Εισαγωγική Ομιλία,  Σπυρίδων Σούλης

Αγαπητοί φίλοι, αγαπητές φίλες, σας καλωσορίζουμε και ευχαριστούμε για την ανταπόκρισή σας στην πρόσκληση της ΑΕÍΡΟΥΣ. Ευχαριστούμε τον Σύλλογο των Αθηναίων, τον πρόεδρο κ. Ελευθέριο Σκιαδά, για την ευγενή παραχώρηση του χώρου, την φιλοξενία τους, για την έμπρακτη συνέργεια στο έργο μας. Σας ευχαριστούμε ιδίως για την συνεπή, πολυετή προσφορά σας στον πολιτισμό, η οποία εκφράζεται πολύτροπα, άοκνα, με δράσεις, κείμενα, λόγους. Η προσφάτως εκδηλωθείσα προσφυγή του συλλόγου των Αθηναίων ενώπιον του ΕυρΔΔΑ κατά του Η.Β. για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, καταδεικνύει την ισχύ της πράξης. Προτάσσει τα δικαιώματα του πολιτισμού και σηματοδοτεί εκ νέου την Ελλάδα που τολμά τα αληθή με παρρησία να διακηρύττει, που δρα σύννομα, θέττοντας το ζήτημα της ανίερης κλοπής και επιστροφής των μαρμάρων σε νέα βάση, σε κρίση δικαιοδοτική. Ευχαριστούμε και τους Έλληνες της ομογένειας, το εληνοαμερικάνικο ίδρυμα (Hellenic Relief), τον εμπνευστή και εκ των ιδρυτών του κ. Προκόπη Ζέρβα, που δρα αφανώς, για την ευγενή χορηγία του, όπως και τα μέλη της ΑΕÍΡΟΥΣ, τους φίλους, την κα Μαρία Σιούρδη προσωπικώς, που έμπρακτα, ποικιλοτρόπως στήριξαν την αποψινή εκδήλωση.

Πώς άραγε βαθιά να σας αγγίξω, να διαπεράσω σώματα, καλύμματα του πνεύματος και της ψυχής, ικανότητες, δοξασίες, γνώσεις, συναισθήματα, χαρακτήρες, στοιχεία, δομές; Να κρούσω την θύρα της ψυχής σας, να ψιθυρίσω τον ήχο τον αρχαίο; Να μαρτυρήσω την αλήθεια: Η ενότης άρχει πάντων αδελφοί. Ελεύθεροι είμεθα, όταν εντός της ένωσης λειτουργούμε. Το ξέρουν πλέον και οι ειδικοί, της επιστήμης οι σοφοί. Η άπειρη ενότης τα πάντα διαπερά, περικλείει, αυτή είναι η κύρια σχέσις, εντός της ζούμε, κι αυτή εντός μας. Κι όμως, ως έν δεν λειτουργούμε. Παρατηρούμε, διαχωρίζουμε· διαχωρισμό εισπράτουμε, ό,τι δημιουργούμε.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, μόνον το Πνεύμα ενώνει, δωρίζεται ελευθέρως, καταργεί τα δεσμά της δουλείας, σε όποια μορφή, δικαιώνει τον άνω-θρώσκοντα άνθρωπο, την αληθή του φύση, τον προορισμό του· μαρτυρά την ζώσα σχέση, το όμοιον και ομούσιον με τον Πατέρα Θεό. Θυμηθείτε ότι Πνεύμα ο Θεός, επομένως ο πολιτισμός νοείται μόνον ως έκφραση της ένθεης φύσης μας.

ΑΕÍΡΟΥΣ. Η λέξη αποκαλύπτει το περιεχόμενο. Πώς εγεννήθη… Η έμφυτη ώθηση προϋπήρχε. Νέα ερωτήματα εγείροντο… Είναι η κρίσις ηθική, κοινωνική, αξιών, πολιτισμού, οικονομική; Είναι η Κρίσις της δευτέρας παρουσίας, του Παρακλήτου, που αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης; Ο έλεγχος περί αμαρτίας, δικαιοσύνης και κρίσεως; Είν’ η Πατρίδα μας ελεύθερη ή δέσμια; Πώς έγινε και οι αδελφοί, οι πατριώτες δεν νοούν; Μην άλλαξαν; Μην αλλαξοπίστησαν; Με ορμή τα ερωτήματα εγείροντο, ωθούσαν, απαντήσεις αναζητούσαν και η πράξις εξεδηλώθη. Αείρους το όνομα. Ροή αέναη του Πνεύματος και της Ψυχής, που πνέει αιώνες χίλιους, κι ακόμη πιο παλιά. Ζωντάνεψε η σχέσις, η υπάρχουσα ισχύς της ανεδύθη. Και η εκδήλωση, η εκ των έσω μαρτυρία, η ιδέα, λόγος έγινε, ανθεί και φέρει κι άλλους…

Είμαστε μία ολιγομελής κοινότητα ανθρώπων. Οι ιδέες της ενεργούς συμμετοχής στην εξελικτική πορεία της Πατρίδος μας, η συνέργεια με φίλους και αδελφούς, η προάσπιση του πολιτισμού, κυρίως δε η έμφυτη δημιουργική πνοή αναζητούσαν την έκφρασή τους. Δεν ήταν δυνατόν να παραμείνουμε αδρανείς, αδιάφοροι στα συμβαίνοντα, ιδιωτεύοντες, εγκλωβισμένοι στα ασφυκτικά όρια του ατομικισμού και της επιβίωσης.

