ήθελε να ιδεί και τα χέρια του εις τον τύπον των ήλων να θέσει.
Κι όμως δεν τα έθεσε.
Πίστεψε, και τον θείο λόγο διεμοίρασε στην Ανατολή, μαρτύρησε.
Αιώνες ήλθαν, μετρήθηκαν πολλοί…
Κι ο Γαλιλαίος, χίλια χρόνια μετά τον μύστη Πυθαγόρα, προσέκρουσε στην στενότητα και σκληροκαρδία της εποχής.
Εξουσίαζε και όριζε η δύσμοιρη, η ανίερη εξέταση, μέσα στην πλάνη των εκπροσώπων το εύρος της αλήθειας, την σχέση Θεού κι ανθρώπου.
Κι όμως η γη εκινείτο…
Και η ρήση Του ζωντανή, ενεργής, ηχεί ισχυρά:
Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν.
Και ο ένθεος άνθρωπος ως Λόγος πράττει!
Ιδού η ελευθερία.

Επιστροφή στην αρχή

Στοιχειωμένη Πολιτεία

Στοίχειωσε η πολιτεία!
Σύγχυσις βασιλεύει!
Στοιχειά πολλά ξενικά, καλικάντζαροι, δαιμόνια, τελώνια, αερικά μ’ ανθρώπινες μορφές το δένδρο πριονίζουν.
Άτακτα κυμβαλίζουν, τραγουδούν «παλιά μου τέχνη κόσκινο».
Κι άλλα ντυμένα Ροβεσπιέροι υποκρισία σπέρνουν σπουδαιοφανώς, σφουγγοκωλάριοι συνεπείς της ατιμίας.
Κι άλλα τους «λογικούς» πειράζουν, κι εκείνοι υποκύπτουν…
Πταίει λένε ο κακός μας εαυτός, ο κακός μας ο καιρός.
Ν’ αλλάξουμε, να γίνουμε άλλοι, σαν τους πολλούς κι εμείς…
Λησμονούν ως «ευφυείς» ότι τροφή των ανοήτων είναι η κολακεία, και τσιμπολογούν ένα μεζέ..
Σπεύδουν οι Αρχάγγελοι. Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαήλ, Ουριήλ…
Μα πώς κρατεί το δένδρο ακόμη!
Θαύμα θάναι, λέγει ο «σοφός» λαός, υπόδουλος της εξουσίας.

Επιστροφή στην αρχή

Το – α – το στερητικόν…

Όπως αμετανόηττος, ανόητος, άθεος, ανίερος, ανόσιος, ασεβής και λοιποί λειψοί…
Διερωτάται ο ένθεος, ο ευσεβής, ο νοήμων:

Πώς άραγε αυτό συνέβη;

– Οι ανίεροι, ανόσιοι, οι ασεβείς, τόσοι πολλοί!
– Ποιά μοίρα τραγική ώρισε την κατάληξη;
– Πώς ο λειψός την έλλειψη πληρότητα ονομάζει και διακινεί;
– Mην άρχει η πλάνη;
– Είδωλον υψώθη; Λατρείαν έχει;
– Τα ηνία η σύγκρουσις κρατεί;
– Ο Άναρχος σιγά;
– Αν δεν σιγά, πώς επεμβαίνει;

Και ο χορός απαντά:

– Πνεύμα ο Άναρχος.
– Aεί παρών.
– Πνέει πνοή Ψυχής.
– Των ανίερων, ασεβών και ανοήτων συ παρέδωκες την σκυτάλη.
– Των ασεβών, ανίερων και ανοήτων το λειψόν, το πλήρες αγνοεί.
– Των ανοήτων, ανίερων και ασεβών η μοίρα εκρίθη.
– Συ, εφύλαξες με αγάπη, πίστη, σεβασμό τα ιερά και όσια στην ψυχή σου;
– Πράξεις και απραξία ορίζουν το πεπρωμένο.
– Η απραξία όμοια ανίερη, ασεβής ως των ανοήτων η πλάνη.
– Είν’ ιερά τα έργα σου;
– Η αγάπη θεμέλιο πρώτο, μεσαίο, ύστερο;
– Κι αν η ιδιοτέλεια στην καρδιά σου εισπηδά, λειψή είν’ η αγάπη, γιατί μετράς, διαιρείς,
προσθαφαιρείς, λογίζεσαι το κέρδος…
– Αγάπη ας είναι η σκέψη σου, ο λόγος προσευχή, η πράξη ευλογία.
– Η νόηση δεν αρκεί μόνη της να αγαπήσει.

Επεξηγήσεις:
Αμετανόητος = ο στενόμυαλος, ο εμμένων σε λάθος τρόπο σκέψης, ο αρνούμενος να αλλάξει νόηση, τρόπο σκέψης, νοοτροπία, τρόπο του νοείν.
Ανόητος = ο στερούμενος νόησης.
Άθεος = Ανόητος, αμετανόητος (συγχέεται με τον άθρησκο, νοηματικώς είναι προϊόν πλάνης καθότι οι πάντες ένθεοι και τα πάντα εν πάσι Θεός).
Ανίερος = ο στερούμενος ιερών, αίσθησης ιερότητος.
Ανόσιος = ο στερούμενος οσιότητος και μη σεβόμενος τα όσια.
Ασεβής = ο στερούμενος σεβασμού.
Λειψός = ελλειπής.

Επιστροφή στην αρχή

Η Ανάσταση της Θεοτόκου

Τεχνιέντως, άλλως ως απότοκος φόβου του ανερμήνευτου μυστηρίου ενανθρωπίσεως του Λόγου εις άρσεν και θήλυ, εισήχθη η έννοια της μετάστασης και το θαυμαστό γεγονός της ανάστασης της Θεοτόκου εμμέσως απεσιωπήθη. Εγένετο δεκτή και διεκηρύχθη στους πιστούς η ανάληψη, λόγω μη εύρεσης του σώματός Της, αλλά οι κτήτορες του χειροποίητου ναού εστόχευσαν στην κοίμηση. Κι όμως εντός της ψυχής των Ελλήνων η γνώσις, πίστις και αγάπη προς την Θεομήτορα ως ισότιμη, ισάξια και άρρηκτα, αδιαίρετα ενωμένη με τον Λόγο Χριστό Πάσχα του καλοκαιριού έθεσε. Και υμνεί εγκώμια Μεγάλης Παρασκευής, λιτανεύει επιτάφιο, ευχαριστεί, δοξολογεί, τιμά. Η θηλεία αρχή ζώσα στην ψυχή των Ελλήνων εκδηλώνει την παρουσία της ως μαρτυρούν οι στίχοι των εγκωμίων:

