Το μυστήριο της ζωής

Πόνος αποχωρισμού βαθύς, απλώνεται, πληροί το «κενό» ανάμεσα στο πριν και το μετά… Ιερότατο το μυστήριο.

Ζωή αγαπημένη διάβηκες την θύρα, εισήλθες…

Δάκρυα αγάπης και ελέους στεφανώνουν τις στιγμές της ζωής μας.
Δάκρυα μετάνοιας ραίνουν το πέρασμα από τη ζωή στο άχρονο, στο άυλο της Ύπαρξης.

Και ο προορισμός πληρούται… η ύπαρξη παραδίδεται στην άναρχη Παρουσία .

Παράδοση άνευ όρων για το Τέλος, που ορίζει η γενεσιουργός Αρχή.

Τα πάντα σιγούν στο πέρασμά Σου, υποκλίνονται και χαιρετίζουν την Αυγή της νέας Ζωής. Αυτής που παρέλαβε την θυσία Σου και ακολουθεί μετά από Εσέ, που ευωδιάζει με τους ανθούς της την παρουσία Σου, που προσφέρει το μύρο της Ζωής Σου ως έλεος στον άνθρωπο, αυτής που αναγνωρίζει σε Εσέ την ένωση με τον Εαυτό της.

Η Αγάπη ποτέ δεν πεθαίνει, μα πάντα γεννάται και ανασταίνεται μέσα στους κόλπους της Ύπαρξης, προσφέροντας την αειφόρο Ζωή της, το Θείο δώρο προς τον Εαυτό Της.

Μητέρα, βασίλισσα των κόσμων, του ορατού και του αοράτου, γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επί της γης, τον άρτον ημών τον επιούσιον, δώσε ημίν σήμερον και άφες ἡμῖν…
Το τέκνον Σου παραδίδεται σε Εσέ ίνα κοινωνήσει την πνοή Σου και διαχύσει ευσέβεια, αγνεία, ταπεινοφροσύνη, υπακοή, αγάπη, παρθενία, ωραιότητα στο γένος του Ααρών.


Επιστροφή στην αρχή

 

 
 

Μνήμες ψυχής

Αναμνήσεις, που ταξιδεύουν στα όμορφα χρόνια της νιότης. Δύσκολα χρόνια μα γεμάτα εικόνες, ήχους, χρώματα, γεύσεις, πλούσια σε συναισθήματα, εναλλαγές, αρετές σαν το φιλότιμο και άλλες… Χρόνια που σημάδεψαν την ψυχή γενεών.

Ίσως, τότε, δεν συνειδητοποιούσαμε την ομορφιά τής στιγμής, τον άυλο πλούτο, την ποικιλία των βιωμάτων, των εικόνων, των ήχων, τις μυρωδιές που εντυπώνονταν, ξεχύνονταν γύρω μας και σφράγιζαν τις στιγμές. Βιώματα, που ακόμα και σήμερα ξυπνούν μνήμες ψυχής, γιατί μόνον η μνήμη της ψυχής είναι ζωντανή.

Ο νους δεν δύναται μόνος την μνήμη να ζωντανέψει.

Ίσως δεν συνειδητοποιούσαμε πως όσα ζούσαμε τότε, θα γίνονταν αναμνήσεις, που θα αναζητούσαμε με νοσταλγία, μελαγχολώντας πολλές φορές για την απουσία τους από την ζωή μας. Είναι πράγματι απούσες ή νεκρές, προσδοκώντας την πνοή της ψυχής, ζωή και πάλι να εμφυσήσει; Ίσως να σταθήκαμε περισσότερο στις δυσκολίες, που έφερε η εποχή, στην προσπάθεια προόδου και εξέλιξης και λησμονήσαμε ό,τι χάριζε χαμόγελο, αυθεντική χαρά, ζώσα ελπίδα, ώθηση ενεργή να δημιουργούμε από το «μηδέν».

Η νέα εποχή που ανέτειλε, μας βρήκε πλουσιότερους σε υλικά αγαθά, με μεγάλες ανέσεις και ευκολίες, με άλματα στην επιστήμη, στην τέχνη, κάτι που τότε οραματιζόμαστε ως στόχο μακρινό.

Ο πλούτος ενέδυσε τον άνθρωπο. Ήταν βαρύ το ένδυμα.

