Praeludium – Άκουε…

Άκουε, Κείμενο Αικατερίνης Σιδέρη
Άκουε αγαπημένε άνθρωπε, άκουε…

Άκουε, τον ήχο να διαχέεται στην ύπαρξη∙ άκουε, είναι ο δημιουργικός ήχος της Αγάπης!

Άκουε πως διαχέεται δια της ελευθερίας του μέσα στην υπακοή του είναι σου∙ πως διαπερά τα στρώματα της ύλης σου και τότε θα ιδείς ότι ακούς από ολόκληρο το σώμα σου.

Άκουε…! Μα πως ενώνει ο δημιουργικός ήχος, πως η υπακοή ακολουθείται από την πίστη σου, πως εκείνη εκπορεύεται από την δύναμη της καρδιάς σου… Άκουε!

Εγώ Ειμί, η τροφοδοτούσα Αγάπη! Eκεί ευρίσκομαι. Συ, άκουε…! Τότε το σώμα σου μετέχει στην συμφωνία της δημιουργίας των ήχων. Κάθε πόρος του σώματός σου, κάθε στοιχείο της ύλης σου, το αίμα σου όπως κυλά, ηχεί. Άκουε…! Ηχεί τον δικό Μου ήχο, είναι ο ήχος της δημιουργίας!

Άκουε αγαπημένε…!

Άκουε πως οι λόγοι διαχέονται, πως αναλύονται κατά την διάχυσή τους, πως η αλήθεια δημιουργεί την ένωση του σώματος και του είναι σου… Άκουε!

Ω… πως η δοξολογία της ψυχής υμνεί την ένωσή της με το Θείο!

Άκουε τους ήχους της ύλης, την άτακτη ένωσή τους. Άκουε την τελειότητα της αταξίας τους, όταν ο ήχος της Αγάπης εγκολπώνει το αποτέλεσμα της δημιουργίας.

Άκουε αγαπημένε…, άκουε∙ αναγνωρίζει η ύπαρξή σου την ανυπαρξία.

Αγαπημένε μου, Εγώ ειμί! Εγώ ειμί ο ήχος της Αγάπης! Εγώ ειμί η Αγάπη. Συ, ακολούθει Μοι.
Άκουε…!