«Η αγνή εν τάφω, κατετέθεις βαβαί,
η Θεόν εν τη γαστρί σου χωρήσασα
και κυήσασα αφράστως επί γης…

…Βάτον εν Σινά, ακατάφλεκττον
είδε σε πάλαι,
Μωυσής γαστρί σου το θείον πυρ,
ως χωρήσασα αφλέκτως Μαριάμ…

…Νόμοι εν σοι, οι της φύσεως
Αγνή Παρθένε,
σφόδρα παραδόξως καινίζονται,
ως κυήσασα Θεόν Εμμανουήλ…

…Αι γεννεαί αι πάσαι, ύμνον την ταφήν
σου προσάγουσι Παρθένε…

…Η γη πανηγυρίζει, ο ουρανός χορεύει,
σου άνω αιρομένης…»

(οι στίχοι επελέγησαν από πρώτη, δεύτερη και τρίτη στάση)

Χρόνια πολλά, καλά κι ευλογημένα σε όλες και όλους.
Καλή Παναγιά.

Επιστροφή στην αρχή

Στοχάσου, και αρκεί

«΄Ω Έλληνες! Ώ τέκνα μου! Πού με αφήσατε;
Πώς δεν σας πονεί δι’ εμέ; Διατί μ’ επαρατήσατε;
Διατί φεύγετε και δεν επιστρέφετε πλέον;
Τι σας έκαμα και δεν μ’ ενθυμείσθε;
Εις τι σας έβλαψα και δεν με αγαπάτε;
Ποία μήτηρ εστάθη δυσχερεστέρα από εμένα;
Τι ούν αγαπητοί; Τι στοχάζεσθε; Τι αποφασίζετε;»
Είναι η πατρίς όπου φωνάζει εις τέτοιον τρόπον.

Ανωνύμου του Έλληνος
Ελληνική Νομαρχία
Ήτοι Λόγος Περί
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Επιστροφή στην αρχή

Μείζων δεν τούτων η αγάπη

Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα, μείζων δε τούτων η αγάπη.
Απόστολος Παύλος, Προς Κορινθίους Α13

Κάποτε η χάρη κοσμούσε την ψυχή μας.
Και η ευλογία διεχέετο, κατεκρμήνιζε ό,τι σαθρό, πλαστό, απατηλό, συνάμα δημιουργούσε.
Ήταν ο ανακαινισμένος άνθρωπος, ο αδελφός.
Η αγάπη ως αποκαλυπτόμενη Αρχή, δίδασκε σεβασμό, νουθετούσε, κάλυπτε με την ισχύ της, ένωνε ό,τι κεχωρισμένα εκινείτο, μετουσίωνε, αναβίβαζε, ελευθερία δώριζε.
Και οι οφθαλμοί καθαροί άκουαν τους ήχους, και τα ώτα ανοικτά το φως εώρων.
Αγάπη που εκρύφθης;
Ποιος σε διώκει;
Που κείνται οι αδελφοί;
Αγάπη, εχάθης;
Μην είν’ η νόηση τόσο ισχυρή, ομού μετά της πλάνης;
Μην ήταν ψέμα η αλήθεια;
Κι η αναγνώριση, το βίωμα, άγγιγμα το Προμηθέα, μην έπλασε η φαντασία;
To Κράτος και η Βία όμως είναι εδώ, φύλακες φοβεροί.
Και τα όρνεα, νύκτα τα σωθικά μου κατατρώγουν.
Ποιός άραγε έχει το σθένος να ελευθερώσει;
Να κόψει τα δεσμά, που με κρατούν όμηρο του εαυτού μου;
Κούφια λόγια, αλαλαγμοί κενοί ζωής σήψη μεταφέρουν.
Θαυμαστά επιτεύγματα κομπορρημονούν, γνώστες ασχημονούν, ραδιουργούν, μίσος διακινούν.
Ώ! Πτώση αιφνίδια.
Πότε η έναρξή σου; Πού το τέλος;
Η άνοδος; Η επιστροφή; Η ένωση και πάλι;
Μη νέκρωσε το είναι;
Zωή, τον θάνατο συγχώρα.
Σ’ εσέ προσεύχομαι Πατέρα και Θεέ, υιούς και θυγατέρες ελέησε.
Τη συγχώρεσή Σου εμφύσα, ίνα η Ζωή θριαμβεύσει, το πνεύμα αναστηθεί, το σώμα της πατρίδος αναπνεύσει.
Πνοή Αγάπης εσέ καλώ.
Πνεύσε, πνεύσε, πνεύσε!!!

Επιστροφή στην αρχή

Η πολιτική ως απάτη

Όταν

Το ψεύδος παρουσιάζεται ως αλήθεια,
το θράσος ως θάρρος,
η ιδιοτέλεια ως προσφορά,
η υποκρισία ως ευθύτητα,
η αγένεια ως δικαίωμα,
η ασέβεια ως καθήκον,
ο φανατισμός ως πίστη,
η ανομία ως θεσμός,
η ανικανότητα ως προσπάθεια,
η αδιαφορία ως στάση,
η πολυλογία ως έκφραση,
η μειοψηφία ως πλειοψηφία,
ο δόλος ως τέχνασμα,
η ανοησία ως στρατηγική,
η θεωρία ως πράξη

Τότε

Το προσωπείον πίπτει. Αυστηρή η αλήθεια.
Η Δημοκρατία ελλείπει!
Τους πολίτες αναζητά αυτήν να οικοδομήσουν.
Μέγιστη ευθύνη ο ιδιώτης μέτοχος της πόλης να γενεί.
Ποιός άραγε θα οδηγήσει;
Εσύ; Εγώ;
Μόνον εμείς ως Έν.