Οι συνήθειες άλλαξαν, οι τρόποι συμπεριφοράς επίσης. Εισήλθαν όλα σε μια τροχιά ταχύτητας υψηλής, αλλά συνάμα άρχισαν να ισοπεδώνονται αξίες, μνήμες, ό,τι κατακτήθηκε με τόσο κόπο, ό,τι προσφέρθηκε με τόση αγάπη. Ένας νέος «κόσμος» άκομψος, αποξενωμένος, δίχως ψυχή, φτωχότερος σε ευγενή αισθήματα και ιδανικά. Σπανίζει πλέον η καθαρότητα, πλεονάζει η υποκρισία, με ευθύνη του ίδιου ανθρώπου, που κάποτε και αγάπησε και δημιούργησε…

Πρωταγωνιστές και όψεις του ίδιου νομίσματος εμείς.

Καλούμαστε να ανακαλύψουμε εκ νέου τον Εαυτό μας. Να αναγεννηθούμε, να ανασυνταχθούμε, να αυτοαξιολογηθούμε με θάρρος, να αρθρώσουμε λόγο ευθύνης, να πιστέψουμε ξανά και να ενωθούμε με ό,τι πραγματικά απωλέσαμε. Την Ψυχή μας! Εκείνη είναι η κιβωτός της σωτηρίας, ο στυλοβάτης της ύπαρξης, ο εμπνευστής των ιδεών, των οραμάτων, ο ενωτής των αντιθέτων!

Επιτακτική η ανάγκη, όσο ποτέ άλλοτε, ν’ αναλάβουμε δράση, να γίνουμε ενσυνείδητοι κοινωνοί της Ύπαρξης, της Ουσίας, που προσεφέρθη στον άνθρωπο ως καρπός Ζωής, φέροντας την τελειότητα του Όλου.

Η προσφερόμενη Ζωή εντός της ψυχής του ανθρώπου είναι η κινητήριος δύναμις στην πορεία αλλαγής και μεταστροφής του. Είναι η ώθηση για την δημιουργία του νέου Κόσμου, που θα αναστήσει την μνήμη, τη συνείδηση και θα μεταλαμπαδεύσει το αρχέγονο πυρ της Αγάπης, ενσταλάζοντας την ελευθερία της κίνησής Της σε κάθε ιδέα, έννοια, σκέψη, λόγο, πράξη, αποδεσμεύοντας παρελθόν, παρόν και μέλλον από ό,τι δέσμιο κρατεί.

Η δημιουργός Αγάπη παρίσταται ζώσα. Κινεί τον Εαυτό Της, διασχίζοντας τα όρια του χωρόχρονου. Ενώνει κάθε στιγμή και αποκαλύπτεται σ’ όλο το φάσμα της δημιουργίας, προσφέροντας το όλον της Εμπειρίας στην γέννηση της νέας ζωής. Της Ζωής που παρέλαβες άνθρωπε και ως συνεχιστής παρουσιάζεις, αναδεικνύοντας την ενότητα στην διαχρονική πορεία σου.


Επιστροφή στην αρχή

 

Κατάθεση Ψυχής

Ήσουν το φως της χαραυγής, όταν τα μάτια μου κοίταζαν το ξημέρωμα.

Ήσουν ο ήλιος ο δυνατός που έκαιγε ως φλόγα στην καρδιά μου.

Ήσουν ο αγέρας που φύσαγε και δρόσιζε την ύπαρξή μου. Τα χρώματα τ’ ουρανού, όταν καθρεφτίζονταν στα νερά των θαλασσών. Το πέταγμα των πουλιών, όταν αυτά χάνονταν πέρα από τον ορίζοντα. Η πνοή της αγάπης, όταν αυτή άγγιζε τις χορδές της καρδιάς μου.

 Ήσουν τα πάντα, γύρω μου … μέσα μου. Η ζωή ολόκληρη, ο θησαυρός στο ναό της ύπαρξής μου.

Σ’ ό,τι γύρω μου αντίκρυζα, η μορφή Σου ζωντάνευε, αφηνόμουν στο απαλό χάδι, που το αποτύπωμά της εναπόθετε εντός μου. Χανόμουν μέσα στην ομορφιά της τελειότητάς Σου και γινόμουν ένα με τον ορατό και αόρατο κόσμο της Δημιουργίας. Αφηνόμουν στον αιώνιο κτύπο της Ζωής να με συμπαρασύρει, να ζωντανεύει την μνήμη αιώνων στη συνείδησή μου.

Οι στιγμές ενδύονταν τη λαμπρότητά Σου, οδηγούσαν στο άπειρο. Μέσα από κάθε άγγιγμα μπορούσα να αισθανθώ την παρουσία Σου. Ο κόσμος Σου έγινε κόσμος μου, εκοσμήθη η καρδιά μου.