Αγαπητοί, η διαφημιζόμενη «μόδα» της απιστίας, η σταδιακά εκδηλούμενη απώλεια της ελευθερίας μας, η ομολογηθείσα από τους ταγούς μας μερική απώλεια της εθνικής κυριαρχίας συναρτάται και εξαρτάται από την προηγηθείσα πνευματική παρακμή. Παρακμή, που σηματοδοτείται από την παράδοση στην ενστικτώδη λαιμαργία του αδηφάγου καταναλωτισμού, την παράδοση στον πρωτογονισμό της ιδιοτέλειας· την απώλεια της πίστης προς τον ενοικούντα και πανταχού παρόντα Πατέρα Θεό, την διακοπή της ζώσας σχέσης μετά του Πνεύματος και της Ψυχής της Πατρίδος.

Διερωτώμαι: Μήπως ως θεατές της ένδειας ζωοφόρων ιδεών, καταναλωτές της γλωσσικής πτώχευσης, της πωλούμενης επί διαφημίσει «ψυχαγωγίας», συμβάλλαμε στην παρακμή; Μήπως την στιγμή που επιτήδειοι, ιδιοτελείς εξουσιαστές διαχειρίζονται τα του οίκου μας, εμείς παθητικά ως συνεργοί μετρούμε τα γρόσια που χάσαμε ή χάνουμε, αρκετοί πασχίζουμε να επιβιώσουμε, και δεν αντιδρούμε; Μήπως λησμονήσαμε μεσ’ την ιδιωτεία, μεσ’ την επιτυχία ή αποτυχία, στο μέτρημα, την ευθύνη; Και μεσ’ το μέτρημα, στις προσθαφαιρέσεις δεν σκεπτόμεθα, δεν αιτούμε, δεν αναζητούμε, δεν κρούομε;

Kαι η συρρίκνωση της ελευθερίας συνεχίζει, εξελίσσεται απειλητικά…
Πριν την υποδούλωση του «σώματος» και της εκδήλωσης των συμπωμάτων της δουλείας, προηγείται η υποδούλωση του πνεύματος. Η νομοτελειακή αυτή διαδικασία ουδένα εξαιρεί. Διαπερά ανθρώπινες υποστάσεις, λαούς, χώρες, κοινωνικά και οικονομικά συστήματα.

Τα τέκνα της Πατρίδος, με δική τους υπαιτιότητα, αποκόπτονται από το πνεύμα και την ψυχή της, από την οντότητά της. Γιατί η Πατρίδα είναι ζώσα οντότητα. Είναι ο ουρανός κι η γη, τα όρη, οι πηγές, οι ποταμοί, οι θάλασσες, οι νήσοι, οι βράχοι. Είναι τα άνθη, τα φυτά, οι πέτρες, οι σχέσεις των ανθρώπων στο χώρο και τον χρόνο και ακόμη πιο πέρα, η δημιουργία τους, οι αγώνες που σμίλεψαν χαρακτήρες, ιδιότητες, αρετές κι ελαττώματα. Κι άλλα, ακόμη πιο πολλά… Είμαστε εμείς.
Απατάται όποιος θωρεί ότι την οικουμένη, τον άνθρωπο αγαπά, αν την πατρίδα δεν τιμά, δεν σέβεται και αγαπά με λόγους, έργα, πράξεις.

Αποτελεί παράδοξο γεγονός∙ οι εγγονοί του Προμηθέα, οι απόγονοι γιγάντιων μορφών του πνεύματος, δημιουργών του μέτρου, του κάλλους και της αρμονίας, εμείς, εδώ, στον ίδιο χώρο ακριβώς, που ο λόγος, η γραμματεία, η τέχνη, η κοινωνική συνθήκη, η πόλις, άγγιξαν σχεδόν την τελειότητα, να έχουμε επιλέξει την φθορά ως τρόπο βίου!

Μη γίναμε ανίεροι, σκληρόκαρδοι, εγωϊστές; Μεσ’ την αφθονία υλικών μην απωλέσαμε την ευδαιμονία; Την ζώσα σχέση με το Θείο; Πώς είναι δυνατόν, εδώ που συνετελέσθη η σύζευξις του ελληνικού πνεύματος με τον Λόγο Χριστό, το πλέον χριστιανικό έθνος να έχει ασπαστεί την απιστία και παραδοθεί άνευ όρων στην αμαρτία; Πώς είναι δυνατόν αντί για ιστορία να μιλάμε μόνον για οικονομία, όταν η ιστορία εμπεριέχει την οικονομία και όχι το αντίστροφο. Μήπως απωλέσαμε τον στόχο;