Επιστροφή στην αρχή

Την καταστροφή όταν θωρώ

Άραγε ποιό μέγεθος επικείμενης καταστροφής ή αισθητού κινδύνου θα ήταν τόσο ισχυρό, ώστε σε βάθος να μας συγκλονίσει;
Tην μετατόπιση, την μεταλλαγή να φέρει, στις ιδέες, στις σκέψεις, στον λόγο, στην εκ νέου ιεράρχιση αξιών και αναγκών, στην δράση, στην εκδήλωση του θείου Εαυτού;
Τόσο δέσμιοι της φθοράς;
Μήπως την προφητείαν έδωκες, να την αποφύγω; Και μην την εκπληρώσω.
Δημιουργία μας η «φυλακή».
Λησμόνησα.
Θυμάμαι.
Καθήκον αρχαίο η ελευθερία, ομού μετά του σεβασμού, της ιερότητος, του
Θείου, της πίστης και αγάπης στον κοινό σκοπό, της πόλης, της πατρίδος το συμφέρον πάνω απ’ όλα.
Την ανάγκη κάμνω προσευχή.
Ευλόγησον κι ελέησον Θεέ.
Η πλάνη αργεί να διαλυθεί. Είναι τόσο ισχυρή;
Όποιους νόμους κι αν εκίνησα, συγχώρα. Απάλυνε την πορεία…
Μάννα τα τέκνα σου προστάτεψε.
Κι γω δι’ εσέ…
Υπόσχεση δεν τολμώ να φέρω.
Ας είναι ο λόγος πράξη, η σχέση ζωντανή.
Εσέ Θεέ εντός μου αναγνωρίζω. Στον άνθρωπο αδελφό μου.
Αδελφέ, μη φοβού.
Ο θάνατος, ζωή χαρίζει.
Ο σπόρος αυτό δεικνύει.

Επιστροφή στην αρχή

Πεντηκοστής Υπομνήσεις

Σταχυολογούμε εκ της Καινής Διαθήκης καλό χερόβολο και επισημαίνουμε:

(Ιωαν. ΙΔ΄ 26) «…ο δε παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον ο πέμψει ο πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα ά είπον υμίν…»

(Ιωάν. ΙΣΤ΄ 7-14) «…συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω. Εάν γαρ εγώ μη απέλθω, ο παράκλητος ουκ ελεύσεται… και ελθών εκείνος ελέγξει τον κόσμο περί αμαρτίας και περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως… έτι πολλά έχω λέγειν υμίν, αλλ’ ου δύνασθε βαστάζειν άρτι. Όταν δε έλθει εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας οδηγήσει υμάς εις πάσαν αλήθειαν. Ου γαρ λαλήσει αφ’ εαυτού αλλλά όσα αν ακούση λαλήσει, και τα ερχόμενα αναγγελεί υμίν. Εκείνος εμέ δοξάσει, ότι εκ του εμού λήψεται και αναγγελεί υμίν…»

(Πράξεις Β΄ 1-13) « Και εν τω συμπληρούσθαι την ημέραν της πεντηκοστής, ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό… και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου…εξανίσταντο δε πάντες και εθαύμαζον…, έτεροι δε χλευάζοντες έλεγον ότι γλεύκους μεμεστωμένοι εισί.».

Εορτάζοντες την Πεντηκοστή εν μέσω οικονομικής κατοχής, οι ορθόδοξοι νεοέλληνες, συνωστιζόμενοι στα πρακτορεία εμπορίας ελπίδος προσδοκούν, όπως ο joker της τράπουλας (γλωσσικό δάνειο από την ιταλική λέξη «trappola», που σημαίνει παγίδα και δόλος) ευμενώς διανείμει τον πλούτο.
Οι υπομνήσεις του Θεανθρώπου λησμονήθησαν από πολλούς, οι λόγοι Του παρερμηνεύθησαν, η έμπρακτη διδαχή Του αμφισβητήθηκε. Και όμως ο εν αρχή Ων και σκηνώσας εν ημίν Λόγος είναι παρών, διαρρηγνύων τα στενά όρια της κατεστημένης αντίληψης, ώστε η Πεντηκοστή ως διαχρονικό γεγονός κοινωνήσει το Πνεύμα της αληθείας στους πιστεύοντες και αγαπώντες τον πλησίον ως εαυτόν Θεόν.

Ζωντανοί μάρτυρες των υπομνήσεων, οι έλληνες συγκρούονται, ποιόν από τους δύο κυρίους θα υπηρετήσουν. Πλην όμως ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν (Ματθ. Στ΄24).

Και η σύγκρουσις μεγεθύνεται!

Ιδεολογίες σαθρές, αγοραίες αντιλήψεις κενές αληθείας, πεποιθήσεις ψευδείς κατεδαφίζονται. Και οι οπαδοί πασχίζουν μεσ’ τα ερείπια της πλάνης τους δια της ταρίχευσης αυτήν να συντηρήσουν.

Η οικονομία «άρχει». Κυριαρχεί ως έννοια, αντηχεί ακατάπαυστα στον δημόσιο και ιδιωτικό διάλογο. Ουδείς όμως από τους εντεταλμένους και φιλοδοξούντες τον λαό να υπηρετούν ιθύνοντες ομολογεί, τουλάχιστον δημοσίως, ότι η νομή απωλέσθη και ο οίκος κινδυνεύει. Ποίος εξ αυτών θα τολμούσε άραγε, καθότι ως γνωστόν θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, αλλά ακόμη και αν τολμούσε, ποίος εκ των πολιτών θα τον πίστευε με δεδομένη την απώλεια αξιοπιστίας των αντιπροσώπων; Πόσοι άραγε εκ των πολιτών φέρουν συνείδηση των κινδύνων, που απειλούν την Πατρίδα; Πόσοι διατίθενται να θυσιάσουν τα ιδιοτελή συμφέροντά τους για το κοινό όφελος; Ζει η Πατρίδα εντός της ψυχής των Ελλήνων πολιτών; Ποίος ο άξιος οδηγός, ο εμπνέων με το παράδειγμά του; Ποία η πηγή της έμπνευσής του; Είναι η πίστις ζώσα και ενεργής;

Ο Έλλην, ο γραικός, ο ρωμιός, ο ποιήσας την ζεύξη του ελληνικού πνεύματος με την διδαχή του Ιησού, ο δωρίσας δείγματα τελειότητος μέσα από το Ομηρικό έπος, το κάλλος του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, την τραγωδία, τους απαράμιλλους νικηφόρους αγώνες ενάντια στην βαρβαρότητα, τα κείμενα και τους ύμνους της ορθόδοξης Ρωμανίας, τις τέχνες, την νομοθεσία, την διοικητική και στρατιωτική οργάνωση της πολυεθνικής, αλλά μονοπολιτισμικής αυτοκρατορίας, ο μεθύσας από τ’ αθάνατο κρασί του ’21 «αναρχικός» κατά την ανίερη συμμαχία, ο οραματιστής μακεδονομάχος των βαλκανικών πολέμων, ο αήττητος «μαύρος» καβαλάρης της Μ. Ασίας, ο ακάματος μαχητής της γενιάς του ’40, ο ανώνυμος Διγενής της Κύπρου, αλλά συνάμα και ο διαρκώς υποκύπτων στην γοητεία της δολερής διχόνοιας αγωνιά, αναζητά την οδό που άγει στην ελευθερία, τον βηματισμό του να συντονίσει, τα δεσμά της δουλείας να λύσει και να δημιουργήσει.