Το άρωμα της Ζωής Σου αναδυόταν, πλημμύριζε τους οφθαλμούς με εικόνες και ήχους από την τελειότητα της δημιουργίας.

Η παρουσία Σου ασπίδα φωτός στα βήματά μου, έσβηνε τον φόβο και ξυπνούσε τη χαρά, την ελπίδα. Με κάλυπτες, εκπαιδεύοντάς με ν’ αγαπώ.

Ν’ αγαπώ με την ομορφιά που τα χρώματα ενδύουν τη δημιουργία Σου. Με την ορμή, την δύναμη που το ποτάμι κυλά, συμπαρασύροντας τα πάντα στη ροή του.

Ν’ αγαπώ με την ελευθερία, που η γέννησή Σου διέχεε, αγκαλιάζοντας τις αντιθέσεις.

Ν’ αγαπώ αέναα, υπακούοντας στον ήχο που αφύπνιζε την ύπαρξή μου.

Ν’ αγαπώ δυνατά, όπως η παρουσία Σου δυνατά δημιουργούσε τη Ζωή, και ωθούσε στην εκδήλωσή της. 

Ν’ αγαπώ, αφήνοντας την αγάπη Σου να γεννά, ν’ αποκαλύπτεται, να ζωντανεύει και να προσφέρει τη στιγμή, όταν η ομορφιά της ψυχής άγγιζε την τελειότητα τού εαυτού της και πεπληρωμένη Ζωής, διαχέονταν εντός της καρδίας μου.

Ενδυόμενη τον άρραφο χιτώνα της Ζωής, ακολουθώ και προσφέρω την καρδιά μου, ελεύθερη στο είναι μου να πράξει, οικοδομώντας την αρχή της τελείωσής μου.

Υποκλίνομαι σε Σένα βασίλισσα της ύπαρξής μου, αναγνωρίζοντας Εσέ ως την Άναρχη πηγή του παντός, την άναρχη πηγή του Εαυτού μου.

Ό,τι η αγάπη Σου δημιούργησε, τώρα εκδηλώνεται και γεννά τη Ζωή Σου, Εσέ, τον Εαυτό Λόγο. Εσέ την Αγάπη. Μέσα από τα βάθη της ψυχής μου, Σ’ ευχαριστώ, που ζω και μαρτυρώ την ανάσταση της Ζωής, την πλήρη ένωση μετά του Εαυτού της.


Επιστροφή στην αρχή

 

Ελλάδα γη της επαγγελίας

Η καρδιά δονείται στ’ ακούσματα των ήχων. Η συγκίνηση διαπερά το σύνολο της ύπαρξης. Το σώμα ριγεί και η αγάπη υψώνεται ως λάβαρο, κυματίζει ελεύθερη και προσφέρει τιμή και σεβασμό στον άγνωστο στρατιώτη.

Αυτόν που ένωσε την ψυχή του με την Πανάγια Ψυχή, που υπάκουσε στο θείο θέλημα.

Αυτόν που το αίμα του κύλησε μέσα στη γη και έρεε, ποτίζοντας με ανδρειοσύνη τους υιούς και θυγατέρες του Γένους.

Αυτόν που έγινε η οδός, για να εισέλθουν οι λαοί, να παραλάβουν τον θυόμενο εαυτό τους. Να παραλάβουν την ιδέα της ελευθερίας, της θυσίας, της άδολης αγάπης.

Σ’ αυτόν τον υπηρέτη της Αγάπης, υποκλίνομαι και καταθέτω τα δάκρυά μου, αντί στεφάνου.

Η γη ετούτη ιερή, αδούλωτη προσέφερε το «σώμα» της, για την γέννηση και ανάσταση των τέκνων της. Έθρεψε τα παιδιά της με το σώμα και το αίμα της, εμφυσώντας στα στήθη τους την πνοή του πνεύματός της, φωτίζοντας τον δρόμο προς τη λευτεριά.

Η πίστη αρωγός στο έργο της αγάπης μεγαλουργεί, ιερουργεί.

Γη μου, πατρίδα μου, κομμάτι της ζωής μου σ’ ευχαριστώ που με δέχθηκες στην αγκάλη σου, σ’ ευχαριστώ που με έθρεψες με την φλόγα σου, προετοιμάζοντάς με να δεχθώ την άυλη φύση της ύπαρξής μου.