Αγαπητοί φίλοι και φίλες η ελευθερία και η ισχύς της δεν αγοράζεται με δανεικά. Κτάται δια κόπων, βασάνων και θυσιών. Ενίοτε κατά χάριν ελέους δωρείται, αλλά πάντοτε ως επιβράβευση θυσιαστικής επιλογής. Τα παραδείγματα πολλλά εκ της ιστορικής μας διαδρομής. Διδάσκουν…

Το ιστορικό προηγούμενο του ελληνικού κόσμου του Αλέξανδρου, της κοινής ελληνικής λαλιάς ως lingua franca, της κατάκτησης των αγροίκων Ρωμαίων από τον ελληνικό πολιτισμό, η γέννηση και το υπερχιλιόχρονο αποτύπωμα του Βυζαντίου στην τέχνη, στα γράμματα, στην ποίηση, στην νομοθεσία, στην διοίκηση, μαρτυρούν και την πρόκλησή μας σχετικώς με την δημιουργική συμμετοχή μας στην Ε.Ε.

Ένας πυρήνας ποιότητος, αγάπης, πίστης κι ελπίδος σκοπεί να είναι η ΑΕÍΡΟΥΣ, μετέχοντας ενεργά στην αναζωογόνηση της σχέσης μετά του Πνεύματος, στην Ανάσταση του Γένους. Πιστεύομε, ως και ο σεβαστός καθηγητής κ. Χρ. Γιανναράς ότι «την ποιότητα δεν τη νικάει κανένας ολοκληρωτισμός. Oύτε ο θηριωδέστερος: του καταναλωτισμού.» Και συμπληρώνω, ούτε και την Πατρίδα. Ουδείς την νικά, όταν στα τέκνα της διαχέει την πνοή Της και αυτά αναπνέουν την ζωή Της, αναπνέουν την αγάπη, την ελευθερία Της. Μάνα είν’ η Πατρίδα! Είναι η Ψυχή μας! Η ζωή μας!

Για όσους από εσάς δεν είχαν τον χρόνο να μας γνωρίσουν μέσω των κειμένων της ιστοσελίδος μας, όπου παρουσιάζουμε μερικές από τις ιδέες μας, αλλά και στους λοιπούς, επισημαίνω την κεντρική ιδέα της εκδήλωσης:
Αγαπητοί φίλοι και φίλες, η Ψυχή είναι η κιβωτός του Πνεύματος. Η Ψυχή μόνη δύναται να ζωντανέψει την ιδέα, να αποτυπώσει αυτήν ενεργή στον κόσμο των μορφών και των σχημάτων και ακόμη πιο πέρα… Η Ψυχή μόνη δύναται να ενώνει τα αντίθετα, να λειτουργεί μυστικά ή κραταιά, να αποκαλύπτει, ελευθερώνει, πράττει! Είναι η Μητέρα Ψυχή, η υπέρ – Αγία Θεοτόκος, η Παρθένος, η τεκούσα τον Υιόν Λόγον, που σκέπει τον άνθρωπο υιό. Στην Θεομήτορα επομένως ωφείλαμε το πρώτον να αφιερώσουμε την αποψινή εκδήλωση, ως πάντοτε οι Έλληνες στον διαρκή αγώνα πίστεως και ελευθερίας έπραττον. Πιστεύομε ακράδαντα ότι υπό την σκέπη της υπερμάχου Στρατηγού δυνάμεθα να εξέλθουμε νικητές εν μέσω της σύγκρουσης με τους διακινητές της πλάνης.

Αγαπητοί και αγαπητές, εν καιρώ Κρίσεως, πολέμων φανερών και ύπουλων, απιστίας, απάτης, σύγχυσης, μόνον η Ψυχή αποκαλύπτει την απειρότητα των ιδεών, των εννοιών, το όλον αυτών, ζωντανεύει τα νεκρά, ανασταίνει, δημιουργεί αενάως, ελευθερώνει.

Ευχόμεθα η εκδήλωση να λειτουργήσει ιερά, νοερά, ως προσευχή εντός της ψυχής εκάστου, ενδυναμώνοντας την πίστη, την ελπίδα, ελευθερώνοντας την ενοικούσα αγάπη. Σας καλούμε να συνεργήσετε στο έργο μας. Να συνεργείτε με όσους αγαπώντες τον άνθρωπο, ανιδιοτελώς προσφέρουν εαυτόν για την ελευθερία του. Είθε να αφουγκρασθείτε το κάλεσμα και ελεύθερα επιτρέψετε στην ψυχή σας να παραλάβει τον ήχο της Θεομήτορος.
Και μαζί με τον Ποιητή – Μελωδό να υμνήσετε:
Μωυσής κατενόησεν εν βάτω, το μέγα Μυστήριον του τόκου σου.
Χαίρε, του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις· χαίρε, των δακρύων της Εύας η λύτρωσις.
Χαίρε, της απάτης την κάμινον σβέσασα· χαίρε, της Τριάδος τους μύστας φωτίζουσα.
Χαίρε, της απάτης την πλάνην πατήσασα· χαίρε, των ειδώλων τον δόλον ελέγξασα.