Μεγίστη η πρόκληση των καιρών.

Η υπόμνηση της Πεντηκοστής όσο ποτέ άλλοτε καλεί άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό να στραφούν προς τον ενοικούντα Λόγο, αγαπώντες Κύριον και Θεόν εν όλη τη καρδία και εν όλη τη ψυχή και εν όλη τη διανοία (Ματθ. 22, 36-40). Η αποκαλυπτόμενη νομοτέλεια υπέρβασης των ορίων, από την οποία όλοι οι προφήτες και ο νόμος κρέμανται, αλλά και κάθε ευσεβής και υψηλός στόχος, θέτει ως λειτουργική προϋπόθεση την ομοψυχία και την ακέραια αγάπη, ώστε το θαυμαστό γεγονός της ελεύσεως του Αγίου Πνεύματος επέλθει στην ανθρώπινη υπόσταση.

Στον αντίποδα της αποκαλυφθείσης νομοτέλειας, η οποία πάντοτε ενέπνεε και δώριζε την ελευθερία, ως καρπό θυσιαστικών αγώνων, κείται η μερικότητα, η μικροψυχία, η διάνοια, η γνώση, η οποία είθισται να φυσιούται, η ερμηνεία του ορατού και αόρατου κόσμου με υλικούς όρους, οι δάνειες ιδεολογίες.

Η πορεία των Ελλήνων στο χώρο και τον χρόνο, αλλά και πέρα από αυτόν είναι μία διαρκής σύγκρουση μεταξύ των, αλλά και με υπέρτερες, κατά τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά αλλότριες δυνάμεις. Το τελικό αποτέλεσμα, είτε ως επακόλουθο ήττας κατά τα φαινόμενα είτε ως ένδοξης νίκης, ήταν πάντοτε νικηφόρο. Η διασπορά της ελληνικής σκέψης, της ελληνικής γλώσσας, του πολιτισμού σε όλες τις εκφάνσεις του, στην φιλοσοφία, την πολιτική, την τέχνη, την επιστήμη, την ιατρική, την πολεμική τακτική, καθώρισε και καθορίζει τις κοινωνίες των ανθρώπων μέχρι σήμερα.

Η μεγίστη πρόκληση των Ελλήνων νομοτελειακά πλέον είναι η τελειότητα, όχι ως μερική, πρόσκαιρη έκφραση της ανθρώπινης εξωτερίκευσης, αυτήν ήδη έχουμε προσφέρει, αλλά ως πραγμάτωση του ποθούμενου, ήτοι της διαρκούς ελευθερίας, η οποία νοείται μόνον ως άρρηκτη ενότητα και εκδήλωση του δημιουργικού Λόγου.

Η αποτύπωση της καινής κτίσης, της νέας κοινωνίας των ανθρώπων μόνον ως πραγμάτωση της κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος δύναται να επέλθει. Οι επιλογές ενός εκάστου απλώς καθορίζουν την σχέση μας με τον ενοικούντα, πανταχού παρόντα Πατέρα Θεό και την νομοτέλεια, που θέτουν σε κίνηση τόσο στον χώρο και τον χρόνο όσο και στο άχωρο και άχρονο.

Η Ελλάς ως μνημόνευσε συγκινημένος ο ναύαρχος Χριστίδης είναι ιδέα. Και οι ιδέες ως γνωστόν δεν έχουν σύνορα, οι φέρουσες δε πυρήνα τελειότητος δεν αποθνήσκουν.

Καλή κι ευλογημένη Πεντηκοστή στους εγγονούς του Προμηθέα και σ’ ολόκληρο τον ελληνικό λαό (λας = πέτρα).


Επιστροφή στην αρχή

Κυριακή των Βαΐων 1826
Μεσολόγγι

«… Εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το Χάρο!»
Κι όμως εζύγωσεν ο καιρός,
της λεφτεριάς ο πόθος να πυρώσει,
αμόλυντες καρδιές μ’ αρματα χρυσά να ζώσει…
Κι ο Λόγος ρομφαία πύρινη
κραδαίνει και σαλπίζει:
Μάχου, μάχου!
Κι από κοντά σιμώνουν όλοι.
Μορφές ηρώων,
άλλοι τους είπαν,
μικροί και φοβισμένοι καθώς ζυγιάζονται μαζί τους
και δεν μπορούν ν’ αφουγκραστούν τον ήχο της ψυχής τους.
Μα μια είν’ η Ψυχή έλληνα, πατριώτη, αδελφέ,
μαζί προστάζει:
Μάχου, μάχου!
Νάσου εμπρός στέκει η λεφτεριά.
Ως τότε…
Μην αργείς, σπεύσε!
Και η κλαγγή των ιδεών αστράφτει,
μπαρούτι,
φωτιά παίρνει η ψυχή.
Τρόμος πιάνει τ’ ασκέρι,
σκορπίζει μεσ’ την αλλοφροσύνη.
Μα ποιοί ΄νε τούτοι οι ρωμιοί;
ως χθές ραγιάδες το γρόσι δεν επροσκυνούσαν;
Κοιτά ο φράγκος σύμμαχος, απορεί κι αυτός,
υπολογίζει… μάταια όμως.
Φωτιά όλος ο ντουνιάς,
τα πάνω κάτω.
Λες κι ανοίξαν οι ουρανοί.
Αρχάγγελοι ηγούνται, στρατιές αγγέλων.
Κι απο σιμά προφήτες, μάρτυρες, όσιοι και άγιοι,
πατέρες, ασκητές, καλόγεροι, παπάδες, λαϊκοί,
άρχοντες, καραβοκύρηδες, ψαράδες, τσοπαναραίοι.
Ξυπόλυτοι οι πιο πολλοί και πεινασμένοι.
Μα δεν λογούν.