Μου παρέδωσες τον εαυτό σου μέσα από την μορφή κι Εκείνος ο ένας Διδάσκαλος τίμησε την ωραιότητά σου, προσφέροντας την δόξα Του στέφανον εις εσέ και τα τέκνα σου.

Ελλάδα το όνομά σου.

Αναδυόμενη μέσα από τα σπλάχνα της γης, επέτρεψες στην ομορφιά του απείρου να δημιουργήσει την ποικιλομορφία των χρωμάτων της Ζωής, μέσα στη θάλασσα, στα βουνά, στα δένδρα, στα ποτάμια, τις λίμνες. Άφησες την αγάπη να ρέει και να κρούει δημιουργικά τους κτύπους τής καρδιάς. Δέχθηκες τις αχτίδες του φωτός να διαχέουν Ζωή μέσα στα κύτταρα και ν’ αποτυπώνουν το τέλειο σε κάθε παλμό. Έμαθες να ζεις ως Αγάπη, να σε περιβάλλει η ολότητα του Εαυτού, αποτυπώνοντάς την σε κάθε σημείο της γης σου, του αγέρα, του νερού.

Εγώ, τέκνο σου, γέννημά σου. Γαλουχήθηκα μέσα στην αγάπη σου. Άνοιξα τα φτερά μου και πέταξα, αφήνοντας την ορμή της καρδιάς ως άνεμο ελευθερίας να ενεργοποιήσει τη ζωή, την αγάπη, την τόλμη, το θάρρος, την πίστη στο σύνολο του εαυτού μου.

Τα πάντα εμβαπτίσθησαν, έλαβαν την αγάπη ως Ζωή, οδηγώντας στην αναγέννηση και ελευθερία. Κάθε σπιθαμή γης ανέπνευσε, κάθε καρδιά εισέπνευσε την αύρα της, σε κάθε γωνιά ηχούσε ο ήχος της. Τα όπλα τής καρδιάς εφοδίαζαν με πίστη και τόλμη, επιτρέποντας στην ελευθερία να ρέει ασταμάτητα. Κάθε αρετή ξεπηδούσε προσφέροντας το ένδυμά της. Τα πάντα ενδύθηκαν εσέ, πατρίδα μου, προετοιμάζοντας το δρόμο για να ανέλθεις θριαμβεύτρια εις τους κόλπους της αθανασίας.

Χαίρε Ζωή άσπιλη!

Κάθε σπιθαμή γης φέρει το όνομά σου, μέσα από τα ποτάμια και τις θάλασσες ρέει η αγάπη σου, μέσα από τα λούλουδα αναδύεται το άρωμά σου.

Άπλωσα τα χέρια μου, γεμάτα καρπούς, να σου προσφέρω. Άφησα το άρωμα των ανθέων να διαχυθεί, ως ευωδίασμα στο πέρασμά σου από τον θάνατο εις την Ζωή.

Η γη, η φύση, η ζωή μου, όλα Σ’ ευχαριστούν και Σου προσφέρονται, γιατί όλα είσαι Εσύ. Μέσα από την θυσία, το μήνυμα της Ζωής διαχύθηκε, κοινωνώντας άπασα την οικουμένη.

Βαδίζω στα βήματά Σου, στεφανωμένη με το στέφανο της δόξης Σου. Διανοίγω το δρόμο σε λαούς και έθνη, να παραλάβουν τη Ζωή Σου. Καθίσταμαι Μάνα και προσφέρομαι, ζωοποιώντας την άναρχη δημιουργία Σου. Οι λαοί ξεδιψούν μέσα από κάθε πιθαμή γης και ουρανού, που διαποτίστηκε από τις ιδέες τις ανεξίτηλες στον χρόνο, που γεννήθηκαν στους κόλπους τής αεί υπάρχουσας Ζωής.

Η Αγάπη αφυπνίζει και ενώνει, γίνεται απρόσωπη, αέναη, οδηγώντας στην λύτρωση, στην ελευθερία.

Σε σένα εαυτέ μου, σε σένα ελεύθερη ψυχή μου φωνάζω σ’ αγαπώ με όλη την δύναμή μου, για να ηχήσει ως ιαχή μέσα σε κάθε καρδιά, να κυλήσει στο αίμα η φλόγα της Ζωής Εκείνου, που σε έστεψε βασιλέα της γενιάς σου, μεταλαμπαδεύοντας την ελευθερία, που ανεγνώρισες ως την Ψυχή σου.


Επιστροφή στην αρχή