Μάχου, μάχου!
Η ιαχή σχίζει τον αγέρα.
Βροχή οι λόγοι, μπαρουτόβολα,
ξεθηκαρώνουν γιαταγάνια,
σείονται τα λάβαρα,
κι η γη από κοντά κι αυτή,
θαρρείς πως ζει και αναπνέει.
Κραυγή το κλάμα γίνεται,
αστράφτει και βροντά.
Ποιός σέρνει τον χορό;
ο χάροντας;
Όχι!
Ειν’ η ζωή μπροστά! Πρωτοχορευτής.
Αυτή σέρνει τον χορό!
Κι ακολουθούν πολλοί, μυριάδες.
Άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
Γιγάντιες μορφές.
Άϋλες παρουσίες τους ένσαρκους διαπερούν, κι όλοι γίνοντ’ ένα.
Μάχη ειν’ ο χορός, γάμος, πανηγύρι.
Επέταξεν τα κουρέλια ο ραγιάς, ελευθερίαν ενεδύθη.
Εγερθείτε αδελφοί.
Ξεσηκωμός εσήμανε, του γένους των ανθρώπων η ώρα.
Ψυχή Λαμπρή, Ανάστασις στο πνεύμα.
Και νάσου!
Σπάνε τα δεσμά, σκορπίζουν οι αλυσίδες.
Για του Χριστού την θεία πίστη, της Παναγιάς το βρέφος.
Για την Πατρίδα αδελφοί,
τους λόγγους, τα βουνά, τ’ αμάραντου την πέτρα,
για τον αγέρα στ΄ Αϊ Λιά την κορφή,
του Αιγαίου τ’ αφρισμένα κύματα, και των νησιών τους βράχους.
Άσαρκη ιδέα ενσαρκούται.
Λαλεί.
Αμήν, αμήν λέγω υμίν.

Ο Λόγος σάρξ εγένετο και σκήνωσεν εν ημίν!

Επιστροφή στην αρχή

Αφιέρωμα στην Έξοδο

Η απόφαση της φωτοφόρου Εξόδου συνοψίζεται στην φράση:
«εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το Χάρο»

Μετά από ένα έτος πολιορκίας, τα γεγονότα της οποίας μόνον με της Ψυχής τον σεβασμό δύνασαι να προσκυνήσεις, το Σάββατο του Λαζάρου οι πολιορκημένοι μετέλαβαν των Αχράντων Μυστηρίων από το χέρι του μετέπειτα Εθνομάρτυρος Επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ. Ο Θεσσαλός ιεράρχης μαζί με τον Κοζανίτη Κασομούλη συνέταξαν το σχέδιο της Εξόδου, αρχίζοντας με τη φράση: Εις το όνομα της Αγίας, Ομουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος. Έκτοτε όλα τα συντάγματα του ελληνικού κράτους φέρουν ως προμετωπίδα στο προοίμιο την αυτή ευλογία.

Για τους λάτρεις της οικονομίας των αριθμών αναφέρουμε ότι από τους 11.000-12.000 μάχιμους και άμαχους του Μεσολογγίου, σώθηκαν περίπου 1.600 μαχητές, 300 άμαχοι και 13 γυναίκες. Πολλές γυναίκες και παιδιά, που είχαν πουληθεί σκλάβοι εξαγοράσθηκαν από την Πολιτεία και τους συγγενείς τους.

Τοπωνύμια όπως Κλείσοβα, Βασιλάδι, Ντολμάς, ονόματα όπως Νότης Μπότσαρης, Γρηγόριος Λιακατάς, Ιωάννης Σούκας, Νικόλαος Στουρνάρης, Δημήτριος Μακρής, Ανδρέας Ίσκος, Αθανάσιος Ραζηκότσικας, Λάμπρος Βέικος, Κώστας Λαγουμιτζής Χορμοβίτης, Μιχάλης Κοκκίνης, Εδ. Μάγερ και άλλοι πολλοί, ών ουκ έστι αριθμός, προσφέρονται στους νεοέλληνες την εποχή των μνημονίων, μεσ’ της Ψυχής την κιβωτό να ενσύψουν, ν’ αφουγκραστούν της ελευθερίας το κάλεσμα, τον οίνο της θυσίας να κοινωνήσουν και να πράξουν.

Χρόνοι πολλοί διαβήκαν έκτοτε, η μνήμη εξασθένησε, ο νούς ενδυναμώθη, θέριεψε η ισχύς του, εκάλυψε το νάμα της ψυχής και διεχωρίσθη. Τόποι ιεροί περιέπεσαν στην αφάνεια, ιδέες, έννοιες μεταλλάχθησαν, ως δεικνύει η σύγχρονη αγοραία νοηματοδότηση των λέξεων, αδιάψευστος μάρτυς γενικευμένης πλάνης.

Η Πατρίδα έγινε «οικόπεδο», η δημόσια περιουσία «φιλέτο», η έννοια του έθνους, ακόμη και η λεκτική σήμανσή του εχλευάσθη, εμισήθη, σχεδόν εξορίσθη. Οι ήρωες του αθάνατου ’21 κοινοί «κακοποιοί», οι άπληστοι κερδοσκόποι, επενδυτές, οι τοκογλύφοι επίσης. Ο ναός μετεγκαταστάθη στα χρηματιστήρια, όπου συνωθούνται οι πιστοί της «ελεύθερης» αγοράς. Η αρχαία ελληνική γλώσσα προσεφέρθη στα σχολειά, σε μετάφραση όμως. Και η μαθητιώσα νεολαία δεν άντεξε κι άλλη «ξένη» γλώσσα, δίπλα στα εγγλέζικα, τα γαλλικά, γερμανικά και αρνήθηκε τον Όμηρο, τον Θουκιδίδη, τον Ξενοφώντα, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Λυσία και τόσους άλλους, αμέτρητους. Το Μεσολόγγι ελησμονήθη, η Έξοδος περιορίσθη σε τοπική εορτή. Δεν υπήρχαν άλωστε και δάσκαλοι για να διδάξουν, ήταν απασχολημένοι με τα «ιδιαίτερα». Οι νεοέλληνες εμέθυσαν στην θέα του πλούτου, της «ευμάρειας», ζαλίστηκαν μες΄ την δίνη της κατανάλωσης, εδανείσθησαν ανάπτυξη, επιτήδεια κερδοσκόπησαν ο εις σε βάρος του έτερου, ομού σε βάρος της Πατρίδος. Και η Πατρίς, η μνήμη των Πατέρων, των Γεναρχών, των Μητέρων και αδελφών, η γη των συνελλήνων διολίσθησε σε χώρα, κατ’ αντιστοιχία με την έννοια της country, ήγουν χώρος διασκέδασης, κάτι σαν ύπαιθρος, εξοχή, όπου περιδιαβαίνει η ιδιοτέλεια περιστοιχιζόμενη από πλήθος πιστών κομματανθρώπων, επιχειρηματιών, μεταπρατών. Η ελληνική πολιτεία, η κοινωνία, η κοινότητα, εξέπεσαν σε Κράτος κομματικό, ήτοι μη εθνικό, καθότι τμήμα του όλου ελληνικού, και το έν τμήμα διεδέχετο το άλλο και το όλον λειψό από ζωωφόρον αίμα ελευθερίας, αρετής, ενότητος κι αλληλεγγύης διεμοιράσθη. Και επί των ιματίων έθεσαν κλήρον…

Κι όμως ο άγνωστος για γενιές μαθητών Παπαδιαμάντης στον Λαμπριάτικο Ψάλτη είχε εγκαίρως σημάνει:

«Το σημερινόν έθνος δεν επήγε, δυστυχώς, τόσον εμπρός, όσον λέγουν αυτοί. Το έθνος το Ελληνικόν, το δούλον τουλάχιστον, είναι ακόμη πολύ οπίσω, και το ελεύθερον δεν δύναται να τρέξει αρκετά εμπρός, χωρίς το όλον να διασπαραχθεί ως διασπαράσσεται, φευ! Ήδη. Ο τρέχων πρέπει να περιμένει και τον επόμενον, εάν θέλη να τρέχει• ο ελεύθερος πρέπει να βοηθεί τον δεσμώτην ή πρέπει να τον ανακουφίζη. Όσον παρέρχεται ο χρόνος, τόσον το ελεύθερον έθνος καθίσταται, οίμοι! ανικανώτερον, όπως δώσει χείρα βοηθείας εις το δούλον έθνος. Άγγλος ή Γερμανός ή Γάλλος δύναται να είναι κοσμοπολίτης ή αναρχικός ή άθεος ή οτιδήποτε. ¨Εκαμε το πατριωτικόν χρέος του, έκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα είναι ελεύθερος να επαγγέλεται χάριν πολυτελείας την απιστίαν και την απαισιοδοξίαν. Αλλά ο Γραικύλος της σήμερον όστις θέλει να κάμη δημοσία τον άθεον ή τον κσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επ’ άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση εις ύψος και φανή και αυτός γίγας. Το Ελληνικόν Έθνος, το δούλον, αλλ’ ουδέν ήττον και το ελεύθερον έχει και θα έχη δια παντός ανάγκην της θρησκείας του.

Το επ’ εμοί, ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως δε κατά τάς πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας, να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ’ έρωτος την φύσιν, και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια Ελληνικά έθη. «Εάν επιλάθωμαί σου, Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου, κολληθείη η γλώσσα μου τώ λάρυγγί μου, εάν ου μή σου μνησθώ».

Καλή επ – Ανάσταση και καλό Πάσχα,
Σε όλους τους έλληνες στο πνεύμα και στην ψυχή απανταχού της γης.

Επιστροφή στην αρχή

Περί κρίσεως

Πολυπράγμων ο άνθρωπος στο απώγειο της εξέλιξής του, στροβιλιζόμενος στην δίνη που η μέθη της εξουσίας του προκαλεί, βηματίζει ως Θεός επί της γης. Θαυμάζει τα έργα του και προχωρεί ακάθεκτος στην ταχύτητα της εποχής.

…Και όμως ενέσκηψε Κρίσις.

Εγκλωβισμένος στην αποτύπωση του κόσμου των ιδεών του, δεν είδε, δεν κατεννόησε… Κυρίαρχος ο άνθρωπος μεσ’ την ανελευθερία του, αμνήμων μεσ’ την λήθη, λησμόνησε την αλήθεια. Και ενόμισε πώς στο μέρος είδε το όλον. Πληθώρα εγέννησε εννοιών, πληθώρα συστημάτων εφήρμοσε. Παρήλασαν ειδικοί, ανέλυσαν, μέτρησαν, ζύγησαν, διαμόρφωσαν κοινή γνώμη, ζυγίσθηκαν και βρέθηκαν ελλειπείς. Και οι έμποροι των εθνών κομπορρημονούντες μεσ’ την απληστία τους, μετρούν την γη, τις θάλασσες, τα ορυκτά, το ύδωρ, τον αέρα, τις χώρες, τους ανθρώπους, αποτιμούν τα κέρδη, υπολογίζουν, και φιλανθρωπία κομίζοντες, ως γνώστες, εντοπίζουν προβλήματα, υποδεικνύουν λύσεις, επιπλήττουν, αυστηρά τιμωρούν τους απείθαρχους, ενίοτε μεγαλοθύμως συγχωρούν και σπεύδουν να συνδράμουν, διασφαλίζοντες τον τόκο της συνδρομής, της επένδυσης ή «αλληλεγγύης». Θεατές και κοινωνοί στην σύγχυση των ιδεών, στην διαστροφή των εννοιών, των λόγων και των πράξεων, οι Έλληνες συνωστιζόμενοι στον λιμένα της κατανάλωσης, εν μέθη ιδιοτέλειας, προσκυνούντες τον πλούτο την υλική ευμάρεια επεδίωξαν, την ελευθερίαν απώλεσαν.

Πρωτόγνωρος τούτος ο πόλεμος, ύπουλος, μεσ’ την ειρήνη ξέσπασε, απαρατήρητος πέρασε από τους πολλούς. Φράγκικα ντυμένοι οι εχθροί, κομψευόμενοι υπό τους νέους τίτλους σπουδών, δυσδιάκριτοι μέσα στο πλήθος των μιμητών ομοεθνών, των ζηλωτών της εσπερίας, εργάστηκαν μεθοδικά, υπέσκαψαν, τις ρίζες στόχευσαν, αμφιβολίες έσπειραν, δοξασίες καινές ευαγγελίσθηκαν, με όπλο τρομερό το χρέος «ανάπτυξη» διεσκόρπισαν, ψυχές εσκλάβωσαν, ζυγόν νέον στον τράχηλο του ρωμιού επέρασαν.

Πώς είναι δυνατόν χρεώστες να γενούμε σ’ αυτούς τους πιστωτές, τους αχάριστους δυνάστες της πατρίδος; Μη δεν είν’ αυτοί, οι επιτηδευματίες ομόθρησκοι, που πρώτοι βάρβαρα άλωσαν την Πόλη, εφόνευσαν, εβίασαν, ελήστευσαν, διαγούμισαν και επαίρονται μεσ’ τα μουσεία της κλοπής των για την συγκομιδή των κλοπιμαίων; Και προέτοιμασαν τον δρόμο στους Οθωμανούς για την άλωση τη δεύτερη και την μακρά δουλεία; Που οι ίδιοι οργάνωσαν τα τάγματα εργασίας και εδίδαξαν στους γενοκτόνους νεότουρκους, τους επιτήδειους ουδέτερους, τον θάνατο τον λευκό των αδελφών Ποντίων και τόσων άλλων εθνών; Και πάλι πρωτοστάτησαν στην υποδούλωση της Πατρίδος, στην σφαγή και γενοκτονία των λαών, φυλών, εθνών; Κι όμως εμείς τους συγχωρήσαμε, πιστέψαμε στο όραμα της αλληλεγγύης, της ένωσης και σπεύσαμε να συνδράμουμε. Ποιός χρωστά και τι, σε ποιόν; Τα ερωτήματα με ορμή εγείρονται, συνωθούνται, εκφέρονται. Πώς φθάσαμε έως εδώ; Ποιά είναι τα αίτια; Ποιό ακριβώς είναι το μείζον πρόβλημα; Ποιές είναι οι λύσεις;

Κοινός σκοπός ας γίνει η αφύπνιση της συνείδησης των Ελλήνων, η σύμπνοια και άρρηκτη ενότητα προς πραγμάτωση της ελευθερίας, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ουσία της ύπαρξής μας ως γένους άνω – θρώσκοντων όντων. Κοινή στόχευση, μαρτυρία ενσυνείδητης σχέσης, ας είναι η συνέγερση της ψυχής των Eλλήνων, η συνένωση των δυνάμεων, η υγιής εξέγερση, η δημιουργία, η οποία είναι σύμφυτη με το ελληνικό πνεύμα, διαχρονικό φορέα πολιτισμού. Στην στόχευση αυτή αρωγός πολύτιμος η ιστορία ως ίσταται ακέραια μέσα από το ζωντανό παράδειγμα, τα γεγονότα, μνημεία αξεπέραστα, η παράδοσις, προφορική και γραπτή, η θυσία, αληθής υπέρβαση των ορίων, που ενέπνευσε και αναμένει την εκπνοή της.

Επιστροφή στην αρχή

Κορανίου Ρήσεις

«Εν ονόματι του οικτίρμονος και ελεήμονος Θεού.

Ευδαίμονες οι πιστοί,
Οι προσευχόμενοι μετά ταπεινοφροσύνης,
Οι ελεούντες (Ιερό Κοράνιο κεφ. ΚΓ΄)

Οπόταν συναντάτε τους απίστους φονεύετε και κατασφάζετε, συγκρατούντες στερεώς τα δεσμά του αιχμαλώτου
(Ιερό Κοράνιο κεφ. ΜΖ΄).»

Και οι πεπλανημένοι επέλεξαν τον φόνο, την σφαγή και την αιχμαλωσία. Και ο ελεήμων Αλλάχ ακόμη αναμένει το έλεος να πράξουν οι πιστοί. Ως τότε, άπιστοι και αυτοί λογίζονται, ως και οι άλλοι… οι ασεβείς, οι ανελέητοι, οι επηρμένοι.
Κι εμείς, οι απόγονοι της ελευθερίας ως θεατές της απειλή,ς άβουλοι, μεμψιμοιρούντες ζυγίζουμε τα δεσμά του χρέους και δεν τολμούμε μήτε τον Ύμνο στην Ελευθερία ν’ αφουγκρασθούμε, που μας καλεί και θα καλεί τα τέκνα της να πράξουν.

Επιστροφή στην αρχή

Οι Λύκοι!

Κωστής Παλαμάς (διαχρονικά επίκαιρο απόσπασμα)

Βοσκοί στη μάντρα της πολιτείας οι λύκοι! Οι λύκοι!
Στα όπλα Ακρίτες! Μακρυά οι φαύλοι και οι περιττοί,
καλαμαράδες και δημοκόποι και μπολσεβίκοι,
για λόγους άδειους ή για του ολέθρου τα έργα βαλτοί…

… Βοσκοί και σκύλοι, λώβα και ψώρα. Τ’ αρνιά; Μουζίκοι.
Ο λαός. Όνομα. Σκλάβος πλέμπας δούλα κ’ η οργή.
Δίκη από πάνω θεία των αστόχαστων καταδίκη
και λογαριάζει και ξεπλερώνει όσο αν αργεί…

Επιστροφή στην αρχή

Απόσπασμα από τον Ύμνο στην Ελευθερία

Αφιερώνεται εξαιρετικά σε όλους τους Έλληνες, ενόψει της μακράς και άκρως δυσχερούς πορείας που έπεται…

Οι στίχοι εκ του Ύμνου στην Ελευθερία προσφέρονται ως κίνητρο σοβαρής μελέτης του έργου, που ενεπνεύσθη ο Δ. Σολωμός, αυτήκοος μάρτυς των κανονιοβολισμών κατά την πολιορκία του Μεσολογγίου. Οι πλείστοι εκ των νεοελλήνων αγνοούν ακόμη και τον συνολικό αριθμό των στροφών του Ύμνου στην Ελευθερία. Ενδιαφέρον θα ήταν να ερωτηθούν σχετικώς όλοι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι, εν είδει αξιολόγησης της αρετής και σεβασμού των προς την ελευθερία, την οποία υπηρετούν. Το άγνωστο στους πολλούς νεοέλληνες έργο του ποιητού αποκαλύπτει την μακρά πορεία του μαρτυρίου πριν την αυγή. Δυστυχώς το μοναδικό σε αξία έργο δεν αποτελεί τμήμα της εκπαίδευσής μας ως ώφείλε, επομένως δεν φθάσαμε τυχαίως στο έσχατο σημείο. Προσπαθήσαμε πάρα πολύ και επίμονα.
Έρρωσθε.

«Μην ειπούν στον στοχασμό τους
Τα ξένα έθνη αληθινά·
Εάν μισούνται ανάμεσά τους,
Δεν τους πρέπει ελευθεριά.»

«Τί θα κάμετε; θ αφήστε
Να αποκτήσωμεν εμείς
Λευθερίαν, ή θα την λύστε
Εξ αιτίας πολιτικής;

Τούτο ανίσως μελετάτε,
Ιδού εμπρός σας τον Σταυρό∙
Βασιλείς! Ελάτε, ελάτε,
Και κτυπήσετε κ εδώ.»

ΥΓ. Εναπόκειται στους φίλους να ανεύρουν σε ποιά στροφή ανήκουν οι στίχοι.. Καλή συνάντηση με την ελευθερία.

Επιστροφή στην αρχή

Χρονολόγιο διχασμού των Ελλήνων κατά την νεώτερη ιστορία ή στερνή μου γνώση να σ’είχα πρώτα

Για τους εμμένοντες ακόμη να εντρυφούν με ελεύθερη σκέψη στην ιστορία, πέραν των παραμορφωτικών φακών της «πολιτικής ορθότητος» και πάσης ιδεολογίας, επισημαίνουμε συντόμως μερικά λησμονημένα γεγονότα διχασμού κατά την νεώτερη ιστορία, προς αποφυγή αδικαολογήτως πλέον επαναλαμβανόμενων λαθών.

Α) Κατά την επανάσταση του ’21 στον πρώτο χρόνο εξέλιξή της ο αγώνας των Ελλήνων ήταν ομόθυμος και κοινός. Η ομόνοια εβασίλευε. Μετά το δεύτερο έτος άρχισε ο εμφύλιος σπαραγμός και επί σειρά ετών το έθνος εβίωνε ένα παράλογο:
εμάχετο για την ελευθερία του κατά των Οθωμανών δυναστών και ταυτόχρονα διχασμένοι οι Έλληνες εμάχοντο μεταξύ των.
Οι συνέπειες, σύμφωνα με τον Θ. Κολοκοτρώνη (Πνύκα 1838) ήταν, αντί να φθάσωμεν να «…κυριεύσουμε και την Θεσσαλία και την Μακεδονία και ίσως και εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμεν του Τούρκους…», ο αγώνας να επιμηκυνθεί επί αρκετά έτη με αναρίθμητες θυσίες, ενώ στο μεσοδιάστημα κυριαρχούσε η αδελφοκτόνος σύγκρουσις, η οποία μετέπειτα βρήκε την έκφρασή της μεταξύ κομμάτων φερομένων άλλο μεν Αγγλόφιλο, άλλο Γαλλόφιλο, και άλλο Ρωσόφιλο. Ελληνόφιλο όμως εξέλιπε!

Β) Μετά τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους, οι οποίοι διεξήχθησαν ομοθυμαδόν υπό την σκέπη της Μεγάλης Ιδέας και οδήγησαν την Ελλάδα στον διπλασιασμό της έκτασής της, ο εθνικός διχασμός του 1916 μεταξύ φιλοβενιζελικών και φιλοβασιλικών, υποδαυλιζόμενος από φίλιες και μη ευρωπαϊκές δυνάμεις, που προπαγάνδισαν το οίκαδε, επέφεραν την άτακτη οπισθοχώρηση του ελληνικού στρατού στην Μ. Ασία, την γενοκτονία των ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας και τον ξεριζωμό τριών χιλιάδων ετών παρουσίας του ελληνισμού.

Γ) Μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα και την λήξη της Κατοχής, η εμφύλια σύγκρουσις μεταξύ των ελλήνων κατέστρεψε ό,τι είχε απομείνει, και επί σειρά δεκαετιών εντυπώθηκε στις ψυχές μας το σαράκι του διχασμού. Ο σπόρος του είχε ήδη πέσει και βλαστήσει από το 1942 στην ελεύθερη ορεινή Ελλάδα, όπου και πάλι Έλληνες εμάχοντο εναντίον Ελλήνων «διεθνιστών» και ενάντια στον κατακτητή. Στην σύγκρουση αργότερα εισήλθαν λάθρα και λοιποί πρόθυμοι ιδιοτελείς. Και εις αυτήν την εμφύλια διαμάχη οι «φίλιες» και μη εξωγενείς δυνάμεις σε συνέργεια με τους εγχώριους δόλιους ή ανοήτους τροφοδότησαν επαρκώς τον διχασμό.

Δ) Κατά την περίοδο της δικτατορίας ο υφέρπων διχασμός μεταξύ υποστηρικτών της και δημοκρατών, αλλά και εντός των δομών του ίδιου του καθεστώτος, σε συνδυασμό με τον διχασμό των Ελλήνων στη Μεγαλόνησο, ήλθε στην επιφάνεια το 1974 με αποτέλεσμα την τουρκική απόβαση – αποβίβαση στην Κύπρο, η οποία κατέχει παρανόμως μέχρι σήμερα το 40% σχεδόν της νήσου. Οι «φίλιες» ευρωπαϊκές και πέραν του Ατλαντικού δυνάμεις και εις αυτήν την περίπτωση τροφοδότησαν επαρκώς τον διχασμό, πρωτοστατούσης της «πολιτισμένης» Μ. Βρετανίας, η οποία ουδέποτε συγχώρησε τον εθνικοαπαλευθερωτικό αγώνα των ελλήνων της Κύπρου.

Έτος 2015 έως … Ο διχασμός και πάλι ενσπείρεται και καλλιεργείται δολίως και τεχνιέντως στις ψυχές και στους νόες των Ελλήνων. Θέλω να πιστεύω ότι το επαναλαμβανόμενο πάθημα έχει γίνει μάθημα, παρά τον απηνή διωγμό της ιστορίας από την εκπαίδευση.

Να θυμάστε δε πριν εκτοξεύετε λίθους ο ένας στον άλλο ότι, «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω» (Ιωαν. 8.7) και «εκ γαρ του καρπού το δένδρον γινώσκεται» (Ματθ. 12. 33).

Αδέλφια, δικαιολογία δεν έχουμε πλέον, διότι η γνώση δεν είναι στερνή. Αναρωτηθείτε τι ελλείπει.

Επιστροφή στην αρχή

Η αρπαγή της Ευρώπης

Από την ερωτική συνεύρεση του Δία με την Ευρώπη γεννήθηκαν τρία τέκνα, ο Μίνωας, πρώτος έλληνας θαλασσοκράτορας και νομοθέτης, ο Ραδάμανθυς, φημισμένος ήρωας της Κρήτης για την σοφία και δικαία κρίση του και ο Σαρπηδών, ο οποίος μετανάστευσε από την Κρήτη στην Μ. Ασία, βασίλευσε στην Λυκία και μετά τον θάνατό του λατρευόταν ως Θεός στην Ικαρία, την Θράκη, την Αίγυπτο και αλλού. Ως γνωστόν τα τέκνα της ερωτικής συνεύρεσης υιοθετήθηκαν από τον βασιλιά της Κρήτης Αστερίωνα, που ενυμφεύθη την Ευρώπη, γιατί ο Δίας εγκατέλειψε την Ευρώπη και μετέβη στον Όλυμπο!!!
Το δίδαγμα είναι σαφές.
Μέχρι να αποκτήσουμε γερά τέκνα, όπως τα παραπάνω (θαλασσακράτορες είμαστε, αλλά μας λείπει η σοφία, η δίκαιη κρίση και η εκδήλωση του Θείου) καλόν είναι να ερωτοτροπούμε με την Ευρώπη, μήπως και την εξελληνίσουμε, ως και άλλοτε πράξαμε με την Ρωμαίϊκη Οικουμένη, πριν αποσυρθούμε στον Όλυμπο.

Επιστροφή στην αρχή